Φυτὸν ἦν εἰς γεωργ ήναν οίον οῦόν ῶν (γεωργός, γεν. εν.) χώρ ήναν οίον οῦόν ῶν, (χώρα, αιτ. εν.) καρπὸν μὴ φέρον, ἀλλὰ μόνον στρουθ ήναν οίον οῦόν ῶν (στρουθός, γεν. πληθ.) καὶ τεττίγων κελαδούντων ἦν καταφυγή. Ὁ δὲ γεωργὸς ὡς ἄκαρπ ήναν οίον οῦόν ῶν (ἄκαρπον, αιτ. εν.) ἐκτεμεῖν ἤμελλεν. Καὶ δὴ τὸν πέλεκυν λαβὼν ἐπέφερε τὴν πληγ ήναν οίον οῦόν ῶν (πληγή, αιτ. εν.). Οἱ δὲ τέττιγες καὶ οἱ στρουθ ήναν οίον οῦόν ῶν (στρουθός, ον. πληθ.) ἱκέτευον τὴν καταφυγὴν αὐτῶν μὴ ἐκκόψαι, ἀλλ' ἐᾶσαι, ὥστε ᾄδειν ἐν αὐτῷ καὶ σὲ τὸν γεωργ ήναν οίον οῦόν ῶν  (γεωργός, αιτ. εν.) τέρπειν. Ὁ δὲ μηδὲν αὐτ ήναν οίον οῦόν ῶν (αὐτός, γεν. πληθ.) φροντίσας, καὶ δευτέρ ήναν οίον οῦόν ῶν (δευτέρα, αιτ. εν.) πληγὴν καὶ τρίτην ἐπέφερε. Ὡς δὲ ἐκοίλανε τὸ δένδρον, σμῆνος μελισσ ήναν οίον οῦόν ῶν (μέλισσα, γεν. πληθ.) καὶ μέλι εὗρε. Γευσάμενος δὲ τὸν πέλεκυν ἔῤῥιψε καὶ τὸ φυτὸν ἐτίμα ὡς ἱερὸν καὶ ἐπεμελεῖτο.
Ὅτι οὐ τοσοῦτον οἱ ἄνθρωποι φύσει τὸ δίκαιον ἀγαπῶσι καὶ τιμῶσιν ὅσον τὸ κερδαλέον ἐπιδιώκουσι.