Ο χώρος αυτός φτιάχτηκε προκειμένου να αναδείξει πολιτιστικά στοιχεία του της τοπικής κοινωνίας του χωριού μας που σιγά σιγά χάνονται. Στις δεκαετίες ’70-’80  πραγματοποιήθηκε  μια ριζική αλλαγή στην οικονομία του τόπου μας και κατά συνέπεια στον τρόπο ζωής των κατοίκων του αλλά  και στη σύνθεση του πληθυσμού.

Η οικονομία του Θεολόγου και της Θάσου γενικότερα ήταν μια αυτάρκης αγροτική-κτηνοτροφική κοινωνία όπου οι άνθρωποι κατανάλωναν ό,τι παρήγαγαν. Σιγά σιγά με την ανάπτυξη του τουρισμού μεταβλήθηκε σε μια  οικονομία υπηρεσιών.

Στα καλντερίμια  του χωριού κυκλοφορούσαν για αιώνες αιγοπρόβατα και γαϊδούρια. Στην δεκαετία του ’80 ο λεγόμενος «πολιτισμός του τσιμέντου» τα κάλυψε για να κυκλοφορούν τα αγροτικά πιο εύκολα. Ήρθε κι η φωτιά του “ 85 να δώσει το τελειωτικό χτύπημα…

Ο ήχος του αργαλειού έδωσε τη θέση του στο ήχο της τηλεόρασης,  στις Θεολογίτικες γειτονιές οι φούρνοι έσβησαν κι η μυρουδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού ξεχάστηκε. Η λανάρα σταμάτησε να επεξεργάζεται το μαλλί, οι γυναίκες σταμάτησαν να το γνέθουν, να το ξαίνουν και να το βάφουν. Ανέμες κι αργαλειά μπορείς να βρεις μόνο στο λαογραφικό μουσείο. Νερόμυλοι  σταμάτησαν για πάντα. Τα χαλάτια έσβησαν τα καζάνια τους. Οι λαϊκοί οργανοπαίχτες  σίγασαν κι έδωσαν τη θέση τους σε κάθε λογής στερεοφωνικά…. Ο κινηματογράφος του Γρηγόρη έδωσε τη θέση του σε ταβέρνα έπαψε να προβάλλει ταινίες κι άφησε τεράστιο κενό στην κοινωνική ζωή του του Θεολόγου. Η γλώσσα, τα Θεολογίτικα ξεχνιέται σβήνει. Ρωτάω καμιά φορά κανένα πιτσιρικά αν ξέρει  τι εν΄ «του τφαν», “του καθόρ», «του καφιλίκ», ή τι σημαίνει : «Ξιδιπτσώθκι του μλαρ κι πήδξει τν ουμπατή» με βλέπουν σαν να ήρθα από άλλον πλανήτη. Ο κατάλογος των αλλαγών είναι ατελείωτος. Εμείς που προλάβαμε τον παλιό κόσμο, που ζήσαμε την αλλαγή και μπορούμε να ξέρουμε τι είχαμε και τι χάσαμε πρέπει να πούμε την ιστορία, να παραθέσουμε διηγήσεις και εικόνες. Να σώσουμε ό.τι μπορούμε  ως μνημόσυνο και τιμή γι΄αυτούς που «έφυγαν» κι ως παρακαταθήκη γι¨αυτούς που θά “ρθουν….