Ποτέ Δουλειά Τις Κυριακές !
Οι εργάσιμες ημέρες της εβδομάδας είναι έξι σύμφωνα με τον νόμο, όπου δεν έχει εφαρμοσθεί ήδη το πενθήμερο. Η 7η ημέρα, κατά κανόνα η Κυριακή, είναι υποχρεωτική ημέρα εβδομαδιαίας ανάπαυσης. Η εβδομαδιαία ανάπαυση αποτελεί δικαίωμα του μισθωτού και υποχρέωση του εργοδότη. Η λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές επέτρεψε να εκφραστεί με τον καλύτερο τρόπο το «γιατί μόνο εγώ και όχι εσύ». Γιατί να δουλεύει ο οδηγός του λεωφορείου, γιατί να δουλεύει ο γιατρός, ο πυροσβέστης και όχι όλοι οι υπόλοιποι; Αφού λοιπόν κάποιοι είναι αναγκασμένοι από τη φύση της δουλειάς να εργάζονται, θα πρέπει να στερηθούν όλοι την ανάπαυλα. Αυτό που διαφεύγει είναι ότι η ημέρα αργίας έχει κάποια βαθύτερη αξία. Είναι η ημέρα συνάντησης των οικογενειών, του τραπεζιού, της βόλτας με τη γιαγιά, του καφέ με τις παλιές παρέες. Η Κυριακή είναι η ημέρα της πεζοπορίας, του πέντε επί πέντε, της κυριακάτικης εφημερίδας, του απογευματινού σινεμά.
Γιατί όμως να ψωνίσω ειδικά την Κυριακή; Αλλάζει κάτι; Ναι! Αλλάζει! Αλλά προς το συμφέρον των μεγάλων επιχειρήσεων και μόνο! Είναι εις βάρος των υπολοίπων εμπόρων. Μέχρι βέβαια να απελευθερωθεί η αγορά και να υποχρεώσουν και τον έμπορο, χωρίς να μπορεί να αντέξει να προσλάβει προσωπικό, να δουλεύει 7 ημέρες την εβδομάδα. Είναι εις βάρος του κακομοίρη πωλητή που δεν πληρώνεται για να δουλεύει αργία. Και οριστε? ως εκ θαύματος η κινεζοποίηση των υπαλλήλων επιτυγχάνεται.
stathis b2
Πολύ καυστικό και επίκαιρο.Νομίζω ότι έχουμε και εμείς ευθύνη από τη στιγμή που κατεβήκαμε Κυριακάτικα για ψώνια.
Είναι πολύ σωστό αυτό που λες Στάθη και όντως έχουμε και εμείς ευθύνη που ψωνίζουμε την Κυριακή. Θα πρέπει να δώσουμε ένα μήνυμα ότι δεν είναι δυνατόν οι υπάλληλοι που εργάζονται πλέον με τρεις και εξήντα να είναι «δούλοι» των αφεντικών μόνο και μόνο ώστε να αυξήσουν τα κέρδη τους, ενώ ο υπάλληλος δεν θα δει ποτέ του κάποιο μισθό να μεγαλώνει και να υπάρχουν όλες οι παροχές για αυτόν και για την οικογένειά του.
Έτσι υποστηρίζονται μόνο οι αλυσίδες και ξεχνάμε ότι αγοράζοντας από μια αλυσίδα καταστημάτων πιθανότατα βοηθάμε κάποιον να αποκτήσει 3ο εξοχικό, ενώ από μια τοπική επιχείρηση βοηθάμε έναν πατέρα να πληρώσει τους λογαριασμούς της οικογένειάς του ή μια μητέρα να πάει στο σουπερμάρκετ να ψωνίσει τα απαραίτητα.
Πρέπει το πρώτο βήμα να γίνει από εμάς τους ίδιους και να αποφεύγουμε αυτήν την «ευκαιρία» που προσφέρεται σε εμάς έναντι των άλλων και να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι κάτι που επιδρά αρνητικά στο σύνολο, καθώς οδηγεί την κοινωνία σε μια κατάσταση ανισορροπίας.