Έρχονται Χριστούγεννα!!!

Έρχονται Χριστούγεννα φίλοι μου!

Όλοι τρέχουμε να ψωνίσουμε δώρα για τους φίλους μας και να ξεχρεώσουμε υποχρεώσεις. Αγοράζουμε πράγματα προκειμένου να γεμίσουμε το γιορτινό τραπέζι. Καλούμε φίλους, γνωστούς, συγγενείς να καθίσουν κοντά μας αυτές τις άγιες, όπως λέμε, μέρες. Και φτάνει ο μήνας να έχει 23. Και αγχωνόμαστε για το τραπέζι , να δούμε αν έχουμε ξεχάσει κάτι, αν θα είναι γεμάτο, αν θα έχουμε και για την επομένη τα επιτήδεια εξασφαλισμένα. Λαλούντος του αλέκτορος την επομένη συνεχίζουμε τον ύπνο μας αγνοώντας τον Ήλιο που μέλλει να φανεί στον κόσμο και δεχόμαστε την παραμονή των Χριστουγέννων όχι με χαρά αλλά με γκρίνια. Το επίμονο άκουσμα των παιδιών που βαράνε το κουδούνι και ο οξύς ήχος των ταλάντων και οι παραφωνίες των άμουσων μικρών και μεγάλων δούλων του χρήματος μας εκνευρίζουν και είτε τους σταματάμε γρήγορα-γρήγορα είτε δεν τους ανοίγουμε καν. Καθόμαστε στο τραπέζι της κουζίνας και πίνουμε καφέ και τρώμε κάτι νηστίσιμο γιατί θέλουμε να κοινωνήσουμε αύριο. Κακολογούμε την Εκκλησία που εορτάζει τα προεόρτια της του Χριστού Γεννήσεως λέγοντας : « τρελάθηκε ο παπάς και βαράει τις καμπάνες; Αύριο είναι Χριστούγεννα». Και συνεχίζουμε την ημέρα μας, σαν να έχουμε απλό ρεπό από την δουλειά. Αν λόγω οικονομικών, δεν βγαίνουμε το βράδυ σε κάποιο μπαράκι φροντίζουμε να βρεθούμε σε κάποιο σπίτι «οικογενειακά». Αφού πιούμε και κάνα ποτηράκι πέφτουμε για ύπνο. Ξυπνάμε τις πρώτες πρωινές ώρες το παίζουμε άγιος Βασίλης, για να μυήσουμε στον υλισμό και να απωθήσουμε τα παιδιά μας από το πνεύμα, αφήνοντας τα δώρα που μπορέσαμε να πάρουμε και ξανακοιμόμαστε, μέχρι να έρθει η θ? πρωινή που θα σηκωθούμε. Αφού σηκώσουμε και τα παιδιά να δουν τα δώρα τους, θα φύγουμε γρήγορα να πάμε να κοινωνήσουμε, σαν να είναι κάτι κακό και βιαζόμαστε να το τελειώσουμε μην το μάθει κανείς, και φεύγουμε ως ληστές εκ του ναού και τρέχουμε να ξεκινήσουμε τις ετοιμασίες για να εορτάσουμε τα Χριστούγεννα. Και έρχεται ο κόσμος και τρώμε και γελάμε και χαιρόμαστε και φεύγουν οι καλεσμένοι και δύει ο ήλιος και νιώθουμε στο τέλος κούραση.

Όμως είμαστε κενοί για άλλη μία χρονιά. Ανέτειλε ο Ήλιος και αντί να τον κοιτάξουμε και να ευφρανθούμε στην θέασή Του και να ζεσταθούμε από το Φως Του, δεχτήκαμε να μας κλείσουν σ? ένα σκοτεινό υπόγειο, δηλαδή εθελοτυφλήσαμε. Την ίδια στιγμή που εμείς ετοιμαζόμασταν ,για αυτή την τεράστια και δεύτερη σε σημασία για την Ορθοδοξία, εορτή των Χριστουγέννων ετοιμαζόταν η εκκλησία να δεχτεί τον Ήλιο που δεν αντικρίσαμε. Αντί να ετοιμάσουμε το σπήλαιο ?την καρδιά μας- να υποδεχτεί τον Χριστό, ετοιμάσαμε το φαί που θα δεχόταν το σώμα μας. Αντί να «χορεύσουμε» ?της Θεομήτορος ερχόμενος εν σπηλαίο αποτεκείν τον Θεόν? και να δοξάσουμε Αυτόν και το απόρρητον και μέγα μυστήριον όπου ο Αχώρητος ?χωρείτε εν μήτρα της Παρθένου?, όπου ?ο Χριστός κόσμον θέλων αναπληρώσαι? συγκαταβαίνει και σαρκώνεται για εμάς, όπου άφθαρτος γίνεται φθαρτός και μέλλει ?προσφερθείν ως αρνίο στην σφαγή?, αλλά «Χριστός βρωθείς ήν όπερ Θεός μένη.» Εμείς κοιμηθήκαμε και ας βαράγανε τα τάλαντα και τα κουδούνια τα προαναφερθέντα άτομα. Εμείς δεν κλαύσαμε για το πλήθος των αμαρτιών μας που εκανε τον Θεό να έλθει στον κόσμο για να συγχωρεθούμε, αλλά ?καθίσαμεν αι εκλαύσαμεν? για την πενία της ύλης αντί την του πνεύματος.

Προκειμένου όμως να μην πολυλογήσω θα ήθελα να σημειώσω ότι ένα από αυτά που πρέπει να μας μείνει και δεν το καταλαβαίνουμε είναι ότι τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνο εορτή χαράς για την Ορθόδοξη εκκλησία αλλά είναι και λύπης. Αν ήταν μόνο χαράς η έλευση του Προαιωνίου Λόγου γιατί επαναλαμβάνεται από τον ιερό υμνωδό το γνωστό «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου» της Μ. Παρασκευής ως «Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου» με παρόμοιο τυπικό; Ο άφθαρτος γίνεται φθαρτός και πρόκειται να σταυρωθεί και να κατέβει στον Άδη. Παρόλο λοιπόν που η Εκκλησία χαίρεται με την έλευση του Σωτήρος ταυτόχρονα θρηνεί για τα μέλλοντα. Αυτό πρέπει να μας μείνει.

Όμως παρ? όλες τις ακολουθίες που γίνονται, ο κόσμος που τις παρακολουθεί είναι λιγοστός, ο πολύς έρχεται μόνο για να λάβει τον Χριστό, ανάγοντας κιόλας την κοινωνία αυτή ως ανώτερη κάποιας άλλης σε μία «απλή» Θεία Λειτουργία.

Αγαπητοί μου τελειώνοντας εδώ και μη θέλοντας να σας κουράσω άλλο πνευματικά με τον λόγο μου, αφού ακόμη είναι νωρίς ας επιλέξουμε πως θα περάσουμε φέτος την εορτή της ενανθρωπήσεως του Κυρίου, και αφού επιλέξουμε ας λάβουμε την επομένη ευθύνη και να θυμάστε ότι η ευθύνη είναι ισοδύναμη της ελευθερίας, καθώς η ευθύνη έπεται της επιλογής και η επιλογή της ελευθερίας. Ας αξιοποιήσουμε το «κατ? εικόνα» που πλαστήκατε για να φτάσουμε στο «καθ? ομοίωσιν».

Αντωνόπουλος Παναγιώτης