Άρειος Πάγος:
Η λέξη Άρειος -α -ο [ários] σημαίνει: αυτός που ανήκει ή που αναφέρεται στον θεό Άρη.
Η λέξη πάγος σημαίνει: βραχώδες βουνό.
Άρειος Πάγος: α) (ιστ.) ανώτατο δικαστήριο της αρχαίας Αθήνας. β) σήμερα με τη φράση Άρειος Πάγος εννοούμε το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο που λειτουργεί σήμερα στην Ελλάδα. Δες τον ιστοχώρο στα ιστορικά στοιχεία.
Κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821 δημιουργήθηκαν διάφορα κέντρα εξουσίας. Ένα από αυτά ήταν και ο Άρειος Πάγος. Δες στο σχολικό βιβλίο ιστορίας της Γ' Γυμνασίου κι εδώ (© Γεωργία Μουντράκη)

Αυτοί που θέλουν να μάθουν κάτι περισσότερο για την Αθήνα, τον Κόδρο, τον Κύλωνα, κ.ά. μπορούν να διαβάσουν εδώ
Δες στη Βικιπαίδεια για τον Δράκοντα, το Κυλώνειο άγος
Μια διαφορετική προσέγγιση της ενότητας © Ναταλία Τζομπανάκη
Δείτε εδώ μια εφαρμογή της Ναταλίας Τζομπανάκη. Δείτε και κατεβάστε το lapbook σε αρχείο pdf.

Επαναληπτική άσκηση στην ενότητα (σε 2 μέρη)
Η Αθήνα κατά την περίοδο της Βασιλείας-Αριστοκρατίας © Αγγελική Δούκα
Συγκριτική άσκηση για τη Σπάρτη και την Αθήνα (Ενότητες 3-4) © Αγγελική Δούκα
Πληροφοριακό υλικό και παιχνίδια για την Αθήνα από το Βρετανικό Μουσείο Για το παιχνίδι επιλέξτε από το αριστερό μενού challenge
 

Η εξέλιξη που συντελείται στον ελληνικό κόσμο από τον 8ο και 6ο αιώνα π.χ. προσεγγίζεται ερμηνευτικά ως ανάγκη βελτίωσης των συνθηκών της ζωής, ως αντίδραση σε πολιτικές πιέσεις και ως πνευματική ανησυχία.

Οι λαϊκές διεκδικήσεις αποτελούν κινητήριες δυνάμεις που επιφέρουν πολιτειακές μεταβολές. Στην Αθήνα συγκεκριμένα «ἡ γῆ ὁλίγων ἦν». Η πραγματικότητα αυτή εξέθρεψε τα λαϊκά αιτήματα: «γης αναδασμός» και κατάργηση «τοῦ ἐπὶ σώμασι δανείζειν» και κινητοποίησε λαϊκές μάζες. Στη Σπάρτη η ανάγκη πειθαναγκασμού των ειλώτων θα οδηγήσει στη δημιουργία στρατοκρατικού πολιτεύματος.

Ο λόγος του Ηροδότου (8.144) «τὸ Ἕλληνικόν, ἐὸν ὅμαιμόν τε και ὁμόγλωσσον, και θεῶν ἱδρύματά τε κοινά καὶ θυσίαι ἤθεά τε ὁμότροπα» εξηγεί σε ένα βαθμό τον χαρακτήρα του συνεκτικού δεσμού των Ελλήνων, όπως αυτός είχε διαμορφωθεί τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο.

Η αντιμετώπιση του περσικού κινδύνου έφερε στο προσκήνιο ισχυρές προσωπικότητες, όπως ήταν ο Μιλτιάδης, ο Λεωνίδας, ο Θεμιστοκλής, ο Παυσανίας. Οι ηγέτες αυτοί συνδύαζαν στρατηγική ικανότητα και διορατικότητα και εξέφρασαν αποτελεσματικά τα οράματα και τη δυναμική του πλήθος που τους ακολούθησε.

