1821-2021, διακόσια χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση

Δεν είναι πολλά τα 200 χρόνια. Αν κάνεις τον κόπο να ψάξεις τα ονόματα του προπάππου και της προγιαγιάς σου θα έχεις κέρδος μεγάλο. Πρώτα θα τους φέρεις στη μνήμη σου, όπως τους γνώρισες, και μαζί μ' αυτούς μια ολόκληρη εποχή - αρχές του 19ου αιώνα, ασύγκριτα πιο δύσκολη από τη δική μας. Μεγάλο κέρδος θα έχουν κι αυτοί επειδή τους σκέφτηκες. Τους έφερες στη μνήμη σου, δηλαδή τους "μνημόνευσες". Η λέξη "μνημονεύω" στη γλώσσα της εκκλησίας μας σημαίνει όχι μόνο θυμάμαι αλλά και "πράττω", κάνω πράξη δηλαδή. Ποια πράξη; Θα μιλήσεις με τη μαμά και το μπαμπά για να ζυμώσετε ένα πρόσφορο (λειτουργιά) και μαζί με τα ονόματα των κεκοιμημένων προγόνων σας, γραμμένα σε χαρτάκι, να το πάτε στον παπά της ενορίας σας. Αυτός θα "μνημονεύσει" τα ονόματα, θα φέρει δηλαδή τον προπάππου και την προγιαγιά στο μυαλό του Θεού. Θα μου πεις τους ξέχασε ο Θεός; Ασφαλώς όχι! Εμείς τους ξεχνούμε κι ο Θεός θέλει την παρέα μας. Δεν κάνει το παραμικρό χωρίς εμάς, περιμένει και περιμένει...

Λοιπόν, έγραψες το χαρτάκι σου;

Υπέρ Αναπαύσεως Ιωάννου, Μαρίας, Χρήστου, Αικατερίνης

Είμαι σίγουρος ότι έμεινε χώρος στο χαρτάκι για τα ονόματα των προπαππούδων και προγιαγιάδων του Ιωάννου, της Μαρίας, του Χρήστου και της Αικατερίνης. Να πώς φτάσαμε στο 1821!

Αν δεν γνωρίζεις τα ονόματα μη στεναχωρηθείς. Θα ρωτήσεις τον παπά της ενορίας σου και θα σε συμβουλέψει πώς θα τους μνημονεύσεις. Ξέρεις είναι πολύ πιθανό να έχουν το δικό σου όνομα! Ποιοι; Αυτοί που ήταν παιδάκια σαν και σένα τον καιρό της Επανάστασης του 1821!

Στον όμορφο κόσμο του Διαδικτύου ζει και αναπνέει η επανάσταση αλλά κι εσύ, μη μου πεις ότι δε σου αρέσει το Internet... λοιπόν ρίξε μια ματιά στο epanastasi1821.online

400 χρόνια σκλαβιάς

Εκπαιδευτική ταινία, διάρκειας 5:13, στο https://epanastasi1821.online/400-xronia-sklavias

Παιδομάζωμα

Εφτά το πρωί ήρθαν ο κατής (=μουσουλμάνος δικαστής που δίκαζε με βάση τον ισλαμικό νόμο) κι ο αρχηγός του σώματος των γενιτσάρων με τον γραμματέα, να πιάσουνε δουλειά. Κάθισαν σταυροπόδι στα χαλιά, που ήταν απλωμένα καταγής. Πίσω τους ήρθαν και σταθήκανε πέντε γενίτσαροι αρματωμένοι ως τα δόντια. Ταράχτηκε ο κόσμος. Οι χριστιανοί προχώρησαν μπροστά τους. Όλοι είχανε κλαμένα μάτια. Όλοι κρατούσαν από το χέρι ένα-δύο παιδιά.

Ο γραμματέας γύρισε κατά το πλήθος των χριστιανών και φώναξε με ψιλή στεγνή φωνή:

- Αηδονόπουλος... ο Γιώργης του Στρατή! Δύο παιδιά… Εδώ μπροστά! 

