Εχθές πήγαμε οικογενειακώς στον κινηματογράφο και είδαμε μια πολύ ταινία. Αφορούσε ένα αγόρι από την Αφρική και έδειχνε τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε ο ίδιος και η οικογένειά του. Ζούσε σε ένα χωριό απομακρυσμένο, χωρίς τρεχούμενο νερό στις βρύσες. Έπρεπε να περπατούν καθημερινά πέντε χιλιόμετρα μακριά, μέχρι να φτάσουν στο πηγάδι, τραγουδώντας στη διαδρομή τραγούδια. Σχολείο δεν είχανε… ευτυχώς ή δυστυχώς… όπως το δει κανείς. τη μέρα παίζανε φορώντας ένα παντελονάκι. Αλλά η πείνα ήταν και οι αρρώστιες . Με στεναχώρησε αρκετά το φιλμ. Σκεφτόμουν τις ανέσεις που έχουμε εμείς, τις οποίες δεν τις καταλαβαίνουμε γιατί τις συνηθίσαμε. Πάντως στον κόσμο μας επικρατεί αδικία. Δεν είναι άλλοι να ζουν τόσο φτωχικά και άλλοι να έχουν πλούτη!