Θαλασσοπόρος ιταλικής καταγωγής, ο άνθρωπος που θεωρείται ότι ανακάλυψε την αμερικανική ήπειρο.

Οι πληροφορίες για τη νεανική ηλικία του Κολόμβου είναι ελάχιστες. Φαίνεται ότι μέχρι τα 22 του χρόνια εξασκούσε το επάγγελμα του πατέρα του, που ήταν εριουργός. Στη συνέχεια, ακολουθώντας προφανώς την κλίση του για το ναυτικό επάγγελμα, ταξίδεψε ασχολούμενος με το εμπόριο.

Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του, άγνωστο από πότε ακριβώς, άρχισε να μελετά βιβλία γεωγραφίας και ναυσιπλοΐας. Διάβασε το βιβλίο του Μάρκο Πόλο , πιθανότατα κάποια από τις εκδόσεις του γεωγραφικού έργου του Κλαύδιου Πτολεμαίου καθώς και το έργο ‘Imago Mundi’ του Πιέρ ντ’ Αιγύ. Μάλιστα, δίπλα στο σημείο που υποστηρίζεται η σφαιρικότητα της Γης, ο Ιταλός θαλασσοπόρος σημείωσε «Πράγματι, η γη είναι στρογγυλή». Επίσης, είχε επηρεαστεί από την εκτίμηση του Φλωρεντινού γεωγράφου Πάολο Τοσκανέλι, σύμφωνα με την οποία μπορεί κάποιος να φτάσει στην Κίνα πλέοντας δυτικά. Έχοντας, λοιπόν, τη βεβαιότητα ότι η Γη είναι σφαιρική, ο Κολόμβος άρχισε να μελετά το ενδεχόμενο να φτάσει στην Άπω Ανατολή, που αποτελούσε εκείνη την εποχή ένα στόχο μεγάλου ενδιαφέροντος για τον μυθικό πλούτο της, ακολουθώντας πορεία προς τα δυτικά.

Το σχέδιο του βασιζόταν σε ορισμένα δεδομένα που αποδείχτηκαν, αργότερα, λανθασμένα: α) εκτιμούσε μικρότερη από την πραγματική την περίμετρο της Γης, β) νόμιζε ότι ήταν μεγαλύτερη η έκταση της Ασίας και γ) φανταζόταν ότι κανένα τμήμα ξηράς δεν παρεμβαλλόταν ανάμεσα στην Ευρώπη και την Ασία, αν ακολουθούσε κανείς τη διαδρομή από τα δυτικά.

Μετά από κάποια χρόνια βρέθηκε, γύρω στα 1478, εγκατεστημένος στη Λισσαβόνα. Εκεί παντρεύτηκε τη δόνα Φελίπα Περεστρέλο, από την οποία απόκτησε ένα γιο, τον Ντιέγκο. Η υψηλή κοινωνική θέση της συζύγου του, έδωσε στον Κολόμβο τη δυνατότητα να προσληφθεί το 1481 στην υπηρεσία του βασιλιά Ιωάννη Β΄ της Πορτογαλίας, στον οποίο υπόβαλε, το 1484, το σχέδιό του να φτάσει στην Ασία, ταξιδεύοντας δυτικά. Το σχέδιο, ωστόσο, απορρίφθηκε.

Την ίδια χρονιά ο Κολόμβος, που είχε, εντωμεταξύ, μείνει χήρος, εγκαταστάθηκε στην Ισπανία όπου, με την υποστήριξη ισχυρών φίλων του, παρουσίασε το σχέδιο του στο βασιλιά Φερδινάνδο και τη βασίλισσα Ισαβέλλα . Οι Ισπανοί βασιλείς συγκρότησαν μια επιτροπή για να το μελετήσει, αλλά η λήψη απόφασης αναβλήθηκε, επειδή τότε η Ισπανία είχε εμπλακεί σε πόλεμο εναντίον των Αράβων και όλοι οι διαθέσιμοι πόροι του κράτους αφιερώνονταν σε αυτό το σκοπό.

Ενώ ο Κολόμβος περίμενε την απάντηση των Ισπανών βασιλέων, ο Ιωάννης Β΄, βασιλιάς της Πορτογαλίας τον κάλεσε ξανά σε ακρόαση προκειμένου να εκθέσει το σχέδιο του. Ατυχώς, για τον Κολόμβο, η επάνοδός του στην Πορτογαλία συνέπεσε με την επιστροφή του Βαρθολομαίου Ντιάζ , που μόλις είχε παρακάμψει το νότιο άκρο της Αφρικής, δείχνοντας ποιος είναι ο δρόμος για την Ανατολή. Έτσι, για μια ακόμη φορά, τα σχέδια του έπεσαν στο κενό.

Απογοητευμένος, ο Κολόμβος επέστρεψε στην Ισπανία. Το 1492, και αφού είχε τελειώσει ο ισπανοαραβικός πόλεμος, ο Φερδινάνδος και η Ισαβέλλα της Ισπανίας αποφάσισαν να χρηματοδοτήσουν το εγχείρημα του Κολόμβου, υποσχόμενοι, σε περίπτωση επιτυχίας, το βαθμό του ναυάρχου του Ωκεανού και του αντιβασιλιά όλων των χωρών που θα ανακάλυπτε.

Το πρώτο ταξίδι του Κολόμβου ξεκίνησε στις 3 Αυγούστου 1492. Τα τρία πλοία που ξεκίνησαν από το λιμάνι του Πάλος έφτασαν στις 12 Οκτωβρίου 1492 σε ένα νησί του συμπλέγματος Μπαχάμας που ο Κολόμβος ονόμασε Σαν Σαλβαδόρ. Αφού κατέλαβε για λογαριασμό των βασιλέων της Ισπανίας και άλλα γειτονικά νησιά, ο Κολόμβος επέστρεψε, τον Μάρτιο του 1493, στην Ισπανία φέρνοντας μαζί του, σαν απόδειξη της επιτυχίας του εγχειρήματος πολυάριθμα προϊόντα της γης και μερικούς ιθαγενείς. Η υποδοχή που του έγινε ήταν θριαμβευτική.

Τα επόμενα χρόνια ο Κολόμβος πραγματοποίησε, πάντα για λογαριασμό των βασιλέων της Ισπανίας , ακόμη τρία ταξίδια (1493-1496, 1498-1500 και 1502-1504).

Δώδεκα χρόνια μετά το πρώτο του ταξίδι, ύστερα από εναλλαγές της τύχης και αδικίες σε βάρος του, μεταξύ των οποίων και η παράβαση εκ μέρους του βασιλιά Φερδινάνδου ορισμένων συμφωνιών, ο Κολόμβος αποσύρθηκε στο Βαγιαδολίδ της Ισπανίας. Αποστερημένος πια από τη βασιλική εύνοια, έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην αφάνεια, αν και οι πληροφορίες που μιλούν για οικονομική του εξαθλίωση δεν είναι αληθινές. Πέθανε στο Βαγιαδολίδ στις 20 Μαΐου 1506.