Schooltime
Μπορείτε να επισκεφθείτε το παλιό πλέον και παραμελημένο σχολικό μου blog. Μάλλον θα σταματήσω σιγά σιγά να το ενημερώνω. Ήδη έχω πολύ καιρό να «ανεβάσω» κάτι … και μεταφέρω σιγά σιγά το περιεχόμενό του εδώ … στο Timespace. Ωστόσο αυτός ο Αϊνστάιν που μας βγάζει τη γλώσσα πολύ μου αρέσει! Εκφράζει για μένα αυτό το αβίαστο χαρούμενο παιχνίδι (χαρούμενη επιστήμη!) τη δημιουργίας και της δημιουργικότητας, τη σοβαρότητα χωρίς σοβαροφάνεια … Μην παραλείψετε να διαβάσετε, λίγο παρακάτω, αυτά τα πολύ ενδιαφέροντα που μας λέει σχετικά με τις λέξεις και τη σκέψη.
Schooltime & SchoolTime: ο χρόνος μου στο σχολείο, ο σχολικός χρόνος μου δηλαδή …
Τι κάνω; (κυρίως) – τι έχω κάνει – τι σκοπεύω να κάνω – ποιά έργα είναι σε εξέλιξη; Τι μου αρέσει να κάνω και τι με ενθουσιάζει πολύ να κάνω;
«Κυλίστε» προς τα κάτω τη σελίδα για να διαβάσετε περισσότερα σχετικά με τα παραπάνω …
1. ?Οι λέξεις, ή η γλώσσα, όπως γράφονται ή λέγονται, δεν μοιάζουν να παίζουν κάποιο ρόλο στο μηχανισμό της σκέψης μου. Οι φυσικές οντότητες οι οποίες μοιάζουν να παρουσιάζονται ως στοιχεία της σκέψης, είναι συγκεκριμένα σημεία (σύμβολα, σημάδια) καθώς και λιγότερο ή περισσότερο καθαρές εικόνες, τα οποία μπορούν να αναπαραχθούν και να συνδυαστούν κατά βούληση … Αυτό το συνδυαστικό παιχνίδι μοιάζει να είναι το ουσιαστικό χαρακτηριστικό της παραγωγικής σκέψης, πριν από την ύπαρξη οποιασδήποτε σύνδεσης με λογική κατασκευή/δομή, με λέξεις ή με κάποιο άλλο είδος συμβόλου το οποίο μπορεί να επικοινωνηθεί σε άλλους … Σε ένα επίπεδο που οι λέξεις δεν επεμβένουν καθόλου, είναι, για την περίπτωσή μου, μονάχα ηχητικές, ωστόσο επεμβαίνουν μονάχα σε ένα δεύτερο στάδιο.?
EinsteinΔύο διαφορετικές μορφές δραστηριοτήτων και έργων με απασχολούν, όσον αφορά στο Σχολείο.
Από τη μια τα διδακτικά σενάρια που έχουν σχέση κυρίως με τη Φυσική (πχ. αυτά που αφορούν την εισαγωγή στο ηλεκτρικό ρεύμα για τη Γ” Γυμνασίου) και οι προσομοιώσεις που έχουν σχέσεις με τις Φυσικές (κυρίως) Επιστήμες (Φυσική, Χημεία, Βιολογία και λοιπά).
Αυτό είναι «το ένα μου χέρι», δηλ. η μία από τις δύο βασικές κατευθύνσεις των δραστηριοτήτων μου και των ενδιαφερόντων μου, αν όχι των πραγμάτων που πραγματικά με παθιάζουν …
Κυρίως – όταν έχω βέβαια χρόνο – πράγμα πλέον εξαιρετικά σπάνιο – δουλεύω με EJS, iSpring, Captivate, Storyline κλπ.
Τον τελευταίο καιρό κερδίζουν το ενδιαφέρον μου και τα ePub διδακτικά σενάρια, κυρίως για tablets και iPads.
Το ένα «χέρι»
Η μία κατεύθυνση δραστηριοτήτων
Από την άλλη πλευρά, το άλλο μου «χέρι», κατευθύνεται τελείως διαφορετικά …
Είμαι ένθερμος υποστηρικτής της Προσωποκεντρικής Εκπαίδευσης/Μάθησης και γενικότερα της άτυπης, ελεύθερης, αυτοκατευθυνόμενης μάθησης.