Πολιτική εξέλιξη

Κατά τον Αριστοτέλη (Πολιτ. 1279a 28 - 1279b 10) το πολίτευμα είναι η κυρίαρχος των πόλεων εξουσία η οποία εκπροσωπείται ή από ένα άτομο ή από λίγους ή α­πό πολλούς. Όταν δε η αρχή του ενός ή των λίγων ή των πολλών αποβλέπει στο κοι­νό συμφέρον, το πολίτευμα είναι ορθόν, εάν όμως η αρχή ασκείται προς το συμφέρον του ενός ή των λίγων ή των πολλών, το πολίτευμα είναι παρέκβαση από το ορθό. Ως ορθά πολιτεύματα θεωρεί τη βασιλεία, την αριστοκρατία και την πολιτεία. Σε αυτό το πολίτευμα η εξουσία ασκείται από πολλούς, οι οποίοι και αποβλέπουν στο κοινό συμφέρον. Αλλά η έννοια των πολλών περιορίζεται σε αυτούς που είναι ικανοί να προμηθεύονται τον οπλισμό τους με δικά τους έξοδα, τους οπλίτες, διότι η πολεμική α­ρετή προσιδιάζει στο πλήθος. Παρεκβάσεις αυτών των πολιτευμάτων είναι: η τυραννίς, η ολιγαρχία και η δημοκρατία.

Στα αριστοκρατικά καθεστώτα άρχοντες αναδεικνύονται όσοι κατάγονται από επιφανείς οίκους, οι οποίοι υπερτερούν από τις άλλες κοινωνικές ομάδες ως προς την α­ρετή. Η αντίληψη της αρετής βασίζεται σε παράδοση και καταγωγή με κυρίαρχα χα­ρακτηριστικά τη φυσική επάρκεια και τη στρατιωτική εκγύμναση, και αποτελεί την ηθική της τάξης των ευγενών. Στα καθεστώτα αυτού του είδους όσοι εργάζονται προς βιοπορισμό αποκλείονται από το πολιτικό σώμα, διότι η επίδοση σε ασχολίες δεν τους παρέχει τη δυνατότητα να γυμνάσουν το σώμα και το πνεύμα προς ανάπτυξη των φυσικών και ψυχικών ικανοτήτων, ώστε να γίνουν «καλοί κἀγαθοί» (Αριστ. Πολιτ. 1278a 20 - 21, πρβλ. 1323a 27 - 39). Αριστοκρατικό χαρακτηρίζεται από τον Αριστοτέλη (Πο­λιτ. 1293 b 11 - 13) το πολίτευμα και όταν οι αρχές εκλέγονται όχι μόνο «ἀριστίνδην» αλλά και «πλουτίνδην». Όταν όμως μόνο ο πλούτος αποτελεί το κριτήριο ανάδειξης στα αξιώματα της πολιτείας, το πολίτευμα χαρακτηρίζεται ως ολιγαρχικό, δεδομένου ότι οι πλούσιοι είναι λίγοι. Αλλά και οι άριστοι είναι λίγοι και ως εκ τούτου και το α­ριστοκρατικό καθεστώς είναι από αυτήν την άποψη ολιγαρχικό (Αριστ. Πολιτ. 1306 b 22 -26). Στις ολιγαρχικές όμως πολιτείες οι βιοτέχνες ή οι πλούσιοι γεωργοί ενδέχεται να αποκτήσουν πολιτικά δικαιώματα ή και να αναδειχθούν στα ανώτερα αξιώματα της πολιτείας εφόσον τα προνόμια δεν πηγάζουν από την ευγένεια αλλά από το τίμημα (Αριστ. Πολιτ. 1278a 23 - 26).

Αλλά τα καθεστώτα, που διαδέχθηκαν τη βασιλεία στη διάρκεια του 8ου αι., όταν ακόμη δεν είχαν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις για συγκέντρωση πλούτου και από μη ευγενείς ήταν αριστοκρατικά. Στο αριστοκρατικό καθεστώς το δικαίωμα του πολίτη έχουν όλοι οι ευγενείς, όμως η σύνθεση της άρχουσας τάξης διαφέρει από πόλη σε πόλη. Σε ορισμένες περιπτώσεις δικαίωμα ανάδειξης στα ανώτερα αξιώματα της πολιτείας έχουν μόνο οι πλουσιότεροι, σε άλλες η αρχή ασκείται από μία ή δύο οικογένειες και είναι κληρονομική. Αυτή η μορφή αριστοκρατικού καθεστώς ονομάζεται «δυναστεία» (Θουκ. III. 62.4, Αριστ. Πολιτ. 1292 b 10), και εκτός από τη Θεσσαλία, όπου αλλού επικράτησε καταλύθηκε.»

Άννας Ραμού-Χαψιάδη, Από τη φυλετική κοινωνία στην πολιτική, Εκδόσεις Καρδαμίτσα, Αθήνα 1982, σελ. 107-108.