Φυτὸν ἦν εἰς γεωργ (γεωργός, γεν. εν.) χώρ, (χώρα, αιτ. εν.) καρπὸν μὴ φέρον, ἀλλὰ
μόνον στρουθ (στρουθός, γεν. πληθ.) καὶ τεττίγων
κελαδούντων ἦν καταφυγή. Ὁ δὲ γεωργὸς ὡς ἄκαρπ (ἄκαρπον, αιτ. εν.) ἐκτεμεῖν ἤμελλεν. Καὶ
δὴ τὸν πέλεκυν λαβὼν ἐπέφερε τὴν πληγ (πληγή, αιτ. εν.). Οἱ δὲ τέττιγες καὶ οἱ
στρουθ (στρουθός, ον. πληθ.) ἱκέτευον τὴν
καταφυγὴν αὐτῶν μὴ ἐκκόψαι, ἀλλ' ἐᾶσαι, ὥστε ᾄδειν ἐν αὐτῷ καὶ σὲ τὸν γεωργ (γεωργός, αιτ. εν.) τέρπειν. Ὁ δὲ
μηδὲν αὐτ (αὐτός, γεν. πληθ.) φροντίσας, καὶ δευτέρ (δευτέρα, αιτ. εν.) πληγὴν καὶ τρίτην
ἐπέφερε. Ὡς δὲ ἐκοίλανε τὸ δένδρον, σμῆνος μελισσ (μέλισσα, γεν. πληθ.) καὶ μέλι εὗρε.
Γευσάμενος δὲ τὸν πέλεκυν ἔῤῥιψε καὶ τὸ φυτὸν ἐτίμα ὡς ἱερὸν καὶ ἐπεμελεῖτο.
Ὅτι οὐ τοσοῦτον οἱ ἄνθρωποι φύσει τὸ δίκαιον ἀγαπῶσι καὶ τιμῶσιν ὅσον τὸ
κερδαλέον ἐπιδιώκουσι. |
