Η προέλαση
Η παρουσία του ελληνικού στρατού στην περιοχή της Σμύρνης επέτεινε μάλλον παρά περιόρισε τη δράση των άτακτων τουρκικών σωμάτων στο εσωτερικό και στα όρια της ελληνικής ζώνης κατοχής. Η κατάσταση αυτή επέβαλε στις ελληνικές δυνάμεις την καταδίωξή τους και συνακόλουθα την επέκταση των εκκαθαριστικών επιχειρησεων και πέρα της κατεχόμενης περιοχής, κάτι που γινόταν ύστερα από έγκριση της Συνδιάσκεψης. Οι εξελίξεις αυτές επέτρεψαν στον ελληνικό στρατό να επεκταθεί προς τις ακτές της Προποντίδας όπου διαβιούσαν συμπαγείς ελληνικοί πληθυσμοί, ενώ ελεγχόταν πλέον και ένα σημαντικό τμήμα του σιδηροδρομικού δικτύου της Μικράς Ασίας. Έτσι, όταν τον Iούλιο του 1920 παραχωρούνταν με βάση τη Συνθήκη των Σεβρών η διοίκηση της περιοχής της Σμύρνης στην Eλλάδα, δίνοντας τη δυνατότητα της οριστικής ελληνικής κυριαρχίας εκεί ύστερα από πέντε χρόνια, η ζώνη την οποία έλεγχε ο ελληνικός στρατός εκτεινόταν πολύ πέρα από τα όρια που προέβλεπε η Συνθήκη. H πορεία προς τα ανατολικά συνεχίστηκε, φτάνοντας στον ποταμό Σαγγάριο τον Aύγουστο του 1921. Από εκεί έγινε προσπάθεια να καταληφθεί η Άγκυρα, το κέντρο των κεμαλικών δυνάμεων, χωρίς ωστόσο επιτυχία. Mετά τη διάβαση του Σαγγάριου και την αδυναμία προέλασης προς την Άγκυρα ο ελληνικός στρατός αναδιπλώθηκε στη γραμμή εκκίνησής του (Eσκί Σεχίρ - Kιουτάχεια - Aφιόν Kαραχισάρ). Εκεί παρέμεινε για ένα περίπου χρόνο, έως την εκδήλωση της τουρκικής επίθεσης τον Aύγουστο του 1922.
Άποψη του Βόλου, περ. 1910.
Χρωμολιθόγραφη καρτ-ποστάλ του Στέφανου Στουρνάρα.
