Η συνοριακή ρύθμιση του 1830 (συνοριακή γραμμή Αχελώου-Σπερχειού) δεν ικανοποιούσε τους Έλληνες καθώς άφηνε έξω από το ελληνικό κράτος μεγάλο τμήμα της Στερεάς Ελλάδας. Ο Καποδίστριας προσπάθησε να επιτύχει τη διεύρυνση των ελληνικών συνόρων ασκώντας διπλωματικές πιέσεις στις Δυνάμεις.

Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια (1831) και την απόφαση των Δυνάμεων να εκλέξουν βασιλιά της Ελλάδας τον Βαυαρό πρίγκιπα Όθωνα τα δεδομένα άλλαξαν. Ο βασιλιάς της Βαυαρίας απαίτησε, προκειμένου να επιτρέψει στον γιο του να γίνει βασιλιάς στην Ελλάδα, να διευρυνθούν τα σύνορα του ελληνικού κράτους. Μάλιστα, οι Βαυαροί διπλωμάτες που διαπραγματεύονταν με τους εκπροσώπους των Δυνάμεων επέμειναν σ’ αυτό το αίτημά τους.

Πράγματι, με τη Σύμβαση του Λονδίνου (1832), που έγινε αποδεκτή και από τον Σουλτάνο με τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης (1832), αποφασίστηκε η διεύρυνση των συνόρων. Η Ελλάδα θα περιλάμβανε τα εδάφη που βρίσκονταν νότια της γραμμής που ενώνει τον Αμβρακικό κόλπο με τον Παγασητικό κόλπο (συνοριακή γραμμή Αμβρακικού-Παγασητικού), την Εύβοια, τις Σποράδες και τις Κυκλάδες.