Κατά την μακρά περίοδο που η αλχημεία περνούσε στους Άραβες και γνώριζε μια σπουδαία συστηματοποίηση στα χέρια τους, στη δυτική Ευρώπη η τέχνη είχε χαθεί.

Παρόλα αυτά στην Κωνσταντινούπολη οι πρακτικές τέχνες μεταδίδονταν προφορικά απο μια γενιά στην άλλη.

Στα μέσα του 7ου αιώνα, ο αρχιτέκτονας Καλλίνικος απο την Ηλιούπολη ανακάλυψε το εύφλεκτο μείγμα, το γνωστό ως ελληνικό πυρ ή υγρόν πυρ.Χρησιμοποιώντας το πυρ οι Έλληνες κατόρθωσαν να καταστρέψουν τους επιτιθέμενους αραβικούς στόλους λίγο μετα το 672 και πάλι το 717

Εκτός απο το υγρό πυρ που κρατήθηκε μυστικό οι Βυζαντινοί τεχνίτες συνέτασσαν περιστασιακά βιβλία συνταγών που μερικά απο αυτά έφτασαν στη Δύση.

Ένα από τα σημαντικά τεχνικά βήματα της περιόδου ήταν η μεγάλη βελτίωση στην τέχνη της απόσταξης.

Οι αλχημιστές της ελληνιστικής περιόδου είχαν επινοήσει συσκεύες και μεθόδους ενώ οι Άραβες απο την άλλη με το ενδιαφέρον τους για την ανάλυση ουσιών σε πνεύματα και σώματα υιόθετησαν τις ελληνιστικές διεργασίες.

  

Η ανακάλυψη των ορυκτών οξέων προώθησε φοβερά την δυνατότητα των χημικών να διαλύουν ουσίες και να κάνουν αντιδράσεις με διαλύματα.

Οι ιδιότητες της πυρίτιδας και η χρήση της στις στρακατρούκες ήταν αρκετά γνωστές απο τα μέσα του 13ου αιώνα.

Το 12 και 13 αιώνα παρατηρήθηκε πληθώρα μεταφρασμένων αλχημιστικών κειμένων κυρίως αραβικών που κατέκλησε την Ευρώπη.