Το τραγούδι Whatever it takes του συγκροτήματος Imagine Dragons κυκλοφόρησε στις 6 Οκτωβρίου 2017. Γράφτηκε από τους: Dan Reynolds, Wayne Sermon, Ben McKee, Daniel Platzman, Alexander Grant (μέλη του συγκροτήματος Imagine Dragons).
Ο τραγουδιστής του συγκροτήματος Dan Reynolds σε ραδιοφωνική εκπομπή στο ABC Radio δήλωσε ότι το τραγούδι αυτό είναι αυτοβιογραφικό και συγκεκριμένα το τραγούδι αυτό περιγράφει ζητήματα αυτοπεποίθησης που έπρεπε να διαχειριστεί, τα οποία υπήρχαν από τα νεανικά του χρόνια. Αισθανόμενος περιτρυγυρισμένος από εχθρούς, συνειδητοποιούσε την αδυναμία του, αλλά στο τέλος δεν ορίστηκε από την αδυναμία. Αισθανόταν γεννημένος για έναν σκοπό, ευδοκιμούσε τον αγώνα και τη νίκη, φοβούμενος, όμως να είναι ακριβώς όπως όλοι οι άλλοι.
Το Φεβρουάριο του 2018 το συγκρότημα ζήτησε από πολιτική οργάνωση των Η.Π.Α. να μη χρησιμοποιεί το συγκεκριμένο τραγούδι στην ιστοσελίδα του.
Συγκεκριμένα το πρώτο κουπλέ κάνει λόγο για την εχθρότητα του κόσμου γύρω του, ο οποίος δεν προσφέρει τίποτα σε κανέναν χωρίς αντάλλαγμα. Καθώς ο τραγουδιστή το γνωρίζει πολύ καλά το προαναφερθέν γεγονός, προσέχει πάρα πολύ τις κινήσεις του, προσπαθώντας με όλες του τις δυνάμεις για το καλύτερο δυνατό και έχοντας κατά νου ότι το οποιοδήποτε ατόπημα / λάθος του δεν θα του συγχωρεθεί.
Στο ρεφραίν δηλώνει ξεκάθαρα ότι θα κάνει ο,τιδήποτε είναι ανθρωπίνως δυνατό για να επιτύχει φέρνοντας τον εαυτό του στα όριά τους. Γι’ αυτόν η επιτυχία είναι μια πρόκληση στη ζωή τους, η οποία πρόκληση τον αναζωογονεί και του δίνει δυνάμει για να συνεχίσει.
Στο δεύτερο κουπλέ ο τραγουδιστής αισθάνεται ότι δίνει υπερβολικά μεγάλη σημασία στο «φαίνεσθαι» ενώ θα έπρεπε να δίνει μεγαλύτερη σημασία στο «είναι». Η ντροπή / συστολή και η έλλειψη αυτοπεποίθησης τον εμπόδιζαν να δώσει τον καλύτερό του εαυτό στο παρελθόν, πράγμα το οποίο ήταν μαρτύριο για’ αυτόν. Παρ’ όλα αυτά, η όλη κατάσταση τον έκανε δυνατότερο.
Στο μεσαίο τμήμα ο τραγουδιστή αναφέρει ότι γνωρίζει ότι μπορεί να φανεί εγωιστής και υποκριτής κατά την (ομολογουμένως) επικίνδυνη διαδρομή προς της επιτυχία, αλλά είναι προτιμώτερο από το να βρεθεί στο περιθώριο. Εργάζεται με μη συμβατικό τρόπο για κάτι για το οποίο είναι υπερήφανος και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο όταν θα έρθει η ώρα να φύγει από τη ζωή, θα είναι χαρούμενος, γιατί θα έχει ζήσει τη ζωή του στο έπακρο, έχοντας προσπαθήσει το μέγιστο δυνατό για να πραγμτοποιήσει τα όνειρά του.
Το επίσημο μουσικό βίντεο του τραγουδιού αυτού βραβεύτηκε ως το καλύτερο rock βίντεο στα MTV Video Music Awards.
Το μουσικό βίντεο δείχνει τον αγώνα του συγκροτήματος να ερμηνέυσει μέχρι το τέλος το εν λόγω τραγούδι, παρά τις όποιες δυσκολίες προκύπτουν (σεισμός, πλημμύρα), χωρίς να μπει στον πειρασμός να εγκαταλείψει την προσπάθεια. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι κεντρική ιδέα του τραγουδιού είναι η εμμονή στις όποιες δυσκολίες προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος που έχει τεθεί.
