Η Δίκη ήταν μία από τις Ώρες, τις κόρες του Δία και της Θέμιδας, αδελφή της Ευνομίας και της Ειρήνης. [Εικ. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13] Οι τρεις τους εξασφάλιζαν για τους ανθρώπους ό,τι έλεγε το όνομά τους, ώστε εκείνοι να απολαμβάνουν βίον εὐδαίμονα:
τῶν δ´ ὀνομαζομένων Ὡρῶν ἑκάστῃ δοθῆναι τὴν ἐπώνυμον τάξιν τε καὶ {τοῦ} βίου διακόσμησιν ἐπὶ τῇ μεγίστῃ τῶν ἀνθρώπων ὠφελείᾳ· μηδὲν γὰρ εἶναι μᾶλλον δυνάμενον εὐδαίμονα βίον παρασκευάσαι τῆς εὐνομίας καὶ δίκης καὶ εἰρήνης. (Διόδ. Σ. 5.73.6)
Η Δίκη, αν και αθάνατη, ζούσε μαζί με τους ανθρώπους στη γη τη Χρυσή Εποχή. Όμως οι αδικίες των θνητών την απογοήτευσαν και την έκαναν να πάρει τα όρη και τα ψηλά βουνά· και όταν ξέσπασαν πόλεμοι, τότε ανήλθε στους ουρανούς και έγινε ο αστερισμός της Παρθένου
. Ως προσωποποίηση της δικαιοσύνης καθόταν μαζί με τη μητέρα της στο πλευρά του πατέρα της Δία. Από μερικούς συγγραφείς ταυτιζόταν με την Αστραία
. Κατά τον Πίνδαρο, είχε μια κόρη, την
Ησυχία. [Εικ.
14,
15,
16,
17,
18,
19,
20,
21,
22]