H Παρακμή του ανθρωπισμού

Η σύγχρονη παγκοσμιοποιητική κοινωνία όσο δημοκρατική, πολιτισμένη και φιλελεύθερη δείχνει , καθημερινά μας αποκαλύπτει ένα άλλο πρόσωπο το οποίο θα έπρεπε ?εύλογα και λογικά- να προβληματίζει και να φοβίζει όλους τους κατοίκους της. Ο τρόμος ,η καχυποψία , ο φόβος έχουν αντικαταστήσει πλέον στις ψυχές του Βέλγου , του Κινέζου , του Μαροκινού ,του Καναδού πολίτη και γενικότερα στο νου  όλων των ανθρώπων  το αίσθημα της ασφάλειας , της ομόνοιας και της ισότητας.Το τελεύταιο γεγονός , το οποίο αντικατροπτίζει ακριβώς την προαναφερθείσα κατάσταση , καθίσταται η πολλαπλή τρομοκρατική επίθεση που δέχθηκε η πρωτεύουσα της Γαλλίας, το Παρίσι, στις 13εις Νοεμβρίου από θρησκευτικούς φονταμεταλιστές, όπως εικάζεται.

Για κάποιους συμπολίτες μας, κυρίως τους Γάλλους υπηκόους, ο χρόνος έπαυσε να ρέει το βράδυ εκείνης της ημέρας.Για άλλους ,όμως, ο χρόνος έχει σταματήσει να κυλά πολλά έτη τώρα.Για τη σπαράζουσα επι χιλίαδες μέρες Συρία ,για παράδειγμα, ή για τη συστηματική καταστρατήγηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Βόριεα Κορέα, ποιος από εμάς ?πραγματικά και με ειλικρίνεια ? έχυσε ένα δάκρυ ή έστειλε μία ¨προσευχή¨ ; Κανένας μας δεν ενδιαφέρθηκε μύχεια ,είτε επειδή έχουμε συνδέσει τον Αραβικό και Ασιατικό κόσμο με το πόλεμο ,είτε γιατί συμβαίνει μακριά από μας , μακριά από τη φιλελεύθερη Ευρώπη και δεν ελλοχέυει ,κατά συνέπεια, κανένας κίνδυνος! Όλα αυτά δε σας δείχνουν κάτι;

Σε έναν ,πάντως, λογικό και καλλιεργημένο ?με την αυστηρή έννοια της λέξης- άνθρωπο εκλαμβάνονται ως απότοκοι της πλέον πιο επικίνδυνης μορφής παθογένειας της κοινωνίας.Αυτή η παθογένεια δεν είναι τίποτα άλλο παρά η απομάκρυνση του ατόμου από κάθε έννοια πολίτισμού και σεβασμού προς την ανθρώπινη ύπαρξη.Ο σύγχρονος άνθρωπος -όπως καθίσταται έκδηλο σε όσους παρατηρήσουν τον τρόπο δράσης του- αποσκοπεί μόνο στην ατέρμονη απόκτηση περισσοτέρων υλικών αγαθών ,άρα και στην αποκόμηση υψυλοτέρου εισοδήματος , με απόρροια να απαξιεί ωμά όσα με τόσο πόνο και μόχθο κέρδισαν οι προημγούμενες γενιές, την ελευθερία δηλαδή και τη δημοκρατία .Όπως τόσο εύστοχα διατύπωσε και τον 20^ο αιώνα ο Μ.Λουντέμης¨φτηνά τη λεφτεριά δε την πουλούν πουθενά. Ούτε και τη χαρίζουνε. Όσοι την πήραν χάρσισμα τη χαράμισαν¨.

Αυτή η απομάκρυνση από το πολιτισμό και από  τον αλτρουισμό έχει τις ρίζες στις σε ιστορικά και οικονομικά γεγονότα που συνέβησαν ,ως επι το πλείστον, τον αιώνα των παγκοσμίων πολέμων. Ο εγκλοβισμός του ανθρώπου, ειδικότερα, σε αυτό το φαύλο κύκλο της ιδιοτέλειας και της ύλης φαίνεται να έχει ως αφετηρεία την οικονομική κρίση του 1929,όταν οι ιθύνοντες των ισχυρών καπιταλιστικών χωρών , συνειδητοποίησαν πως  για να αποφθεχθεί κάτι αντίστοιχο στο μέλλον πρέπει να αυξηθούν τα εισοδήματα των κατώτερων οικονομικά τάξεων προκειμένου να δύνανται να καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες υλικών. Με το πέρασμα των χρόνων , το πρότυπο αυτό ¨εξελίχθηκε¨ στα πλαίσια του λεγόμενου δυτικού κόσμου , και τώρα πια έχει λάβει αυτή την άκρως επικίνδυνη μορφή, τη περιφρόνυση δηλαδή προς το πνέυμα και τον υπόλοιπο κόσμο. Αξίζει να σημειωθεί ακόμα ,πως άμεσα απορρέει από τα παραπάνω  και η αποξένωση από της ηθικές αξίες και τα δημοκρατικα ιδεώδη. Γεγονός το οποίο μας καθιστά αλλότριους από την ανθρώπινη φύση μας και συνακόλουθα ρατσιστές και φορείς ?συνειδητά ή μη ? στερεοτυπικών αντιλήψεων και προκαταλύψεων, εντείνοντας τις έριδες και το χάσμα μεταξύ των χωρών των διαφορετικών ημισφαιρίων .

Η επικρατούσα , λοιπόν, κατάσταση κάλει όλους τους  ανθρώπους που θεωρούν πως υπάρχει ακόμα ελπίδα ,να δράξουν την ευκαιρία και να στραφούν προς το μόνο πράγμα το οποίο μπορεί να τους σώσει, το σεβασμό για το  συνάνθρωπο. Αλλά για να έχει αυτή η στροφή καίρια αποτελέσματα προαπαιτείται η επαναφορά του πνεύματος και της όξυνσής του στη πρώτη θέση των ενδιαφερόντων του ατόμου, για να μπορούμε να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι από τα πάθη και τις λανθασμένες κρίσεις μας για το πολιτικό γίγνεσθαι και για τους υπόλοιπους συνανθρώπους μας. Γιατί «η ελευθερία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ευκαιρία για να γίνουμε καλύτεροι», σύμφωνα και με τον Αλμπέρ Καμύ, όχι μόνο εμείς ?σε ατομικό επίπεδο- αλλά και η κοινωνία και συνακόλουθα όλη η υφήλιος.