Καταγωγή

Ο Αλκυονέας ήταν Γίγαντας, αρχηγός όλων των Γιγάντων. Ο Ησίοδος και ο Απολλόδωρος διασώζουν τον μύθο της γέννησής τους. Σύμφωνα με τον ποιητή από τη Βοιωτία, όταν ο Κρόνος έκοψε τα γεννητικά όργανα του πατέρα του Ουρανού, το αίμα από την πληγή του γονιμοποίησε ξανά τη Γαία. Από την ιδιότυπη αυτή ένωση γεννήθηκαν οι Ερινύες, οι Νύμφες των μελιών (και γενικά οι θεότητες που συνυπάρχουν με τα δέντρα) και οι Γίγαντες: όσες στάλες απ’ το αίμα του έπεσαν, τις μάζεψε η Γαία και με το πέρασμα του χρόνου γεννήθηκαν οι κρατερές Ερινύες, οι μεγάλοι Γίγαντες οι λαμπροαρματωμένοι, που κρατούν στα χέρια τους μακριά κοντάρια κι οι Νύμφες που τις αποκαλούν Μελίες στην απέραντη Γη (Ησ. Θεογ. 184-187) [1].

Σύμφωνα με τον δεύτερο συγγραφέα, τον μυθογράφο Απολλόδωρο, η Γαία γέννησε τους Γίγαντες και τους παρακίνησε σε σύγκρουση με τον Δία και τους άλλους θεούς της γενιάς του, προκειμένου να τους εκδικηθεί για την τιμωρία που επιφύλαξαν οι νέοι θεοί του Ολύμπου στους γιους της Τιτάνες, τους οποίους ο Δίας είχε ρίξει στα Τάρταρα.

Όπως όλοι οι Γίγαντες έτσι και ο Αλκυονέας, αν και είχε θεϊκή καταγωγή, είχε μορφή ανθρώπου, ήταν όμως τεράστιος και ανίκητος, φοβερός στην όψη, με πυκνά, πλούσια και μακριά μαλλιά και γένια και με λέπια φιδιού στα πόδια (Απολλόδ. 1.7.1.)· λεγόταν ακόμη ότι είχε φίδια στα μαλλιά και στα γένια.

Ζωή και θάνατος

Ο Αλκυονέας ήταν σπουδαίος πολεμιστής. Η μητέρα του Γαία του είχε υποσχεθεί για σύζυγο την Άρτεμη, είχε μάλιστα ονειρευτεί τα τραγούδια του γάμου του γιου της. Αν και θνητός, όπως όλα του τα αδέλφια, ωστόσο είχε την ικανότητα ανανέωσης των δυνάμεων όταν έπεφτε στη γη της γέννησής του, στη Φλέγρα ή την Παλλήνη του Ισθμού ή της Χαλκιδικής ή της Αττικής ή της Σικελίας. Έτσι, όταν τον χτύπησε με τα βέλη του ο Ηρακλής, ο Αλκυονέας, πέφτοντας στη γη, ξανάβρισκε τις δυνάμεις του. Θα ήταν αδύνατο για τον ήρωα να σκοτώσει τον Γίγαντα, αν η Αθηνά δεν τον συμβούλευε να τραβήξει τον Γίγαντα έξω από την Παλλήνη. Έτσι, κρυφά του επιτέθηκε την ώρα που κοιμόταν, τον χτύπησε απανωτά με το ρόπαλο ή με βέλη· τραυματισμένο τον φορτώθηκε στους ώμους του και τον έσυρε έξω από τα όρια της Παλλήνης, δηλαδή μακριά από τον τόπο που του ανανέωνε τις δυνάμεις. Ύστερα τον σκότωσε –Και εκείνος λοιπόν με αυτόν τον τρόπο πέθανε. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, ο Ηρακλής, γυρνώντας από το νησί Ερύθεια με τα βόδια του Γηρυόνη, συνάντησε τὸν μέγαν πολεμιστὰν ἔκπαγλον Αλκυονῆ στον Ισθμό, τον οποίο εξουσίαζε ο Γίγαντας (Πίνδ., Νεμ. 4.27), ή στο Φλέγρας πεδίον (Ισθμ. 6.45). Και έριξε καταπάνω στον Ηρακλή βράχο με τον οποίο τσάκισε δώδεκα τέθριππα που το καθένα είχε δύο αναβάτες, συνολικά δηλαδή είκοσι τέσσερις συντρόφους του Ηρακλή· κι εκείνος σκότωσε με το ρόπαλό του τον Αλκυονέα, που ήταν ίσος με ένα βουνό στο ανάστημα (Ισθμ. 6.32). Λεγόταν ακόμη ότι ο Αλκυονέας τάφηκε κάτω από τον Βεζούβιο και ότι οι κόρες του, οι Αλκυονίδες, απελπισμένες από τον θάνατο του πατέρα τους ρίχτηκαν στη θάλασσα· και η Αμφιτρίτη τις λυπήθηκε και τις μεταμόρφωσε σε πουλιά που από τον πατέρα τους ονομάστηκαν αλκυόνες. Αἱ δέ νήνεμοι καὶ γαλήνην ἔχουσαι ἡμέραι ἀλκυνονίδες καλοῦνται. [Εικ. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8]

Γενικά για τη Γιγαντομαχία βλ. Γίγαντες.

Σχετικά λήμματα

ΑΡΤΕΜΗ, ΓΙΓΑΝΤΕΣ, ΑΦΡΟΔΙΤΗ, ΓΗΡΥΟΝΗΣ, ΕΡΙΝΥΕΣ, ΗΡΑΚΛΗΣ, ΝΥΜΦΕΣ