karakiza-tsampika

Ανάμεσα στα άλλα, είπαμε, από το ρόλο μου ως παιδαγωγικά υπεύθυνης στο 2^ο Λύκειο της Κω, να κάνουμε κι ένα σεμινάριο με παιδαγωγικό περιεχόμενο, εκτός ωραρίου, ένα από τα απογεύματα που ήμουν εκεί, στη βιβλιοθήκη του σχολείου. Το θέμα ήταν «Ο ρόλος του εκπαιδευτικού στο σύγχρονο σχολείο ? Ζητήματα διαχείρισης της σχολικής τάξης».

Όταν έπεσε η ιδέα να το αφήσουμε ανοικτό και για τους συναδέλφους όλων των ειδικοτήτων και όλων των σχολείων του νησιού, κανένας δεν πίστευε ότι θα χρειαζόταν στη διάρκεια του σεμιναρίου να φέρνουμε συνεχώς καρέκλες. Φαίνεται πως η ανάγκη των εκπαιδευτικών να μεταφέρουν εμπειρίες, να βάλουν προβληματισμούς, να αναδείξουν δυσκολίες στη διαχείριση της τάξης, να μοιραστούν τα ερωτηματικά τους, είναι τόση, που δεν αφήνει ευκαιρίες χαμένες, ειδικά αν αυτές δεν παρουσιάζονται συχνά.

Η όλη διαδικασία ήταν για μένα ξεχωριστή, όχι μόνο γιατί οι συνάδελφοι κατέθεσαν μεγάλο μέρος προσωπικής εμπειρίας και συναισθημάτων, όχι μόνο γιατί άκουσαν και την εισήγηση και τις υπόλοιπες παρεμβάσεις με το ίδιο ενδιαφέρον, όχι μόνο γιατί αντιλαμβανόμουν κάθε στιγμή ότι πραγματικά υπήρχε ένας ζωντανός και δυναμικός δίαυλος επικοινωνίας ανάμεσά σε όλους μας, αλλά κυρίως γιατί στο τέλος αισθανόμουν πως λίγο πολύ όλοι είχαμε προσεγγίσει το ίδιο στόχο: για να έχουμε ελπίδες και πιθανότητες να γίνει η τάξη κι οι μαθητές μας αλλιώς, πρέπει εμείς να διδάξουμε αλλιώς και για να γίνει αυτό πρέπει να εντάξουμε και τους εαυτούς μας σ? αυτά που απαιτούμε ?και δίκαια-  ν? αλλάξουν.

Σ? αυτές τις τόσο ζωντανές αλληλεπιδράσεις δεν υπάρχει τέλος, ειδικά όταν οι συνάδελφοι στέλνουν mail ή τηλεφωνούν για να πουν πως πράγματι κάτι άλλαξε στην τάξη τους όταν δοκίμασαν «κάτι από αυτά που συζητήσαμε?»

Το άρθρο δημοσιεύτηκε Πέμπτη, Μαρτίου 4th, 2010 στις 10:25 μμ στην κατηγορία Ενημέρωση. Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια χρησιμοποιώντας το RSS 2.0 feed. Μπορείς να αφήσεις ένα σχόλιο, ή ένα trackback από το site σου.