1. … Και μην προσπαθήσεις να βρεις τρόπους να το αποφύγεις να το αναβάλεις να το διασύρεις να το υποτιμήσεις να το γελοιοποιήσεις να το ματαιώσεις να το αγνοήσεις. Ό,τι κι αν κάνεις, θα το κάνεις. Όποιον δρόμο κι αν πάρεις – από αγωνία φόβο ανταρσία θυμό πανικό – για να απομακρυνθείς απ” αυτό, θα έρχεσαι συνεχώς προς αυτό και γι” αυτό. Και όταν θα το αποφεύγεις, θα προσφεύγεις σ” αυτό. Και όταν φεύγεις απ” αυτό, θα καταφεύγεις σ” αυτό. Όταν θα επιχειρείς να το ξεχάσεις, το μόνο που θα κατορθώνεις θα είναι να θυμάσαι μόνον αυτό. Όταν πιστεύεις πως έχεις απαλλαγεί απ” αυτό, η δέσμευσή σου μ” αυτό θα έχει γίνει τότε ακόμα πιο δεσμευτική απ” αυτό. Και όταν νομίζεις πως το έχασες επειδή έφυγε μόνο του και δεν θα το ξαναβρείς δεν θα σε ξαναβρεί ποτέ, τότε, χωρίς να ξέρεις, ενδόμυχα εντατικά αδιάκοπα θα προετοιμάζεσαι γι” αυτό. Θα το βρίσκεις πάντα στην απόληξη της μεγαλύτερης απόστασης που θα έχεις διανύσει για να απομακρυνθείς απ” αυτό, στην απόληξη της μεγαλύτερης απόστασης που έχει διανύσει άνθρωπος για να απομακρυνθεί από εκείνο που δεν θέλει, δεν θέλει να ξέρει να κάνει να έχει.
Σου ζητείται μόνον αυτό. Σου ζητείται μόνον αυτό που θα κάνεις. Αν υπάρχει λάθος σ” αυτό, το λάθος δεν είναι δικό σου, συνεπώς δεν υπάρχει.
Και μη ρωτήσεις τον λόγο γι” αυτό. Τον έχει το έργο. Το έργο αυτό είναι ο λόγος.
Βρες λοιπόν, τρόπους να το συνηθίσεις να το χρειάζεσαι να το θέλεις να το αγαπήσεις. Και βρες τρόπους να το κάνεις να σου λείπει. Να σου λείπει τόσο ώστε να σου λείπει ακόμα και όταν δεν σου λείπει. Βρες όμως και τρόπους να το βρίσκεις και όταν πράγματι σου λείπει γιατί, αν δεν το έχεις όταν πράγματι σου λείπει, θα ζεις τις στιγμές που ο άνθρωπος ζει το τρομερά τρομερό, θα ζεις την τρομερότερη έλλειψη που είναι η έλλειψη εκείνου που είναι το μόνο ικανό να την εξαλείψει, η έλλειψη εκείνου που είναι το μόνο ικανό να εξαλείψει την ίδια την έλλειψη.
Και πόθησέ το πόθησέ το. Πόθησέ το από τώρα που δεν το ξέρεις ακόμα, από τώρα που δεν το φαντάζεσαι δεν το διανοείσαι ακόμα, τώρα που είναι εκείνο το άγνωστο που περισσότερο άγνωστο απ” αυτό δεν υπάρχει, τώρα που είναι ασύλληπτα απίστευτο, απίστευτα ασύλληπτο.
Και μην του εναντιώνεσαι. Ενέργεια πιο μάταιη απ” αυτήν δεν υπάρχει. Αφέσου σ” αυτό. Δέξου το. Δεν σου μένει τίποτα άλλο να κάνεις. Είσαι πλέον αυτό που θα κάνεις. Δεν είσαι πλέον τίποτα άλλο εκτός απ” αυτό.

Δημήτρης Δημητριάδης: «Η ανθρωπωδία – Η ανάθεση, Προοίμιο σε μιά χιλιετία», εκδ. Αγρα

… το έργο λοιπόν … το έργο της ζωής σου (ή μόνο το έργο της ζωής) …

Δημήτρης Δημητριάδης, Το έργο ...