|
Απόσπασμα από τον Επιτάφιο του Δημοσθένη.
Τῶν μὲν οὖν εἰς μύθ (ὁ
μῦθος, αιτ. πληθ.) ἀνενηνεγμένων ἔργ (τὸ
ἔργον, γεν. πληθ.) πολλὰ παραλιπὼν
τούτων ἐπεμνήσθην, ὧν οὕτως ἕκαστον εὐσχήμονας καὶ πολλοὺς ἔχει
λόγ (ὁ
λόγος, αιτ. πληθ.) ὥστε καὶ τοὺς ἐν μέτρ (τὸ
μέτρον, δοτ. πληθ.) καὶ τοὺς τῶν
ᾀδομένων ποιητ (ὁ
ποιητής, αιτ. πληθ.) καὶ πολλοὺς τῶν
συγγραφέων ὑποθέσεις τἀκείνων ἔργα τῆς αὑτῶν μουσικῆς πεποιῆσθαι· ἃ δὲ τῇ
μὲν ἀξί (ἡ
ἀξία, δοτ. εν.) τῶν ἔργων οὐδέν ἐστι τούτων ἐλάττω, τῷ δ’
ὑπογυώτερ’ εἶναι τοῖς χρόν (ὁ
χρόνος) οὔπω μεμυθολόγηται, οὐδ’ εἰς τὴν
ἡρωϊκὴν ἐπανῆκται τάξιν, ταῦτ’ ἤδη λέξω. ἐκεῖνοι τὸν ἐξ ἁπάσης τῆς Ἀσίας
στόλον ἐλθόντα μόνοι δὶς ἠμύναντο καὶ κατὰ γῆν καὶ κατὰ
θάλαττ, (ἡ
θάλαττα, αιτ. εν.) καὶ διὰ τῶν ἰδίων κινδύνων κοιν
(κοινή, γεν. εν.) σωτηρί (ἡ
σωτηρία) πᾶσι τοῖς Ἕλλησιν αἴτι (ὁ
αἴτιος, ον. πληθ.) κατέστησαν. καὶ προείρηται μὲν ὃ μέλλω λέγειν
ὑπ’ ἄλλων πρότερον, δεῖ δὲ μηδὲ νῦν τοῦ δικαίου καὶ καλῶς ἔχοντος
ἐπαίν (ὁ
ἔπαινος) τοὺς ἄνδρας ἐκείνους στερηθῆναι·
τοσούτῳ γὰρ ἀμείνους τῶν ἐπὶ Τροίαν στρατευσαμένων νομίζοιντ’ ἂν εἰκότως,
ὅσον οἱ μὲν ἐξ ἁπάσ (ἡ
ἅπασα, γεν. εν.) τῆς Ἑλλάδος ὄντες ἀριστεῖς δέκ’ ἔτη τῆς Ἀσίας ἓν
χωρί (τὸ
χωρίον, αιτ. εν.) πολιορκοῦντες μόλις εἷλον, οὗτοι δὲ τὸν ἐκ
πάσης τῆς ἠπείρ (ἡ
ἤπειρος) στόλον ἐλθόντα. |