Επίσης μου αρέσει πολύ αυτή η μορφή εκπαίδευσης των σύγχρονων καιρών, αυτό που ονομάζουμε e-learning κλπ. Θεωρώ πως οι νέες τεχνολογίες μπορούν να αφήσουν χρόνο και χώρο για μας, καθηγητές και μαθητές, για να αλληλεπιδράσουμε με τρόπους ουσιαστικότερους, να ασχοληθούμε με τις σχέσεις μας, με ένα σχολείο των σχέσεων …
Στο πλαίσο αυτό, σε αυτή την κατεύθυνση, τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι κυρίως με τα παρακάτω:
- Βιωματική Σκέψη
(Thinking At the Edge ή ΤΑΕ) - Focusing
& Focusing-δημιουργικότητα - Μη-βίαιη Επικοινωνία
(Non-violent Communication ή NVC)
- Διαμεσολάβηση, μέσα από μια NVC προσέγγιση
(μαθητών/μαθητών, μαθητών/καθηγητών) - Διευκόλυνση Ομάδων Συνάντησης
(Encounter groups) - Επιμόρφωση μαθητών και συναδέλφων καθηγητών
- Ενσυνειδητότητα (Mindfulness)
Εκπαιδευτικές Εφαρμογές - Ψηφιακές Εκπαιδευτικές Κοινότητες
για τα θέματα αυτά - Ανάπτυξη πρωτότυπων εκπαιδευτικών
αντικειμένων για τα θέματα αυτά
… Βλέποντας τα πράγματα από ψηλά …
Μη-βίαιη Επικοινωνία
(Non-violent Communication ή NVC)
Διαμεσολάβηση και Συνεργατική Μάθηση
Βιωματική Σκέψη
Thinking At the Edge ή ΤΑΕ
Στο ΤΑΕ κάνουμε κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν τυπικά ως «σκέψη» ή «σκέφτομαι» ή «δουλεύω διανοητικά».
Δεν δουλεύουμε τόσο με εξωτερικές πληροφορίες, ή, αν θέλετε, δουλεύουμε και μάλιστα πάρα πολύ με εξωτερικές πληροφορίες-γνώσεις (αν θέλουμε) (πχ. στη 2η φάση), αλλά, κατά κύριο λόγο, πηγαίνουμε εντός μας να συναντήσουμε τη βιωματική γνώση μας σχετικά με κάποιο θέμα, ώστε να «σκεφτούμε» και να μιλήσουμε από εκεί.
Οι εξωτερικές πληροφορίες επικυρώνονται, ή γενικά αντιπαρατίθενται, πάντοτε σε μια σχέση zig-zag με τη βιωμένη μας αίσθηση.
Το θέμα μας μπορεί πχ. να προέρχεται από το οικείο μας γνωστικό πεδίο σπουδών ή από την εργασία μας ή τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και ταλέντα μας. Ένα θέμα που μας ενεργοποιεί εσωτερικά, που συγκεντρώνει την προσοχή μας, μας προκαλεί ενθουσιασμό, μια αίσθηση περιέργειας, μια πρόσκληση για αναζήτηση ? Ένα θέμα το οποίο δίνει την αίσθηση ότι «αυτό θέλω να το δουλέψω», ένα θέμα υπόρρητης / ενσώματης γνώσης.
1. «… Βρίσκεται μήπως εκεί ως συνθήκη, ούτως ειπείν, της αφήγησής μου, μια συνθήκη που δεν μπορώ ποτέ να θεματοποιήσω πλήρως σε οποιαδήποτε αφήγηση κι αν εκπονήσω, μια συνθήκη που δεν υποκύπτει απολύτως σε μια ευθύγραμμη αφήγηση; Υπάρχει εδώ ένα σωματικό αναφερόμενο, μια συνθήκη του εαυτού μου που μπορώ να την επισημάνω αλλά δεν είμαι σε θέση να την αφηγηθώ με ακρίβεια, αν και αναμφίβολα υπάρχουν ιστορίες που λένε που πήγε το σώμα μου, τι έκανε και τι δεν έκανε. Οι ιστορίες δεν συλλαμβάνουν το σώμα στο οποίο αναφέρονται. Ακόμα και το ιστορικό αυτού του σώματος δεν είναι πλήρως αφηγήσιμο. Να είσαι ένα σώμα σημαίνει, με κάποια έννοια, ότι στερείσαι τη δυνατότητα μιας πλήρους αναμνημόνευσης της ζωής σου. Υπάρχει στο σώμα μου μια ιστορία της οποίας δεν έχω καμία μνήμη.»
