Riders On The Storm - DOORS

Το ταξίδι... Χθες, μια μέρα που έβρεχε...
Με τη συνοδεία αστραπών, βροντών, κεραυνών
και την καταιγίδα μιας φθινοπωρινής βροχής,
οι σκέψεις φεύγουν για άλλη μια φορά από το σώμα...... 
Συναντούν τους καβαλάρηδες των ψυχών,
πάνω στα γερασμένα κι άψυχα άλογα τους, να ιχνηλατούν,
μαζεύοντας τις κουρελιασμένες καρδιές
που βρίσκουν στον άνυδρο δρόμο τους...
Έτσι μάζεψε και τη δική μου,
ένας ρόνιν μαύρος καβαλάρης στο μονοπάτι του,
και την πήρε μαζί του,
βάζοντας την στα καπούλια του άχρωμου αλόγου του...
Κι όλα αυτά, όταν στο μυαλό επικρατεί
πανδαιμόνιο αλλότριων χορών,
από τις επίμονες γυναίκες, τις Αναμνήσεις,
που σου στοιχειώνουν το κεφάλι βγάζοντας θλίψη,  πόνο
και τη γυαλιστερή λεπίδα στο λαιμό,
στην οποία κυλούν ανεμπόδιστες οι σταγόνες της βροχής...
Μα δε ξέρεις πολλές φορές τι να κάνεις:
να σφάξεις τους άλλους ή τον ίδιο σου τον εαυτό;
Τρεις Νεράιδες σκοτωμένες βρίσκονται στη κοίτη του ποταμού,
αυτού που φουσκώνει από τις χοντρές στάλες του ουρανού,
που καθώς τον βλέπεις να ξεμακραίνει από ψηλά,
νιώθοντας το βάδισμα σ’ όλο σου το ματωμένο κορμί
απ’ τον βουβό καλπασμό του τετράποδου,
και σε κάνουν τελικά να αναρωτιέσαι,
εάν είσαι το θύμα ή ο θύτης,
σ’ αυτήν την αέναη πάλη με το Χρόνο και τις φίλες του...
Γιατί θες δε θες, ξέρεις πως,
τα βιώματα σου είναι όλες οι αποσκευές σου, σ’ αυτό το ταξίδι...
Κι αυτές, αν και αυτόχειρες δολοφόνοι
- αλλά ίσως δολοφονημένες κι απ’ το δικό σου χέρι,
τα απαλά τους χάδια στο παρελθόν σου έχουν αφήσει,
στο κουφάρι της μοναξιάς σου,
όταν έλαμπαν μέσα στο μαγικό δάσος
από τις δροσοσταλίδες της πρωινής δροσιάς
που πότιζαν το γυμνό διαμαντένιο κορμί τους,
γνωρίζοντας, το πρώτο σκίρτημα της καρδιάς, τον έρωτα
και την αγάπη...
Και όλα αυτά γιατί, αναρωτιέσαι,
βαδίζοντας στο απότομο και κακοτράχαλο μονοπάτι,
μέσα στη λάσπη βουτηγμένο,
και από πάνω χαλασμός, να σε φτύνει ο ουρανός,
λες και τα σάλια του θα καθαρίσουν το σώμα σου,
ενώ εσύ μονάχος με τους καβαλάρηδες των ψυχών,
να προχωράς,
πηγαίνοντας προς το καθαρτήριο της λύτρωσης,
που είναι - ποιο άλλο;,
από αυτό το ίδιο το μοναχικό σου ταξίδι στο χρόνο...
Άραγε, αναρωτιέσαι,
καθώς πονούν τα κόκαλα σου από τη συνεχή αναζήτηση,
άξιζαν και αξίζουν, αυτές οι Νεράιδες τόσο κλάμα;
Μήπως είναι, τελικά,
τα δάκρια της ψυχής σου που πέφτουν από ψηλά;