1. Καὶ ἔλεγον πρὸς σεαυτοῦ σφέτερασὴν ἀλλήλουςἐμὴν ἑαυτοῦ ἑαυτῶν ἡμετέρας ὑμετέρας ὑμετέροιςὑμῶν τίς ἄρα οὗτός ἐστιν, ὅτι καὶ ὁ ἄνεμος καὶ ἡ θάλασσα ὑπακούουσιν αὐτῷ; (ἀλλήλων, αιτ. αρσ.)
2. Οὕτω δ’ ἄσμενοι τὰς συμφορὰς τὰς σεαυτοῦ σφέτερασὴν ἀλλήλουςἐμὴν ἑαυτοῦ ἑαυτῶν ἡμετέρας ὑμετέρας ὑμετέροιςὑμῶν ὁρῶσιν, ὥστε τὰς μὲν πρότεροι τῶν ἄλλων πυνθάνονται, τὰς δ’ αὐτοὶ λογοποιοῦσιν. (ὑμετέρα)
3. Ὑμεῖς δὲ (ὅ τῶν εὖ φρονούντων ἔργον ἐστὶ) μᾶλλον πιστεύετε σεαυτοῦ σφέτερασὴν ἀλλήλουςἐμὴν ἑαυτοῦ ἑαυτῶν ἡμετέρας ὑμετέρας ὑμετέροιςὑμῶν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἢ τοῖς τούτου λόγοις. (ὑμέτερος + επαναλ. αντων.)
4. Καλέσας δὲ Δάμνιππον λέγω πρὸς αὐτὸν τάδε, «ἐπιτήδειος μέν μοι τυγχάνεις ὤν, ἥκω δ’ εἰς τὴν σεαυτοῦ σφέτερασὴν ἀλλήλουςἐμὴν ἑαυτοῦ ἑαυτῶν ἡμετέρας ὑμετέρας ὑμετέροιςὑμῶν οἰκίαν, ἀδικῶ δ’ οὐδέν, χρημάτων δ’ ἕνεκα ἀπόλλυμαι. Σὺ οὖν ταῦτα πάσχοντί μοι πρόθυμον παράσχου τὴν σεαυτοῦ σφέτερασὴν ἀλλήλουςἐμὴν ἑαυτοῦ ἑαυτῶν ἡμετέρας ὑμετέρας ὑμετέροιςὑμῶν δύναμιν εἰς τὴν σεαυτοῦ σφέτερασὴν ἀλλήλουςἐμὴν ἑαυτοῦ ἑαυτῶν ἡμετέρας ὑμετέρας ὑμετέροιςὑμῶν σωτηρίαν.» (σή, αυτοπ. αντων. β’ πρόσ., ἐμή)
5. Ἄξιον δὲ καὶ τοὺς ξένους τοὺς ἐνθάδε κειμένους ἐπαινέσαι, οἳ περὶ τῆς σεαυτοῦ σφέτερασὴν ἀλλήλουςἐμὴν ἑαυτοῦ ἑαυτῶν ἡμετέρας ὑμετέρας ὑμετέροιςὑμῶν σωτηρίας μαχόμενοι, πατρίδα τὴν ἀρετὴν ἡγησάμενοι, τοιαύτην τοῦ βίου τελευτὴν ἐποιήσαντο. (ἡμετέρα)
6. Ἔτι δὲ καὶ συλλέγεσθαί φησιν ἀνθρώπους ὡς ἐμὲ πονηροὺς καὶ πολλούς, οἱ τὰ μὲν σεαυτοῦ σφέτερασὴν ἀλλήλουςἐμὴν ἑαυτοῦ ἑαυτῶν ἡμετέρας ὑμετέρας ὑμετέροιςὑμῶν ἀνηλώκασι, τοῖς δὲ τὰ σεαυτοῦ σφέτερασὴν ἀλλήλουςἐμὴν ἑαυτοῦ ἑαυτῶν ἡμετέρας ὑμετέρας ὑμετέροιςὑμῶν σῴζειν βουλομένοις ἐπιβουλεύουσιν. (αυτοπαθ. αντων., σφέτερον)
7. Ὅστις γὰρ περὶ τοὺς σεαυτοῦ σφέτερασὴν ἀλλήλουςἐμὴν ἑαυτοῦ ἑαυτῶν ἡμετέρας ὑμετέρας ὑμετέροιςὑμῶν ἀναγκαίους τοιαῦτα ἁμαρτάνει ἁμαρτήματα, τί ἂν περί γε τοὺς ἀλλοτρίους ποιήσειεν; (αυτοπαθ. αντων.)
8. Μὴ ταρασσέσθω σεαυτοῦ σφέτερασὴν ἀλλήλουςἐμὴν ἑαυτοῦ ἑαυτῶν ἡμετέρας ὑμετέρας ὑμετέροιςὑμῶν ἡ καρδία. (προσωπ. αντων. β’ προσ. πληθ.)