Ξεχώρισε ο Γιώργης του Στρατή από τον όχλο μέσα, έχοντας μπροστά τα δύο παιδιά του, οχτώ και δέκα χρονών. Τα παιδιά μήτε που κλαίγανε πια απ’ την πολλή τρομάρα. Είχαν ανοίξει διάπλατα τα μάτια τους και κοίταζαν. Ο πατέρας γεμάτος αγωνία δεν τολμούσε να ξεστομίσει λέξη. Ο Τούρκος τα εξέταζε. Από μέσα του ο πατέρας μουρμούρισε: - Θεέ μου, βοήθα μας στη δυστυχία μας… Σου τάζω, Θεέ μου, δύο λαμπάδες ίσαμε το μπόι των παιδιών… Πήρανε του Γιώργη το ένα το παιδί, το πιο γερό, το πιο όμορφο. Εκείνο που το καμάρωνε.

Και τότε πέρασαν στη σειρά όλοι οι χριστιανοί, όσοι είχαν αγόρι από εφτά έως δεκαπέντε χρονών. Πιο πίσω ένας πατέρας που έχει τρία παιδιά και του παίρνουν τα δύο.

- Αμάν, εφέντημ, ένα παιδί από κάθε σπίτι λέει ο νόμος. Λυπήσου μας… Ασυγκίνητος ο Τούρκος διέταξε τους γενίτσαρους να τα πάρουν και τα δύο παιδιά, γιατί και τα δύο τα ‘χει ανάγκη ο Σουλτάνος. Τον πατέρα τον τραβάνε πιο πέρα κάτι άλλοι χριστιανοί, να τον σώσουν.

Μετά ένας πατέρας με μοναχογιό.

- Δεν τα παίρνουν τα μοναχοπαίδια, μπέη μου, παρακαλούσε ο δυστυχισμένος κι αγκάλιαζε το παιδί του. Μα ένας γενίτσαρος του το άρπαξε μες απ’ τα χέρια.

Κι έπειτα μια χήρα με τέσσερα παιδιά. Την φέρνουνε λιπόθυμη, για να της πάρουνε το ένα. Πάντα το πιο γερό, πάντα το πιο όμορφο έπαιρναν. Οι άλλοι οι χριστιανοί τη σήκωσαν στα χέρια αναίσθητη, ξεμαλλιασμένη. Μα το παιδί που έχανε τη μάνα του βάλθηκε να φωνάζει προς τον Τούρκο. Τότε ένας γενίτσαρος που βρέθηκε πιο κοντά, ορμά με την χατζάρα και παίρνει το κεφαλάκι του παιδιού. Τα παιδιά βουβά από την τρομάρα, είχανε πάψει πια το κλάμα. Όμως μεμιάς τώρα ξαναρχινάνε τ’ αναφιλητά. Κλαίνε, κλαίνε καθώς ξέρουν να κλαίνε μόνο τα παιδιά, για να ραγίζουν και τις πέτρες.

Άγιος Νεομάρτυς Κωνσταντίνος ο Υδραίος

Δεν είναι μόνο το παιδομάζωμα που οδηγεί σε εξισλαμισμούς. Κάποιοι Έλληνες δεν αντέχουν την ταλαιπωρία κι απαρνιούνται τον Χριστό. Γίνονται μουσουλμάνοι και στο εξής λογαριάζονται για Τούρκοι.

Στη ζωή ο καθένας μας δίνει έναν αγώνα. Κάποιες φορές δεν τα καταφέρνουμε και κάνουμε λάθη. Έρχεται η στιγμή όμως που ο Θεός βοηθά να τα καταλάβουμε και μας καλεί πάλι κοντά Του. Αν Τον ακούσουμε, ανοίγεται μπροστά μας ένας δρόμος που δεν τελειώνει ποτέ... Αυτόν τον δρόμο βάδισε ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Υδραίος…

• < Prev
• Next >