Μετά το Συνέδριο του Βερολίνου (1878), η ένταση στα Βαλκάνια κλιμακώθηκε. Η αφύπνιση των βαλκανικών εθνικισμών, από τη μια πλευρά, και η εμπλοκή των Μεγάλων Δυνάμεων στα βαλκανικά πράγματα, από την άλλη, οδήγησαν στην έξαρση του ανταγωνισμού μεταξύ των βαλκανικών κρατών.

Στο πλαίσιο αυτό, εκδηλώθηκε επανάσταση στην τουρκοκρατούμενη Κρήτη (1895). Η ελληνική κυβέρνηση, κάτω από την πίεση της κοινής γνώμης που παρακινούνταν από την Μεγάλη Ιδέα, έστειλε στρατό στην Κρήτη. Η απόφαση αυτή προκάλεσε την έντονη τουρκική αντίδραση και οδήγησε σε ελληνοτουρκικό πόλεμο (1897). Η Ελλάδα υπέστη ταπεινωτική ήττα και σώθηκε μόνο χάρη στη διπλωματική επέμβαση της Ρωσίας.

Μετά το τέλος του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897, που έμεινε γνωστός ως «ατυχής πόλεμος», πραγματοποιήθηκαν στην Κωνσταντινούπολη συνομιλίες για την υπογραφή Συνθήκης Ειρήνης. Σε αυτές πήραν μέρος εκπρόσωποι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και των Μεγάλων Δυνάμεων. Δεν έλαβαν μέρος εκπρόσωποι της Ελλάδας, καθώς η ελληνική πλευρά είχε εμπιστευτεί τις τύχες της στις Μεγάλες Δυνάμεις.

Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων η τουρκική πλευρά θέλησε να εκμεταλλευτεί τη στρατιωτική της επικράτηση στον πόλεμο που είχε προηγηθεί και να αποσπάσει σημαντικά κέρδη σε βάρος της Ελλάδας. Οι Δυνάμεις, ωστόσο, δεν επιθυμούσαν τη διατάραξη των εύθραυστων ισορροπιών που υπήρχαν στα Βαλκάνια και αντιτάχθηκαν στις μεγάλες τουρκικές αξιώσεις.

Παράλληλα, οι Δυνάμεις, βλέποντας ότι το Κρητικό Ζήτημα θα αποτελεί μονίμως αιτία διενέξεων μεταξύ Ελλάδας και Οθωμανικής αυτοκρατορίας και παράγοντα γενικότερου αναβρασμού στην ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια, αποφάσισαν την ανακήρυξη της Κρήτης σε αυτόνομη ηγεμονία.

Ακόμη, αποφάσισαν την παραχώρηση από την Ελλάδα στην Οθωμανική αυτοκρατορία ορισμένων υψωμάτων στρατηγικής σημασίας στο ύψος της παλιάς συνοριακής γραμμής μεταξύ των δύο χωρών (μικρές μόνο αλλαγές συνολικής έκτασης 400 τ.χλμ.) και. Έτσι, χάρη στη διπλωματική επέμβαση των Δυνάμεων, η Ελλάδα σώθηκε από ουσιαστική απώλεια εδαφών της.