Σωκράτης: οὖν ἐν ἀνθρώπῳ μόνον νομίζεις τὸ καλὸν εἶναι ἢ καὶ ἐν ; μὲν ναὶ μὰ Δί’, ἔφη, καὶ ἐν ἵππῳ καὶ βοῒ καὶ ἐν ἀψύχοις πολλοῖς. Οἶδα γοῦν οὖσαν καὶ ἀσπίδα καλὴν καὶ ξίφος καὶ δόρυ. Καὶ πῶς, ἔφη, τε ὅμοια ὄντα καλὰ εἶναι: Ἄν νὴ Δί’, ἔφη, πρὸς τὰ ἔργα ἕνεκα κτώμεθα εὖ εἰργασμένα ᾖ ἢ εὖ πεφυκότα πρὸς ἂν δεώμεθα, καὶ , ἔφη ὁ Κριτόβουλος, καλά. Οἶσθα οὖν, ἔφη, ὀφθαλμῶν ἕνεκα δεόμεθα; Δῆλον, ἔφη, ὅτι τοῦ ὁρᾶν. Οὕτω μὲν τοίνυν ἤδη οἱ ὀφθαλμοὶ καλλίονες ἂν τῶν εἴησαν. Πῶς δή; Ὅτι οἱ μὲν τὸ κατ’ εὐθὺ μόνον ὁρῶσιν, οἱ δὲ καὶ τὸ ἐκ πλαγίου διὰ τὸ ἐπιπόλαιοι εἶναι. Λέγεις , ἔφη, καρκίνον εὐοφθαλμότατον εἶναι τῶν ζῴων; Πάντως δήπου, ἔφη· ἐπεὶ καὶ πρὸς ἰσχὺν τοὺς ὀφθαλμοὺς ἄριστα πεφυκότας ἔχει. Εἶεν, ἔφη, τῶν δὲ ῥινῶν καλλίων, ἡ ἢ ἡ ; μέν, ἔφη, οἶμαι τὴν , εἴπερ γε τοῦ ὀσφραίνεσθαι ἕνεκεν ἐποίησαν ῥῖνας οἱ θεοί. Οἱ μὲν γὰρ μυκτῆρες εἰς γῆν ὁρῶσιν, οἱ δὲ ἀναπέπτανται, ὥστε τὰς πάντοθεν ὀσμὰς προσδέχεσθαι.
Ξενοφῶντος Συμπόσιον V 3-6