Μια ρουτίνα, πολλή κούραση…

Τα περισσότερα παιδιά στην εποχή μας βιώνουμε μια καθημερινότητα όπου πρέπει να διαβάζουμε μέχρι να πονέσουν τα μάτια μας. Υπάρχουν παιδιά με βαρύ πρόγραμμα και παιδιά με πιο ελαφρύ. Ανεξαρτήτως προγράμματος, όμως, η ρουτίνα του προγράμματος παραμένει. Δεν είναι μόνο τα ωράρια που σε κουράζουν, είναι η ρουτίνα. Σχολείο, σπίτι, μάθημα, σπίτι, ύπνος, σχολείο, κτλπ.  Ως αποτέλεσμα, γυρνάμε το απόγευμα ή το βράδυ στο σπίτι και το μόνο που νιώθουμε είναι την ανάγκη για φαγητό και ύπνο, ενώ αυτό που αναζητάει πραγματικά το σώμα μας είναι μια αγκαλιά από τους κοντινούς μας ανθρώπους. Την επόμενη μέρα, λοιπόν, είμαστε πάλι υποχρεωμένοι να σηκωνόμαστε και να πηγαίνουμε στο σχολείο. Εκεί τα πράγματα μας φαίνονται ελάχιστα καλύτερα. Είμαστε εφτά ώρες με τους φίλους μας και γενικά, συναντάμε άλλους ανθρώπους και ΜΙΛΆΜΕ! Πόση καλή διάθεση να έχεις, όμως, όταν την προηγούμενη μέρα έκανες μάθημα την μισή μέρα και την υπόλοιπη διάβαζες; Έτσι, πολλές φορές, τα παιδιά αφήνουμε στην άκρη ένα μάθημα το οποίο δεν μας χρειάζεται για την επόμενη τάξη και δεν μελετάμε για αυτό όπως μελετάμε για τα υπόλοιπα. Γι’ αυτό το λόγο έχουμε παράπονα από καθηγητές ότι δεν είμαστε σε θέση να κρίνουμε τί πρέπει να μάθουμε και τί όχι. Ότι δεν μπορούμε να επιλέξουμε. Δεν θα το αναλύσω περισσότερο, διότι αλλάζω θέμα. Μερικές φορές ακούμε από καθηγητές και γονείς ότι δεν μπορούν να καταλάβουν τί μας φταίει και δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τίποτα. Αυτό, λοιπόν, που «μας φταίει» είναι η ρουτίνα. Δεν λέω να μην έχουμε κανένα πρόγραμμα στη ζωή μας. Το πρόγραμμα χρειάζεται. Η ρουτίνα μας σκοτώνει…

stef από Β2