Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 16 Μαρτίου 2025, Β΄ Νηστειῶν (Μάρκ. β΄ 1-12)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰσῆλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς Καπερναοὺμ καὶ ἠκούσθη ὅτι εἰς οἶκόν ἐστι. καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοί, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰ πρὸς τὴν θύ­ραν· καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον. καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν παραλυτικὸν φέροντες, αἰρόμενον ὑπὸ τεσσάρων· καὶ μὴ δυνάμενοι προσεγγίσαι αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον, ἀπεστέγασαν τὴν στέγην ὅπου ἦν, καὶ ἐξορύξαντες χαλῶσι τὸν κράβαττον, ἐφ’ ᾧ ὁ παραλυτικὸς κατέκειτο. ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ παραλυτικῷ· τέ­κνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. ἦσαν δέ τινες τῶν γραμματέων ἐκεῖ καθήμενοι καὶ δια­λογιζόμενοι ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν· τί οὗτος οὕτω λαλεῖ βλασ­φημίας; τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός;

καὶ εὐθέως ἐπιγνοὺς ὁ Ἰησοῦς τῷ πνεύματι αὐτοῦ ὅτι οὕτως αὐτοὶ διαλογίζονται ἐν ἑαυτοῖς, εἶπεν αὐτοῖς· τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν τῷ παραλυτικῷ, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας — λέγει τῷ πα­­ρα­λυτικῷ· σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶ­κόν σου. καὶ ἠγέρθη εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράβαττον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας ὅτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν.

ΣΚΕΨΕΙΣ – ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

1. Μὲ τὴ δύναμη τῆς πίστεως

Τὸ ἐγχείρημα ἦταν παράτολμο καὶ τὸ θέαμα πραγματικὰ παράδοξο! Τέσσερις ἄνθρωποι σκαρφαλώνουν στὴ στέγη ἑνὸς σπιτιοῦ στὴν Καπερναούμ, ἀνεβάζουν μαζί τους κι ἕνα φορεῖο, ἐπάνω στὸ ὁποῖο κείτεται ἕνας παράλυτος, ἀνοίγουν κατόπιν τρύπα στὴ στέγη κι ἀπὸ ἐκεῖ κατεβάζουν τὸ φορεῖο μὲ τὸν παράλυτο μέσα στὸ σπίτι. Ἦταν ὁ μόνος τρόπος γιὰ νὰ φέρουν τὸν ἀσθενὴ ἄνθρωπο μπροστὰ στὸν Χριστό, ὁ Ὁποῖος βρισκόταν μέσα στὸ σπίτι ἐκεῖνο καὶ δίδασκε. Διότι τὸ πλῆθος ποὺ εἶχε συρρεύσει ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τοῦ σπιτιοῦ γιὰ ν᾿ ἀκούσει τὸν θεῖο Διδάσκαλο, ἦταν τόσο πολύ, ὥστε δὲν ὑπῆρχε δυνατότητα νὰ τὸ προσπεράσει κάποιος γιὰ νὰ Τὸν πλησιάσει.

Τί πίστη εἶχαν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί! Ὄχι μόνο ὁ ἀσθενής, ἀλλὰ καὶ οἱ συν­οδοί του. Ἔκαναν κάτι παράτολμο μπροστὰ στὰ μάτια τῶν ὑπόλοιπων ἀνθρώπων καὶ μπῆκαν στὴν ταλαιπωρία αὐτή, ποὺ εἶχε τόσους κινδύνους. Ἦταν βέβαιοι ὅτι ὁ Κύριος εἶχε τὴ δύναμη νὰ χαρίσει τὴ θεραπεία. Ἔπρεπε λοιπὸν μὲ κάθε τρόπο νὰ ὁδηγήσουν τὸν παράλυτο στὸν Χριστό. Καὶ ἡ μόνη λύση ἦταν ἀπὸ τὴ στέγη!

Ἡ πράξη αὐτὴ μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ πίστη ξεπερνᾶ τὰ ἐμπόδια, ἀνοίγει δρόμο στὰ ἀδιέξοδα, ὑπερβαίνει τὶς δυσκολίες καὶ ἀναγκάζει, θὰ λέγαμε, τὸν Θεὸ νὰ ἐπιτελέσει τὸ θαῦμα. Τέτοια πίστη ἂς ἔχουμε κι ἐμεῖς, ὄχι μόνο ὅταν ἀσθενοῦμε οἱ ἴδιοι, ἀλλὰ καὶ ὅταν ἔχουμε κάποιον ἀσθενὴ συγγενὴ ἢ φίλο στὸ περιβάλλον μας· κάποιον ἄνθρωπο ποὺ πονεῖ καὶ ὑποφέρει. Αὐτὴ τὴν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ ἂς ἐμπνέουμε καὶ σ᾿ ἐκεῖνον. Ἡ πίστη κάνει θαύματα!

