Πέρασε πολύς καιρός από τότε που μπήκαμε κρυφά για εξερεύνηση με τον φίλο μου Γιώργο σε ένα παλιό, σπίτι. Ω πόσο ωραία περάσαμε! Στην αρχή, τους φακούς μας και προσεκτικά, μήπως μας ακούσει κανείς αλλά ακόμα για να μην πατήσουμε κάποιες βρομιές από γάτες, ανοίξαμε αθόρυβα την πόρτα. μέσα στο αδιαπέραστο σκοτάδι διακρίναμε ένα παλιό σεντούκι. Πλησιάσαμε κοντά. Ο Γιώργος προσπαθούσε να το ανοίξει σε κάτι σημαντικό. Στο μεταξύ εγώ πήγα προς τα δεξιά, ίσαμε την άλλη άκρη. Ξαφνικά ακούω «ααα! ωχ τι έπαθα!» έτρεξα κοντά του. Είδα το χέρι του κάτω από το καπάκι του σεντουκιού. Το είχε ανοίξει, όμως, επειδή το καπάκι ήταν βαρύ, έπεσε ώστε του πλάκωσε το χέρι. τον να το ανασηκώσουμε του είπα: «Άντε βρε Γιώργο, άδικα με τρόμαξες!» Τελικά, μέσα στο σεντούκι δεν υπήρχε τίποτα. Ήταν εντελώς άδειο, εκτός κάτι αράχνες και πολλή σκόνη. Η περιπέτειά μας συνεχίστηκε για αρκετή ώρα. Τη συνέχεια ωστόσο θα σας την πω την φορά.