τ᾽ ὄναρ ἐκ Διός ἐστιν (Ιλ. Α 63)
Μαυρόφτεροι δαίμονες των ονείρων που αναδύονταν σαν κοπάδια από νυχτερίδες από τη σπηλαιώδη κατοικία τους στο Έρεβος, τη χώρα του αιώνιου σκότους πέρα από τον ανατέλλοντα ήλιο. Περνούν μέσα από μια πύλη, κατασκευασμένη από κέρατο και που είναι η πηγή των προφητικών θεόσταλτων ονείρων. Υπάρχει και μια δεύτερη πύλη, από ελεφαντόδοντο, πηγή ψευδών και α-νόητων ονείρων. Ο όρος για τον εφιάλτη ήταν Μέλας Όνειρος. Ο Παυσανίας μαρτυρεί άγαλμα προς τιμή του Ονείρου στην Κόρινθο, στο ιερό του Ασκληπιού.
Στη Θεογονία του Ησιόδου (212) οι «ὂνειροι» εἶναι «τέκνα τῆς Νυκτὸς ἄνευ πατρὸς» [Liddell-Scott-Κων/δης]. Ηγέτης τους ήταν ο
Μορφέας, που εμφανιζόταν με ανθρώπινη μορφή στα όνειρα των βασιλιάδων παραδίδοντάς τους μηνύματα από τους θεούς. Ειδικοί μάντεις, οι ονειρομάντεις ή ονειροσκόποι ή ονειροπόλοι, ερμήνευαν τα
όνειρα
.
Σχετικά λήμματα
του Ωρωπού και στα Ασκληπιεία. Οι ασθενείς έπιναν αλμυρό νερό, πλένονταν, νήστευαν, έκαναν θυσίες. Εκστασιασμένοι μεταφέρονταν στο άβατον, όπου τον ξάπλωναν πάνω σε θυσιασμένο ζώο. Αφού κοιμόταν, ερχόταν ο ιερέας και του ψιθύριζε στο αυτί την απαραίτητη θεραπεία. Η πρακτική αυτή οδηγεί στη μικρασιατική παράδοση: ονειρομαντείο ήταν του