Τοῦτο μὲν πολλῶν ἀκούω, ὡς πάντων κτημάτων ἐστι σαφὴς καὶ , παντὸς δὲ μᾶλλον ἐπιμέλονται οἱ πολλοὶ ἢ κτήσεως. Καὶ γὰρ οἰκίας καὶ ἀγροὺς καὶ ἀνδράποδα καὶ βοσκήματα καὶ σκεύη ἐπιμελῶς κτῶνται, φίλον δέ, ὃ ἀγαθὸν εἶναί φασιν, οὐχ ὅπως κτήσωνται φροντίζουσι. Καίτοι ποῖος ἵππος ἢ ποῖον ζεῦγος οὕτω ὥσπερ ὁ φίλος; Ποῖον δὲ ἀνδράποδον οὕτως εὔνουν καὶ ; ῍Η ποῖον κτῆμα οὕτω ; ῾Ο γὰρ φίλος ἑαυτὸν τάττει πρὸς πᾶν τὸ ἐλλεῖπον τῷ φίλῳ καί, ἄν τέ τινα εὖ ποιῆσαι δέῃ, συνεπισχύει, ἄν τέ τις φόβος ταράττῃ, συμβοηθεῖ, καὶ εὖ μὲν πράττοντα εὐφραίνει, σφαλλόμενον δὲ ἐπανορθοῖ. ᾽Αλλ’ ὅμως ἔνιοι δένδρα μὲν πειρῶνται θεραπεύειν τοῦ καρποῦ ἕνεκεν, τοῦ δὲ κτήματος, ὃ καλεῖται φίλος, ἀργῶς καὶ ἀνειμένως οἱ ἐπιμέλονται.