Την περασμένη Πέμπτη 10 Απριλίου σε κεντρικό βιβλιοπωλείο του Ηρακλείου συναντήσαμε την επιτυχημένη συγγραφέα Μαρία Τζιρίτα που δέχτηκε ευγενικά να μας μιλήσει. Μιλήσαμε και μετά παρακολουθήσαμε και ένα μέρος από την παρουσίαση του τελευταίου της βιβλίου “Κλεισμένη πύλη παραδείσου”.
Βέβαια, το πρώτο μας ερώτημα ήταν για τα θέματα των βιβλίων της και κυρίως για το τελευταίο της. Μας απάντησε ότι τα θέματά της σε όλα τα βιβλία έχουν βάση την ίδια τη ζωή, πραγματικά περιστατικά που έχει παρακολουθήσει η ίδια να συμβαίνουν σε πρόσωπα γύρω της, που τα γνώρισε ή άκουσε γι αυτά, και την έχουν εμπνεύσει. Εξάλλου, ο υπότιτλος «Αληθινή ιστορία» στο τελευταίο της βιβλίο υπογραμμίζει τη στενή σχέση πραγματικότητας-βιβλίου. Η ζωή της, είπε συνδέεται άμεσα με όσα γράφει. Επτά μυθιστορήματα, επτά αληθινά περιστατικά. «Όταν αρχίσεις να γράφεις μυθιστόρημα κολλάς» είπε «δεν ξαναγυρίζεις στο διήγημα ή σε άλλο είδος». Η Μαρία Τζιρίτα μίλησε αναλυτικά για την αφορμή που της ενέπνευσε καθένα από τα επτά βιβλία της που όλα θίγουν σύγχρονα προβλήματα των καθημερινών ανθρώπων.
Μας μίλησε για την νεανική της συνήθεια να γράφει καθημερινά ημερολόγιο αποτυπώνοντας έτσι κάθε σκέψη της στο χαρτί, ώσπου κατάλαβε ότι η συγγραφή είναι ένα είδος ψυχοθεραπείας, μια ψυχανάλυση που βοηθάει συγγραφέα και αναγνώστη: εντοπίζει κανείς ό, τι έχει βαθειά μέσα του και το «βγάζει» στο χαρτί. Αυτό το γνήσιο συναίσθημα, η αλήθεια που γίνεται βιβλίο βρίσκει ανταπόκριση στους αναγνώστες.
Η Μαρία Τζιρίτα μας τόνισε τα θετικά μηνύματα που παίρνει από τους αναγνώστες των βιβλίων της. «Όσοι είναι οι αναγνώστες, τόσες και οι αναγνώσεις ενός βιβλίου» είπε αλλά εστίασε στο γεγονός ότι κάοιοι αναγνώστες ταυτίζονται με τους ήρωες και νιώθουν σαν να βρίσκουν μια λύση στο δικό τους, παρόμοιο πρόβλημα. Έτσι, έχει συμβεί με τα βιβλία της να έχει δώσει θάρρος κι ελπίδα σε αναγνώστες.
Αποκάλυψε επίσης ότι νεώτερη διάβαζε ποίηση, της άρεσε πολύ και την είχε αγγίξει ο Κώστας Ουράνης και ο τίτλος του τελευταίου της βιβλίου είναι δανεισμένος από ποίημά του. Φυσικά ψάξαμε την επόμενη μέρα το ποίημα που οι τελευταίοι στίχοι μιας στροφής του έδωσαν τον τίτλο: «Και δε ζητώ, δε λέω τίποτα, μονάχα στέκομαι αντικρύ σου,/ και σε κοιτάω όπως θα κοίταζα κλεισμένη πύλη Παραδείσου».
Κατόπιν ρώτησε εκείνη εμάς τι μας απασχολεί, ποιο είναι το κυριότερο πρόβλημά μας, ως σύγχρονων εφήβων. Φυσικά απαντήσαμε «το μέλλον μας». Εκείνη τότε μας μίλησε για τη σημασία της αυτογνωσίας, πράγμα στο οποίο επανήλθε και αργότερα περισσότερες από μια φορές, τονίζοντας πόσο αναγκαία είναι για τη ζωή. Επίσης, μίλησε για την ελπίδα που ως νέοι πρέπει να έχουμε για το μέλλον μας και για την ανάγκη να κάνουμε επιλογές με βάση τα θέλω μας κι έτσι μπορούμε να είμαστε καλά.