Judith Butler«Αυτό συμβαίνει επειδή το αντικείμενο αυτό είναι ενσαρκωμένο νόημα, υλοποιημένη σημασία – λόγοι ένυλοι -, και κάτι περισσότερο: λόγοι έμβιοι, έμβιες σημασίες. Το πραγματικό νόημα της εργασίας του Freud είναι ότι συνέλαβε αυτό το πράγμα, κι αυτό ορίζει τη βαθιά του ρήξη με την ψυχολογική και ψυχοπαθολογική επιστήμη της εποχής του.»«Τα σταυροδρόμια του λαβυρίνθου», Εκδ. “Υψιλον
Κορνήλιος ΚαστοριάδηςODS (Open Discovery Space) – Ψηφιακές Κοινότητες
Επισκεφθείτε τις ψηφιακές αυτές κοινότητες, γίνετε μέλη και «κατεβάστε» εκπαιδευτικό υλικό
1. Σε ένα περιβάλλον όπου όλοι συμφωνούν ότι το παιδί μπορεί να μάθει κάτι σωστό και εποικοδομητικό μέσω της τιμωρίας, αρχίζεις να αμφιβάλλεις για τη λογική σου όταν εσύ μόνο υποστηρίζεις το αντίθετο. Γιατί να λόγια των γονιών εξακολουθούν να ηχούν στ” αυτιά σου, των γονιών που κάποτε πίστευες σαν θεούς. Αρχίζεις λοιπόν να έχεις αμφιβολίες: Μήπως πρεσβεύω κάτι που τελικά είναι λάθος, αφού ανάμεσα σε τόσο πολλούς ανθρώπους δεν βρίσκεται κανένας που να συμμερίζεται την άποψη του παιδιού; – Παρ” όλα αυτά, ναι, είναι δυνατό όλοι αυτοί οι άνθρωποι να κάνουν λάθος.
(Alice Miller, «Η απαγορευμένη Γνώση», εκδ. Ροές)
Alice Miller1. «Η μετάδοση της γνώσης δια της ομιλίας, δια της καθηγητικής ομιλίας εντός της αιθούσης, εντός ενός χώρου, εντός ενός θεσμού όπως το πανεπιστήμιο, το κολέγιο – μικρή σημασία έχει -, αυτή η μετάδοση της γνώσης εκεί μέσα είναι τώρα ολοκληρωτικά ξεπερασμένη. Είναι ένας αρχαϊσμός, ένα είδος σχέσης εξουσίας η οποία παρατείνει την ομιλία της όπως στον χώρο κάποιου κενού κοχυλιού. Επειδή ο καθηγητής δεν έχει πλέον πραγματική εξουσία πάνω στους φοιτητές, η μορφή αυτής της σχέσης εξουσίας παραμένει ακόμα, δεν μπορεί από μόνη της να απεμπλακεί εντελώς. Πιστεύω πως ο λόγος του καθηγητή είναι αναπόφευκτα ένας λόγος αρχαϊκός.»2. «Το πτυχίο εξυπηρετεί απλώς τον σχηματισμό ενός πεδίου εμπορικής αξίας της γνώσης. Επιπροσθέτως, είναι εκείνο που κάνει αυτούς που δεν το έχουν να πιστέψουν ότι δεν έχουν δικαίωμα στη γνώση και ότι δεν θα είναι ικανοί να μάθουν. Όλοι οι άνθρωποι που αποκτούν ένα πτυχίο γνωρίζουν στην πράξη ότι δεν τους χρησιμεύει σε τίποτα, ότι δεν έχει περιεχόμενο, ότι είναι κενό, ωστόσο, εκείνοι οι οποίοι δεν έχουν πτυχίο, είναι αυτοί ακριβώς που προσδίδουν ένα πλήρες νόημα σε αυτό. Πιστεύω ότι το πτυχίο έχει αξία μόνο για εκείνους που δεν το έχουν αποκτήσει.»
