Πέρασε πολύς καιρός τότε που μπήκαμε κρυφά εξερεύνηση τον αγαπημένο φίλο μου Γιώργο ένα παλιό, εγκαταλειμμένο σπίτι. Ω πόσο ωραία περάσαμε! Στην αρχή, κρατώντας τους φακούς μας και περπατώντας προσεκτικά, μήπως μας ακούσει κανείς αλλά ακόμα να μην πατήσουμε κάποιες βρομιές γάτες, ανοίξαμε αθόρυβα την πόρτα. Φωτίζοντας μέσα στο αδιαπέραστο σκοτάδι διακρίναμε ένα παλιό σεντούκι. Πλησιάσαμε κοντά. Ο Γιώργος προσπαθούσε να το ανοίξει ελπίζοντας κάτι σημαντικό. Στο εγώ πήγα τα δεξιά, την άλλη άκρη. Ξαφνικά ακούω «ααα! ωχ τι έπαθα!» Τρομαγμένος έτρεξα κοντά του. Είδα το χέρι του πιασμένο κάτω το καπάκι του σεντουκιού. Το είχε ανοίξει, όμως, επειδή το καπάκι ήταν βαρύ, έπεσε ώστε του πλάκωσε το χέρι. Βοηθώντας τον να το ανασηκώσουμε του είπα: «Άντε βρε Γιώργο, άδικα με τρόμαξες!» Τελικά, μέσα στο σεντούκι δεν υπήρχε τίποτα. Ήταν εντελώς άδειο, εκτός κάτι αράχνες και πολλή σκόνη. Η περιπέτειά μας συνεχίστηκε αρκετή ώρα. Τη συνέχεια ωστόσο θα σας την πω την επόμενη φορά.