Κατά την εισαγωγή του τραγουδιού (0’00’-0’13’’) ο τραγουδιστή κολυμπά σε ένα ναυάγιο. Είναι σκοτάδι (μήπως είναι εξ’ ίσου σκοτεινά τα συναισθήματα του τραγουδιστή;;;;). Παρά το γεγονός ότι βρίσκεται κάτω από το νερό τα διάφορα αντικείμενα δεν αιωρούνται όπως θα περίμενε κανεί ότι θα συνέβαινε (και στα δύσκολα θα περίμενε κάποιος να εγκαταλείψει την προσπάθεια αλλά ο τραγουδιστής δεν το έκανε;;;;;).
Ο χώρος φωτίζεται από το σημείο που λέει Whip, whip / Run me like a race horse… μέχρι το τέλος του πρώτου ρεφραίν (0’29 – 0’41’’). Άξιο παρατήρησης είναι το γεγονός ότι στο σημείο αυτό οι στίχοι περιγράφουν θετικές σκέψεις και συναισθήματα.
Στο ξεκίνημα του πρώτου ρεφραίν ξεκινάν οι δυσκολίες του συγκροτήματος στην ερμηνεία του τραγουδιού: γίνεται σεισμός (0’42’’ – 1’10’’), αρχίζει να βρέχει (1’11’’) και ξανασκοτεινιάζει (στο σημείο αυτό οι στίχοι περιγράφουν αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα). Βρέχει όλο και περισσότερο με αποτέλεσμα φτάνοντας στο μεσαίο τμήμα το δωμάτιο έχει σχδόν πλημμυρίσει (2’08’’). Παρ’ όλα αυτά το συγκρότημα δεν σταματά να παίζει το τραγούδι.
Περίπου στη μέση του μεσαίου τμήματος (I'm an apostrophe...) γοργόνες τραβάν το τραγουδιστή σκοπεύοντας να τον «σώσουν» κάνοντάς τον να παρατήσει την προσπάθεια (2’23-2’28, 2’33-2’35 & 2’37’’-2’38’’) χωρίς, όμως αποτέλεσμα. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι οι γοργόνες έχουν ήδη κάνει την εμφάνισή τους σε προηγούμενες στιγμές του μουσικού βίντεο χωρίς, όμως να φαίνεται τι σκόπευαν να κάνουν (0’07’’, 0’11, 1’45’’, 1’58’’, 2’07’’, 2’13’’, 2’19’’-2’21’’ & 2’51’’-2’52’’). Λίγο πριν αρχίσουν οι γοργόνες να τραβάν τον τραγουδιστή εμφανίζονται γάντια του μποξ (2’12’’) (με τα γάντια του μποξ δεν παλεύουμε;;;;) και ένα κλειδί (2’18’’) (με ένα κλειδί δεν ανοίγουμε μία πόρτα;;;;;) τα οποία μπορούν να προσφέρουν «λύσεις» στα «προβλήματα» που έχει το συγκρότημα να φέρεις εις πέρας την ερμηνεία του τραγουδιού (ένα πρόβλημα δεν λύνεται με την προσπάθεια και την έμπνευση;;;;;;;;;).
Αμέσως πριν το τελευταίο ρεφραίν (2’46’’-2’59’’) τα μέλη του συγκροτήματος είναι αναίσθητα με τις γοργόνες να εγκαταλείπουν το χώρο (έχουν φτάσει πλέον στα όριά τους εγκαταλελειμένοι απ’ όλους;;;;;;;) ενώ αμέσως πριν (2’42’’) εμφανίζεται μια πινακίδα αυτοκινήτου που γράφει «a demon is raging» (= ένας δαίμονας μαίνεται) (μήπως το συγκρότημα μπαίνει στη δίνη των δαιμόνων που το κυνηγούν;;;;;;;)
Όλα αλλάζουν στο τελευταίο ρεφραίν (3’00’’): η πλημμύρα δεν υφίσταται πλέον, αλλά αρχίζει μια φωτιά σ’ ένα τοπίο με λίγη συννεφιά. Η φωτιά όσο πάει και δυναμώνει καίγοντας τα πάντα στο πέρασμά της ενώ το τοπίο όσο πάει και σκοτεινιάζει. Παρ’ όλα αυτά το συγκρότημα δεν σταματά να ερμηνεύει το τραγούδι (παρά τις όποιες αντιξοότητες συνεχίζουμε την προσπάθεια για το στόχο μας;;;;;;;). Στο σημείο αυτό (από το 3’00’ μέχρι το τέλος) ο χώρος είναι τόσο φωτεινός όσο στο σημείο από το 0’29’’ ως το 1’10’’ (είναι το τελευταίο ρεφραίν, θετικές σκέψεις και συνασθήματα και ο σκοπός της ολοκλήρωσης της ερμηνείας του τραγουδιού κοντεύει να εκπληρωθεί;;;;;;).
Whatever it takes... making of...
Ένα remix του τραγουδιού αυτού από τον Jorgen Odegard
Και ένα ορχηστρικό για τραγούδι....
