Τί δὲ ἡ τῶν χορ (ὁ χορός, γεν. πλ) διδασκαλία καὶ ἡ τῶν διθυράμβ (ὁ διθύραμβος, γεν. πλ) ποίησις;
ἐμβαλόντες
δὲ πῦρ ξὺν θείῳ καὶ πίσσ (ἡ πίσσα, δοτ. εν.) ἧψαν τὴν ὕλ (ἡ ὕλη, αιτ. εν.)
καὶ μὴ βούλεσθε Θετταλ (ὁ Θετταλός, αιτ. πλ.) καὶ Ἀνδρίους πολίτ (ὁ πολίτης, αιτ. πλ.) ποιεῖσθαι διʼ ἀπορί (ἡ ἀπορία, αιτ. εν.) ἀνδρῶν
Ἀλλ' ἐγώ τοι, ὦ
Κῦρ, (ὁ Κῦρος, κλ. εν.) πάντα μὲν <ταῦτα> θαυμάζω
ἐπὶ τῷ κάλλει
καὶ τῶν μανδυ (μανδύας, γεν. πλ.) ἀφεῖλε τὸ ἥμισυ, ἕως τῆς
ἀναβολ (ἀναβολή, γεν. εν.) τῶν ἰσχί (τὸ ἰσχίον, γεν. πλ.) αὐτῶν
μεταλλάξαντος
δ' Ἀλεξάνδρ (ὁ Ἀλέξανδρος, γεν. εν.) τοῖς διαδόχ (ὁ διάδοχος, δοτ. πλ.) ἔδοξε μὴ συντελεῖν τὰ
βεβουλευμένα
οὔτε παρὰ Καλλί (ὁ Καλλίας, αιτ. εν.) ἥκομεν οὔτε σοφιστ (ὁ σοφιστής, ον. πλ.) ἐσμεν
καὶ οὕτως οἱ
μὲν νόσ (ἡ νόσος, δοτ. εν.) κατὰ τὰς ὁδ (ἡ ὁδός, αιτ. πλ.) ὑπελείποντο, οἱ δὲ ὑπὸ καμάτ (ὁ κάματος, γεν. εν.)
ὁ Ἡρακλῆς ἐρχόμενος
τὴν ὁδ (ἡ ὁδός, αιτ. εν.) ταύτην ἐπήκουσε τῆς κίσσ (ἡ κίσσα, γεν. εν.) |