ΠΩΣ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΟΥ -Νο1
«Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΤΙΦΑΣΗ»
Σε πρόσφατη συζήτηση στο ελληνικό κοινοβούλιο ,θίχτηκε για ακόμα μία φορά το θέμα της ποιότητας των σχολικών εγχειριδίων και του προσανατολισμού του εκπαιδευτικού συστήματος. Για ακόμα μία φορά ?μέσω πολύωρων κοινοβουλευτικών συζητήσεων- κατέληξαν οι βουλευτές και το αρμόδιο υπουργείο στο συμπέρασμα πως το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει ως στόχο του την πολύπλευρη ανάπτυξη των δεξιοτήτων και του πνεύματος των μαθητών του! Για ακόμα μία φορά τονίστηκε η ¨ύπαρξη¨ της ανθρωπιστικής παιδείας, σε ένα σύστημα?άκρως χρησιμοθηρικό και παιδαγωγικά κενό!
Όσοι έχουν φοιτήσει σε ένα ελληνικό σχολείο ?κυρίως από στις τάξεις του Γυμνασίου και μετέπειτα του Λυκείου- θα έχουν συνειδητοποιήει, με μεγάλη τους πικρία, πως το μόνο που ενδιαφέρει το δάσκαλο, ή αλλιώς το φορέα της γνώσης ,είναι η ολοκλήρωση της εξεταστέας ύλης και η παροχή στείρων γνώσεων ,με μόνο στόχο την επιτυχία στις επικείμενες εξετάσεις,καθώς αυτά υπαγορεύει η υπουργική απόφαση. Ο στόχος του ελληνικού εκπαιδευτικoύ συστήματος, με λίγα λόγια, είναι να σε προετοιμάσει από πολύ νωρίς για τις τελικές εξετάσεις, τις λεγόμενες Πανελλήνιες. Για αυτό το λόγο ,το φαινόμενο να συναντάμε ολοένα και περισσότερους μαθητές- ειδικά της Τρίτης Λυκείου- να κλείνονται στο κόσμο τους, να διαβάζουν αδιάκοπα και με ασθματικούς ρυθμούς 4 ή 6 μαθήματα, να καταφεύγουν σε άλλους φορείς για να καλύψουν τα τυχόν κενά τους ?οδηγούμενοι και στην οικονομική εξάντληση- , να κυνηγούν απεγνωσμένα την ύλη και γεμάτοι άγχος, για τις εξετάσεις, να νιώθουν γαλήνη μόνο στον απόηχο της λήξης της και της επανάληψης,που θα τους φέρει πιο κοντά στο Πανεπιστήμιο. Έτσι οι σύγχρονοι μαθητές, αφενός τελειώνουν την δωδεκάχρονη βασική εκπαίδευση δίχως να έχουν στην πνευματική τους φαρέτρα τίποτα ουσιαστικό, αφετέρου μεταμορφώνονται σε μυθικές Δαναΐδες , είναι δηλαδή υποχρεωμένοι να γεμίζουν ατέρμονα ένα «άπατο βαρέλι» ξένων προς αυτούς γνώσεων. Γνώσεων ,με άλλα λόγια, αχρήστων για τη δημιουργία ενός υγιούς πνευματικά και ψυχικά ανθρώπου. Απαραίτητων ,ωστόσο, για τη διαμόρφωση του ανθρώπινου εκείνου τύπου που επιθυμεί η καθεστηκυία τάξη που ασκεί την εξουσία, του ατόμου και όχι του ανθρώπου ,του αδρανή υπηκόου και όχι του πολίτη!
Με αυτό τον τρόπο ,δίχως να έχουμε συνειδητοποιήσει εγκαίρως τίποτα, λέμε πως η παιδεία που λαμβάνουμε έχει ,από τη μία, κέντρο τον άνθρωπο, βασίζεται στο αριστοτελικό ,βιωματικό-εμπειρικό, παιδαγωγικό μοντέλο, από την άλλη,ισχυριζόμαστε πως μας αφήνει να εκφραστούμε ελεύθερα, γιατί τουλάχιστον στο μάθημα της έκθεσης έχουμε το δικαίωμα να υποστηρίξουμε ό,τι θέλουμε και πιστεύουμε σωστό. Ή έτσι τουλάχιστον μας φαίνεται. Γιατί αν σκεφτείτε , ποιος γράφει στην έκθεση την άποψή του αυτή καθ?αυτή , χωρίς να αναλογιστεί ?έστω και για ένα λεπτό- τον βαθμολογητή και αν θα του αρέσει τελικά ο συλλογισμός του ,ώστε να καταφέρει να μπει στο Πανεπιστήμιο;
Ας μην τρέφει κανένας ,λοιπόν, αυταπάτες! Ας μην νομίζει πως είναι ελεύθερος στο πλαίσιο ,έστω του σχολείου! Γιατί θα απογοητευτεί πολύ μόλις μάθει το αντίθετο. Γιατί στο σχολείο είμαστε ,περισσότερο από αλλού, δέσμιοι του εαυτού μας. Και με τον όρο ¨εαυτού μας¨ ,εννοώ των στόχων,των σκοπών μας. Ο μόνος τρόπος να απαλλαχθεί ο Έλληνας μαθητής από το φαύλο αυτό κύκλο ψυχικής και πνευματικής εκμετάλλευσης και εξάντλησης είναι να αναλάβει ο ίδιος δράση, να διαδηλώσει, λόγου χάρη. Αλλιώς ,ας μην τρέφει ελπίδες ,γιατί η εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι αντιφατική!
Από Χanthi Γ1
Πολύ, μα πάρα πολύ εύστοχο κείμενο. Με πολλές αλήθειες. Πράγματι λίγες φορές ο διδάσκων ξεφεύγει από τη λογική < < να βγει η ύλη >>. Λίγες φορές λειτουργεί σαν πραγματικός δάσκαλος.
Πολύ καλό!!! Θίγει το θέμα της σωστής διαπαιδαγώγησης των νέων ανθρώπων. Είναι σημαντικό, το γεγονός, κατά το οποίο το εκπαιδευτικό σύστημα και οι άνθρωποι που το απαρτίζουν συμπεριφέρονται σαν «προγραμματισμένες μηχανές» απέναντι στο μαθητικό δυναμικό, το οποίο αναζητά το φως της γνώσης. Το σχολείο θα πρέπει να είναι κάτι παραπάνω από την κάλυψη μιας διδακτέας ύλης, θα πρέπει να είναι το έναυσμα, που θα οδηγήσει το νέο στην αναζήτηση και την αυτογνωσία, διότι η παροχή στείρων γνώσεων πολλές φορές μπερδεύει το μαθητή και δυσχεραίνει τις διαδικασίες ανακάλυψης του εαυτού του και λήψης αποφάσεων, που σίγουρα κάποιες από τις οποίες θα επηρεάσουν σε σημαντικό βαθμό τη μετέπειτα ζωή του.
Η δουλειά του εκπαιδευτικού είναι λειτούργημα και γι? αυτό θα πρέπει να γίνεται με έναν τρόπο, το σωστό. Ο εκπαιδευτικός, εκτός απ? το να μορφώνει, έχει και την ιδιότητα να δια?μορφώνει προσωπικότητες. Η αγάπη του για το επάγγελμά του, μπορεί να σταθεί εμπόδιο στη διόγκωση του προβλήματος αυτού και να εξασφαλίσει εκτός από δωρεάν, παιδεία καλής ποιότητας, η οποία θα βοηθήσει το νέο για να επιβιώσει σε μία κοινωνία, κατακερματισμένη.