Κάποτε ήταν πλούσιος βασιλιάς, πολύ πλούσιος, που ό,τι επιθυμούσε καρδιά του το ’χε. Όλα τα είχε, και τον έλεγαν ευτυχισμένο, ώσπου έπαθε παράξενη ανορεξιά και δεν είχε όρεξη να βάλει τίποτα στόμα του. Σιγά σιγά αδυνάτιζε, κι άρχισε να γίνεται γκρινιάρης και παράξενος. Πολλοί γιατροί επήγαιναν και τον έβλεπαν, μα γιατρικά τους τίποτα δεν μπορούσαν να του κάμουν. ανορεξιά βασιλιά όλο και κρατούσε, κι εκείνος έρεβε μέρα με ημέρα. Τίποτα δεν λιμπιζόταν να φάει· ούτε « πουλιού γάλα», που λέει λόγος.
Oπού κάποια μέρα, έτυχε να περνάει από παλάτι του ασπρομάλλης γέροντας φτωχός, που ήτανε όμως σοφός κι ήξερε από γιατρικά. Του είπανε λοιπόν για βασιλιά, κι ανέβηκε να τον δει. «Μήπως κουράζεσαι, βασιλιά μου;», τον ρώτησε. «Τι λες, γιατρέ μου», του λέει βασιλιάς. «Όλη μέρα ξαπλωμένος απάνου θρόνο μου, ούτε μικρό μου δαχτυλάκι δεν κουνώ». «Μήπως έχεις έγνοιες και σκοτούρες για λαό σου;» «Όχι, κάθε άλλο. Εγώ ζω ξέγνοιαστος, και καρφάκι δε μου καίεται για κανέναν!» «Μήπως επιθύμησες ποτέ σου κάτι και δεν μπόρεσες να το ’χεις;» «Oύτε κι αυτό! Βασιλιάς είμαι, κι ό,τι γυρέψω, το βλέπω μπροστά μου!…».