πολύς καιρός από τότε που κρυφά για εξερεύνηση με τον αγαπημένο φίλο μου Γιώργο σε ένα παλιό, εγκαταλειμμένο σπίτι. Ω πόσο ωραία ! Στην αρχή, κρατώντας τους φακούς μας και περπατώντας προσεκτικά, μήπως μας κανείς αλλά ακόμα για να μην κάποιες βρομιές από γάτες, αθόρυβα την πόρτα. Φωτίζοντας μέσα στο αδιαπέραστο σκοτάδι ένα παλιό σεντούκι. κοντά. Ο Γιώργος να το ελπίζοντας σε κάτι σημαντικό. Στο μεταξύ εγώ προς τα δεξιά, ίσαμε την άλλη άκρη. Ξαφνικά «ααα! ωχ τι !» Τρομαγμένος κοντά του. το χέρι του πιασμένο κάτω από το καπάκι του σεντουκιού. Το , όμως, επειδή το καπάκι βαρύ, ώστε του το χέρι. Βοηθώντας τον να το του : «Άντε βρε Γιώργο, άδικα με !» Τελικά, μέσα στο σεντούκι δεν τίποτα. εντελώς άδειο, εκτός αράχνες και πολλή σκόνη. Η περιπέτειά μας για αρκετή ώρα. Τη συνέχεια ωστόσο θα σας την την επόμενη φορά.