Τί δὲ ἡ τῶν χορ αίαν αςε ηνης οιςου οὺςων ὸνῃ ῆςῳ ῶν (ὁ χορός, γεν. πλ) διδασκαλία καὶ ἡ τῶν διθυράμβ αίαν αςε ηνης οιςου οὺςων ὸνῃ ῆςῳ ῶν (ὁ διθύραμβος, γεν. πλ) ποίησις;
ἐμβαλόντες δὲ πῦρ ξὺν θείῳ καὶ πίσσ αίαν αςε ηνης οιςου οὺςων ὸνῃ ῆςῳ ῶν (ἡ πίσσα, δοτ. εν.) ἧψαν τὴν ὕλ αίαν αςε ηνης οιςου οὺςων ὸνῃ ῆςῳ ῶν (ἡ ὕλη, αιτ. εν.)
καὶ μὴ βούλεσθε Θετταλ αίαν αςε ηνης οιςου οὺςων ὸνῃ ῆςῳ ῶν (ὁ Θετταλός, αιτ. πλ.) καὶ Ἀνδρίους πολίτ αίαν αςε ηνης οιςου οὺςων ὸνῃ ῆςῳ ῶν (ὁ πολίτης, αιτ. πλ.) ποιεῖσθαι διʼ ἀπορί αίαν αςε ηνης οιςου οὺςων ὸνῃ ῆςῳ ῶν (ἡ ἀπορία, αιτ. εν.) ἀνδρῶν
Ἀλλ' ἐγώ τοι, ὦ Κῦρ αίαν αςε ηνης οιςου οὺςων ὸνῃ ῆςῳ ῶν, (ὁ Κῦρος, κλ. εν.) πάντα μὲν <ταῦτα> θαυμάζω ἐπὶ τῷ κάλλει
καὶ τῶν μανδυ αίαν αςε ηνης οιςου οὺςων ὸνῃ ῆςῳ ῶν (μανδύας, γεν. πλ.) ἀφεῖλε τὸ ἥμισυ, ἕως τῆς ἀναβολ αίαν αςε ηνης οιςου οὺςων ὸνῃ ῆςῳ ῶν (ἀναβολή, γεν. εν.) τῶν ἰσχί αίαν αςε ηνης οιςου οὺςων ὸνῃ ῆςῳ ῶν (τὸ ἰσχίον, γεν. πλ.) αὐτῶν
μεταλλάξαντος δ' Ἀλεξάνδρ αίαν αςε ηνης οιςου οὺςων ὸνῃ ῆςῳ ῶν (ὁ Ἀλέξανδρος, γεν. εν.) τοῖς διαδόχ αίαν αςε ηνης οιςου οὺςων ὸνῃ ῆςῳ ῶν (ὁ διάδοχος, δοτ. πλ.) ἔδοξε μὴ συντελεῖν τὰ βεβουλευμένα
οὔτε παρὰ Καλλί αίαν αςε ηνης οιςου οὺςων ὸνῃ ῆςῳ ῶν (ὁ Καλλίας, αιτ. εν.) ἥκομεν οὔτε σοφιστ αίαν αςε ηνης οιςου οὺςων ὸνῃ ῆςῳ ῶν (ὁ σοφιστής, ον. πλ.) ἐσμεν
καὶ οὕτως οἱ μὲν νόσ αίαν αςε ηνης οιςου οὺςων ὸνῃ ῆςῳ ῶν (ἡ νόσος, δοτ. εν.) κατὰ τὰς ὁδ αίαν αςε ηνης οιςου οὺςων ὸνῃ ῆςῳ ῶν (ἡ ὁδός, αιτ. πλ.) ὑπελείποντο, οἱ δὲ ὑπὸ καμάτ αίαν αςε ηνης οιςου οὺςων ὸνῃ ῆςῳ ῶν (ὁ κάματος, γεν. εν.)
ὁ Ἡρακλῆς ἐρχόμενος τὴν ὁδ αίαν αςε ηνης οιςου οὺςων ὸνῃ ῆςῳ ῶν (ἡ ὁδός, αιτ. εν.) ταύτην ἐπήκουσε τῆς κίσσ αίαν αςε ηνης οιςου οὺςων ὸνῃ ῆςῳ ῶν (ἡ κίσσα, γεν. εν.)