Η τάξη μου, η άλλη μου οικογένεια.
Να με πάλι εδώ να γράφω για αυτήν. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή μια καινούργια χρονιά αρχίζει. Μια καινούργια αρχή, νέες ελπίδες, νέα όνειρα, νέα οράματα.Φέτος όμως διπλή η αγωνία μου.Ήρθε και αυτός ο ιός που μας έχει φοβίσει όλους, που μας στερεί το χαμόγελο και μας αναγκάζει να κρατάμε αποστάσεις και από τη ψυχή και από το σώμα.
Όμως η μεγάλη αγωνία μου εμένα είναι άλλη. Η μεγάλη μου αγωνία είναι σε τι ψυχολογική κατάσταση θα βρω τα παιδιά μου. Τα νέα και τα παλιά. Θα είναι ήρεμα; ή νευρικά;
Για να είναι ήρεμα τα παιδιά απαραίτητη προϋπόθεση είναι η αγάπη και η αποδοχή από την οικογένεια , από τους γονείς και το σχολείο.Η οικογένεια έχει αλλάξει μορφή στις μέρες μας.Οι δυσκολίες πολλές.Η επιβίωση δύσκολη αλλά και τα εγώ πιο πολλά από τα εμείς.
Σύμφωνα με τη Βιολογία για να γεννηθεί ένα παιδί έχουμε γονιμοποίηση του ωαρίου από τη γυναίκα και του σπερματοζωαρίου από τον άνδρα. Έτσι το πρώτο κύτταρο του ανθρώπου το ζυγωτό δημιουργείται. Για να γίνει αυτό χρειάζονται δυο δηλαδή είμαστε στο εμείς.Όλα τα μεγάλα θαύματα της ζωής στηρίζονται στο εμεις.
Ο προβληματισμός μου μεγάλος γιατί όλο και περισσότερα νέα ζευγάρια , ενώ ερωτεύονται, ενώ επιλέγουν μόνοι τους το σύντροφο τους καταλήγουν σε χωρισμό.Δύσκολος ένας χωρισμός. Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν παιδιά.
Δε θα ξεχάσω ποτέ τη πρώτη μου χρονιά σε δημόσιο σχολείο , όταν ένα από τα αγαπημένα μου πρωτάκια μου ζήτησε το λόγο στη μέση του μαθήματος. Ηταν νευρικό. Κουνούσε το ποδαράκι του για ώρα.Κάποια στιγμή ζήτησε το λόγο.
-Πες μου Γιωργάκη του λέω.
-Κυρία θέλω να σας μιλήσω. Αλλά… αλλά δε έχει σχέση με το μάθημα…
– Γιωργάκη μήπως να μας το πεις το διάλειμμα;
– Κυρία δε μπορώ να περιμένω. Θέλω να μιλήσω τώρα..
Η τάξη ήθελε να ακούσει το Γιωργάκη. Ένιωσε τη αγωνία του . O Γιωργάκης μίλησε.
– Δε μ αγαπάει ο μπαμπάς μου μας λέει.
Νιώθω τον ιδρώτα στο μέτωπο μου.
– Τι λες τώρα καλέ μου Γιωργάκη
– Δε μ αγαπάει σας λέω. Να και μια φωτογραφία που έχει στο γραφείο του , την έχει από πίσω από την πλάτη του και δε με βλέπει.
Αισθάνθηκα τη πίεση μου να ανεβαίνει. Χριστέ μου σκέφτηκα. Τότε ευτυχώς στρόφαρα που λέμε και στη αργκό γλώσσα.
– Μα Γιωργάκη μου ο μπαμπάς σου δε χρειάζεται φωτογραφία για να σε θυμάται, σε έχει στη σκέψη του, στην καρδιά του , κάθε μέρα , κάθε ώρα , κάθε στιγμή.
-Αλήθεια κυρία μου λέει;
-Φυσικά του λέω Γιωργάκη .Τη φωτογραφία σου την έχει για τους ξένους. Για αυτό η φωτογραφία βρίσκεται στο τοίχο πίσω από την πλάτη του για να τη βλέπει ο καθένας που μπαίνει στο γραφείο του.
Ο Γιωργάκης χαμογελά. Ανασαίνει βαριά. Ηρεμεί και κάθεται ξανά στο θρανίο του χωρίς να κουνά το ποδαράκι του. Ξαφνικά θυμάται ότι έχουμε μάθημα και μου λέει.
– Να κάνω κυρία την άσκηση;
Συνεχίζουμε το μάθημα, και όταν χτυπάει το κουδούνι , έρχεται και με πλησιάζει.
– Έλα εδω του λέω
-Γιατί ανησυχείς για μια φωτογραφία;
– Γιατί μου είπε η μαμά μου (θα μπορούσε να είναι και ο μπαμπάς) οτι ο μπαμπάς δε μας αγαπάει. Να και τη φωτογραφία μου δε την έχει μπροστά του να τη βλέπει.
Ένιωσα τόσο θλίψη και θύμο. Η ζωή είναι δύσκολη… η ανεργία μεγάλη… οι αδικίες πολλές, αλλά να φτάνουμε σε τέτοιες ακρότητες , βάζοντας τα παιδιά στη μέση;
Είναι μεγάλη ευλογία να γίνεις μάνα , να γίνεις πατέρας. Είναι μεγάλη τύχη να φέρεις στο κόσμο ενα γερό παιδί. Δεν είναι τίποτα δεδομένο. Για αυτή τη τύχη πρέπει να νιώθεις ευγνωμοσύνη και να προσπαθείς για αυτά τα παιδιά για το καλύτερο, ακόμα και όταν τα δικά σου δεδομένα ως συντρόφου αλλάζουν.
Τα παιδιά έχουν ανάγκη και τους δυο γονείς.Η αγάπη και η παρουσία και των δυο γονιών είναι αυτή που θα μας χαρίσει ισορροπημένους εφήβους και στη συνέχεια ισορροπημένους ενήλικες.Χαρίστε στα παιδιά την ασφάλεια που πρέπει.Αν τα παιδιά νιώσουν αγάπη δε με φοβίζει τίποτα για τη μάθηση τους.Κανένας ιος δε θα τεθεί τότε εμπόδιο. Ας παλέψουμε λοιπόν όλοι για την ηρεμία της ψυχής μας.Τότε θα είμαστε ήρεμοι να ακούσουμε και για τη μάσκα αλλά και κάθε άλλη δυσκολία.
Συνεπιμέλεια λοιπόν και στα δύσκολα.Το μαζί είναι πάντα πιο δυνατό. Όλα για τα παιδιά …το μέλλον του κόσμου.

Νεκταρία Αρχοντάκη Εκπαιδευτικός -Χημικός