2. Ἡ θεραπεία τῆς ψυχῆς

Ὁ Κύριος βλέποντας τὴν πίστη τῶν ἀν­θρώπων αὐτῶν, ἐνεργεῖ τὸ θαῦμα καὶ χαρίζει τὴν ἴαση στὸν ἀσθενή. Ὅμως, πρὶν ἀπὸ τὴ θεραπεία τοῦ σώματος, τοῦ χαρίζει τὴ θεραπεία τῆς ψυχῆς. «Τέκνον, ἀφέ­ωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου», τοῦ λέει. Δηλαδή: Παιδί μου, σοῦ ἔχουν συγχωρηθεῖ οἱ ἁμαρτίες σου, οἱ ὁποῖες προκάλεσαν τὴ σωματική σου παραλυσία. Ἦταν διπλὰ ἀσθενὴς ὁ παράλυτος τῆς Καπερναούμ. Δὲν ἀσθενοῦσε μόνο στὸ σῶμα· τὸ σημαντικότερο ἦταν ὅτι ἀσθενοῦσε ἡ ψυχή του. Στὴν περίπτωσή του ἡ πολυώδυνη παράλυση ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς του. Αὐτὴ ἦταν ἡ σοβαρότερη ἀσθένεια· ἡ ἀσθένεια τῆς ψυχῆς, ἡ ἁμαρτία. Γι᾿ αὐτὸ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς πρῶτα αὐτὴ θεραπεύει.

Ἡ συγκεκριμένη ἀντιμετώπιση τοῦ Κυρίου μᾶς διδάσκει ὅτι σημαντικότερη ἀπὸ τὴ θεραπεία τοῦ σώματος εἶναι ἡ θεραπεία τῆς ψυχῆς. Ἀσφαλῶς ὅταν τραυματίζεται τὸ σῶμα μας, ὅταν πονεῖ ἀπὸ κάποια πάθηση, σπεύδουμε ἄμεσα στοὺς ἰατροὺς γιὰ νὰ βροῦμε τὴν ἴαση. Τὸ ἴδιο ἄμεση ἂς εἶναι καὶ ἡ φροντίδα μας γιὰ τὴ θεραπεία τῆς ψυχῆς· γιὰ τὴ συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Χωρὶς ἀναβολὴ ἂς καταφεύγουμε στὸ πνευματικὸ ἰατρεῖο τῆς Ἐκκλησίας μας, στὸ ἱερὸ μυστήριο τῆς Μετάνοιας καὶ Ἐξομολογήσεως, ὅπου λαμβάνουμε οἱ πιστοὶ πλήρη πνευματικὴ θεραπεία ἀπὸ τὸν Κύριο, τέλεια ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας. «Ἐκακώθημεν διὰ τῆς ἁμαρτίας. Ἰαθῶμεν διὰ τῆς μετανοίας», μᾶς προτρέπει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (ΕΠΕ 6, 28). Δηλαδή, πληγωθήκαμε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ἂς γιατρευθοῦμε μὲ τὴ μετάνοια. Ἰδιαίτερα κατὰ τὴν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, στὴν ὁποία βρισκόμαστε, αὐτὸ ἂς εἶναι τὸ πρῶτο μέλημά μας· ἡ Ἐξομολόγηση, ἡ θεραπεία τῆς ἀσθενοῦς ψυχῆς μας.

3. Καθαροὶ λογισμοὶ

Οἱ Γραμματεῖς ποὺ ἦταν παρόντες καὶ ἄκουσαν ὅτι ὁ Κύριος ἔδωσε ἄφεση ἁμαρτιῶν στὸν παραλυτικό, ταράχθηκαν καὶ κατέκριναν μὲ τὶς σκέψεις τους τὸν Χριστό, ὅτι δῆθεν ἐκστομίζει βλασφημίες. Δὲν ἀναγνώριζαν τὴ θεία φύση του καὶ συνεπῶς ὅτι ἔχει ἐξουσία νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες. Ὁ Χριστὸς ὅμως διέκρινε τοὺς ἄσχημους λογισμούς τους καὶ τοὺς ἤλεγξε: «τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;» Δηλαδή, γιατί καλλιεργεῖτε τέτοιες σκέψεις μέσα σας;

Ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Κυρίου μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὁ παντογνώστης Θεὸς γνωρίζει τοὺς διαλογισμοὺς κάθε ἀνθρώπου· τὶς ἐγωιστικὲς σκέψεις, τοὺς ρυπαροὺς λογισμούς, τὰ πονηρὰ σχέδια καὶ κάθε ἐμπαθὴ διάθεση καὶ κίνηση τοῦ νοῦ μας, ἀκόμη καὶ τὰ βαθύτερα ἐλατήρια τῶν ἐνεργειῶν μας. Ὅλα τὰ γνωρίζει καὶ μὲ κάθε λεπτομέρεια. Γιὰ ὅλα αὐτὰ θὰ δώσουμε κάποτε λόγο. Ὄχι μόνο γιὰ τὶς μὴ θεάρεστες πράξεις μας, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ γιὰ τοὺς ἀκάθαρτους λογισμούς μας. Στοὺς λογισμοὺς καθρεφτίζεται ἡ πνευματική μας κατάσταση.

Ἂς παρακαλοῦμε λοιπὸν τὸν Κύριο νὰ καθαρίζει τὶς σκέψεις μας. «Ἐκ τῶν κρυφίων μου καθάρισόν με» (Ψαλ. ιη΄ 13). Ἀπάλλαξέ με, Κύριε, ἀπὸ τὰ κρυφὰ παραπτώματά μου. Χρειάζεται ἀσφαλῶς καὶ ὁ δικός μας ἀγώνας, ὥστε νὰ κρατοῦμε διαυγεῖς τὶς σκέψεις μας, ἀγαθοὺς τοὺς διαλογισμούς μας, ἔχοντας τὴ συναίσθηση ὅτι εἴμαστε πάντοτε ἐνώπιον τοῦ παντεπόπτη Θεοῦ.