Πέρασε πολύς καιρός από τότε που μπήκαμε κρυφά για εξερεύνηση με αγαπημένο φίλο μου Γιώργο σε παλιό, εγκαταλειμμένο σπίτι. Ω πόσο ωραία περάσαμε! αρχή, κρατώντας φακούς μας και περπατώντας προσεκτικά, μήπως μας ακούσει κανείς αλλά ακόμα για να μην πατήσουμε κάποιες βρομιές από γάτες, ανοίξαμε αθόρυβα πόρτα. Φωτίζοντας μέσα αδιαπέραστο σκοτάδι διακρίναμε παλιό σεντούκι. Πλησιάσαμε κοντά. Γιώργος προσπαθούσε να το ανοίξει ελπίζοντας σε κάτι σημαντικό. μεταξύ εγώ πήγα προς δεξιά, ίσαμε άλλη άκρη. Ξαφνικά ακούω «ααα! ωχ τι έπαθα!» Τρομαγμένος έτρεξα κοντά του. Είδα χέρι του πιασμένο κάτω από καπάκι σεντουκιού. Το είχε ανοίξει, όμως, επειδή καπάκι ήταν βαρύ, έπεσε ώστε του πλάκωσε χέρι. Βοηθώντας τον να το ανασηκώσουμε του είπα: «Άντε βρε Γιώργο, άδικα με τρόμαξες!» Τελικά, μέσα σεντούκι δεν υπήρχε τίποτα. Ήταν εντελώς άδειο, εκτός αράχνες και πολλή σκόνη. περιπέτειά μας συνεχίστηκε για αρκετή ώρα. συνέχεια ωστόσο θα σας την πω επόμενη φορά.