Michel FoucaultΧρόνος και Ιστορία (Κριτική του Στιγμιαίου και του Συνεχούς), Εκδ. ΊνδικτοςΚάθε αντίληψη της ιστορίας εκφέρεται πάντοτε μαζί με μια συγκεκριμένη εμπειρία του χρόνου, εμπειρία που διαπλέκεται μαζί της, που την ορίζει καταστατικά και που προορίζεται ακριβώς να την ανεβάσει στο φως. Παρόμοια και κάθε κουλτούρα είναι πάνω απ” όλα μια συγκεκριμένη εμπειρία του χρόνου, και μια νέα κουλτούρα δεν είναι δυνατή χωρίς κάποια μεταβολή αυτής της εμπειρίας. Το πρωταρχικό καθήκον μιας αυθεντικής επανάστασης δεν είναι ποτέ ως εκτούτου απλά και μόνο «ν” αλλάξει τον κόσμο», παρά και προπαντός «ν” αλλάξει το χρόνο». …
Giorgio Agamben
1. … Και μην προσπαθήσεις να βρεις τρόπους να το αποφύγεις να το αναβάλεις να το διασύρεις να το υποτιμήσεις να το γελοιοποιήσεις να το ματαιώσεις να το αγνοήσεις. Ό,τι κι αν κάνεις, θα το κάνεις. Όποιον δρόμο κι αν πάρεις – από αγωνία φόβο ανταρσία θυμό πανικό – για να απομακρυνθείς απ” αυτό, θα έρχεσαι συνεχώς προς αυτό και γι” αυτό. Και όταν θα το αποφεύγεις, θα προσφεύγεις σ” αυτό. Και όταν φεύγεις απ” αυτό, θα καταφεύγεις σ” αυτό. Όταν θα επιχειρείς να το ξεχάσεις, το μόνο που θα κατορθώνεις θα είναι να θυμάσαι μόνον αυτό. Όταν πιστεύεις πως έχεις απαλλαγεί απ” αυτό, η δέσμευσή σου μ” αυτό θα έχει γίνει τότε ακόμα πιο δεσμευτική απ” αυτό. Και όταν νομίζεις πως το έχασες επειδή έφυγε μόνο του και δεν θα το ξαναβρείς δεν θα σε ξαναβρεί ποτέ, τότε, χωρίς να ξέρεις, ενδόμυχα εντατικά αδιάκοπα θα προετοιμάζεσαι γι” αυτό. Θα το βρίσκεις πάντα στην απόληξη της μεγαλύτερης απόστασης που θα έχεις διανύσει για να απομακρυνθείς απ” αυτό, στην απόληξη της μεγαλύτερης απόστασης που έχει διανύσει άνθρωπος για να απομακρυνθεί από εκείνο που δεν θέλει, δεν θέλει να ξέρει να κάνει να έχει.
Σου ζητείται μόνον αυτό. Σου ζητείται μόνον αυτό που θα κάνεις. Αν υπάρχει λάθος σ” αυτό, το λάθος δεν είναι δικό σου, συνεπώς δεν υπάρχει.
Και μη ρωτήσεις τον λόγο γι” αυτό. Τον έχει το έργο. Το έργο αυτό είναι ο λόγος.
Βρες λοιπόν, τρόπους να το συνηθίσεις να το χρειάζεσαι να το θέλεις να το αγαπήσεις. Και βρες τρόπους να το κάνεις να σου λείπει. Να σου λείπει τόσο ώστε να σου λείπει ακόμα και όταν δεν σου λείπει. Βρες όμως και τρόπους να το βρίσκεις και όταν πράγματι σου λείπει γιατί, αν δεν το έχεις όταν πράγματι σου λείπει, θα ζεις τις στιγμές που ο άνθρωπος ζει το τρομερά τρομερό, θα ζεις την τρομερότερη έλλειψη που είναι η έλλειψη εκείνου που είναι το μόνο ικανό να την εξαλείψει, η έλλειψη εκείνου που είναι το μόνο ικανό να εξαλείψει την ίδια την έλλειψη.
Και πόθησέ το πόθησέ το. Πόθησέ το από τώρα που δεν το ξέρεις ακόμα, από τώρα που δεν το φαντάζεσαι δεν το διανοείσαι ακόμα, τώρα που είναι εκείνο το άγνωστο που περισσότερο άγνωστο απ” αυτό δεν υπάρχει, τώρα που είναι ασύλληπτα απίστευτο, απίστευτα ασύλληπτο.
Και μην του εναντιώνεσαι. Ενέργεια πιο μάταιη απ” αυτήν δεν υπάρχει. Αφέσου σ” αυτό. Δέξου το. Δεν σου μένει τίποτα άλλο να κάνεις. Είσαι πλέον αυτό που θα κάνεις. Δεν είσαι πλέον τίποτα άλλο εκτός απ” αυτό.Δημήτρης Δημητριάδης: «Η ανθρωπωδία – Η ανάθεση, Προοίμιο σε μιά χιλιετία», εκδ. Αγρα
Δημήτρης Δημητριάδης
Social Links