Ὑποφαίνοντος δὲ πάλιν τοῦ ἦρος ὁ μὲν Ἀγησίλαος κλινοπετὴς ἦν.

Ἀγησιλάου ἀποθανόντος ἔφευγον οἱ Λακεδαιμόνιοι πρὸς τὸ ὄρος.

Ὁ Ἀβραδάτης ἐφάνη μὲν κάλλιστος καὶ ἐλευθεριώτατος, ἅτε καὶ τῆς φύσεως ὑπαρχούσης.

Οὐχ ἑώρων ἀλλήλους ἅτε πυκνοῦ ὄντος τοῦ δάσους.

Πάντες ᾤοντο ἀπολωλέναι ὡς ἑαλωκυίας τῆς πόλεως.

Οἱ Ἀθηναῖοι εἰς Ἰωνίαν ὕστερον ὡς οὐχ ἱκανῆς οὔσης τῆς Ἀττικῆς ἀποικίαν ἐξέπεμψαν.

Ἀποπλεῖ οἴκαδε καίπερ ὄντος χειμῶνος.

Οἱ Θηβαῖοι ἰέναι ἐκέλευον ὡς ἐσομένης τῆς εἰρήνης.

Οὐκ ἄν ἐγὼ ἦλθον δεῦρο ὑμῶν μὴ κελευσάντων.

Κῦρος ἀνέβη ἐπὶ τὸ ὄρος οὺδενὸς κωλύοντος.