Αρχική

     Εισαγωγή

   Ανατολική Θράκη

     Η ζωή στην Ανατολική Θράκη

     Το Τσακήλι [Πετροχώρι]   της επαρχίας Μετρών [Τσατάλτζας]

      Στη νέα Πατρίδα

     Κήδεια Προύσας

    Επίλογος

    Άφησα πίσω...

     Κειμήλια

     Βιβλιογραφία

    Video

Website counter

Αρχική

Copyright ©

Χουρμουζιάδου Δέσποινα 2010

 

Αρχική

Χουρμούζης Χουρμουζιάδης [1900-1986]

Δέσποινα Ιακωβάκογλου [1900-1994] 

Σταμάτης Καραμπινάκης [1907-1940]

Αναστασία Στάνκογλου [1908-1994] 

Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στους παππούδες και τις γιαγιάδες μου, αλλά και όλους τους συγχωριανούς μας, που γνώρισαν τον καημό της προσφυγιάς.

    Από μικρή ήμουνα δέκτης των γεμάτων πόνο και νοσταλγία αφηγήσεων του παππού Χουρμούζη, της γιαγιάς Δέσποινας και της γιαγιάς Αναστασίας για την «πατρίδα» τους στην Ανατολική Θράκη. Όσα χρόνια κι αν πέρασαν από το μεγάλο ξεριζωμό, γι’ αυτούς η λέξη «πατρίδα» ήταν πάντα συνώνυμη με το Τσακήλι, τον τόπο γέννησής τους. Μου διηγούνταν για τη ζωή τους στα μέρη εκείνα, την προσφυγιά τους, αλλά και για τα βάσανα που πέρασαν μέχρι να καταφέρουν να βάλουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους στη νέα τους πατρίδα, το Παλαίφυτο.
      Οι αφηγήσεις αυτές μετέδιδαν στην ψυχή μου την πικρία τους, τη νοσταλγία, αλλά και τη μεγάλη αγάπη για την «πατρίδα» τους. Αυτήν, που διωγμένοι αναγκάστηκαν ν΄ αφήσουν πίσω τους, μαζί με το σπίτι τους και τους τάφους των προγόνων τους. Οι αφηγήσεις αυτές ήταν μια ασυνείδητη προσπάθεια να πολεμήσουν το χρόνο, να τον εμποδίσουν να σβήσει τη μνήμη του τόπου τους και της ζωής τους εκεί.
    Ακούγοντας αυτές τις αφηγήσεις δημιουργήθηκε μέσα μου η επιθυμία να γνωρίσω κι εγώ αυτήν την τόσο μακρινή για μένα πατρίδα, που με τόσο πόνο θυμούνταν μέχρι το θάνατό τους και στην οποία είχαν πάντα την ελπίδα ότι θα επέστρεφαν κάποια στιγμή.
       Δυστυχώς τα χρόνια πέρασαν, οι παππούδες πέθαναν και μαζί τους χάθηκε ένα ζωντανό κομμάτι της ιστορίας μας. Ο πανδαμάτορας χρόνος φρόντισε να στείλει σιγά σιγά, μα σταθερά, στα Τάρταρα της λήθης όλες αυτές τις αναμνήσεις. Τα λόγια και οι αφηγήσεις τους απωθήθηκαν σε ένα ξεχασμένο κομμάτι μνήμης.
      Αρκετά χρόνια αργότερα έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο της Διδώς Σωτηρίου «Ματωμένα Χώματα». Διαβάζοντας το ήταν λες και το πέπλο που κάλυπτε τη μνήμη μου αποτραβήχτηκε και όλες εκείνες οι αφηγήσεις βγήκαν ξανά στην επιφάνεια. Όντας πιο ώριμη και γνώστρια της νεότερης ιστορίας, καθώς τη διδάσκω στο Γυμνάσιο, αποφάσισα ότι έφτασε πλέον ο καιρός να ασχοληθώ με την καταγραφή της ιστορίας των προγόνων μου, ώστε να μη χαθεί για πάντα στη λήθη.
    Αναζητώντας τα χνάρια της ιστορικής μνήμης, διάβασα βιβλία ιστορίας, αναζήτησα πληροφορίες σε βιβλιοθήκες, στο διαδίκτυο και στο αρχειακό υλικό της ΕΡΤ, κατέγραψα πληροφορίες από πρόσφυγες δεύτερης γενιάς. Πολύτιμος βοηθός στην προσπάθειά μου ήταν η μητέρα μου και οι αναμνήσεις της, καθώς και το αρχειακό υλικό της οικογένειας, που περιελάμβανε ανάμεσα σε άλλα και το Καλαντάρι του λαογράφου Καλλισθένη Χουρμουζιάδη, ο οποίος το 1902 κατέγραψε λεπτομερώς τη ζωή και τα έθιμα στο Τσακήλι.
       Ξεκίνησα λοιπόν την προσπάθεια της καταγραφής όλων αυτών των πληροφοριών πριν τέσσερα χρόνια. Αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας είναι η ιστοσελίδα στο διαδίκτυο με όλο το υλικό που συνέλεξα. Αυτή η ιστοσελίδα μου έδωσε τη δυνατότητα να επικοινωνήσω με άτομα, που έχουν τις ίδιες ευαισθησίες και ανησυχίες, καθώς και με μακρινούς συγγενείς, των οποίων την ύπαρξη αγνοούσα. Αρχική μου πρόθεση ήταν να υπάρξει μόνο η ιστοσελίδα και όχι έντυπη έκδοση, καθώς δεν φιλοδοξούσα να γίνω «συγγραφέας».
     Το βιβλίο  προέκυψε μετά από αίτημα των μεγαλύτερων σε ηλικία χωριανών μας, που δεν είχαν επαφή με το διαδίκτυο, αλλά και από την επιθυμία μου να τιμήσω τα 90 χρόνια από την άφιξη των προγόνων μας στο Παλαίφυτο. Είναι χωρισμένο σε δύο μέρη: Το πρώτο είναι αφιερωμένο στην παλιά πατρίδα το Τσακήλι, ενώ το δεύτερο στο Παλαίφυτο, το χωριό που ανέστησαν μαζί Μικρασιάτες και Θρακιώτες. Στο τέλος υπάρχει παράρτημα με τον Κοινοτικό Κώδικα του Πετροχωρίου.
     Επιδίωξή μου είναι, μέσω αυτού του βιβλίου, να διατηρήσω την ιστορική μνήμη και να πολεμήσω το χρόνο, χρησιμοποιώντας το σαν γέφυρα, που θα βοηθήσει τους παλιούς να θυμηθούν και τους νέους να γνωρίσουν την ιστορία των προγόνων τους, τις παραδόσεις, τις ρίζες τους.

Δέσποινα Γεωργίου Χουρμουζιάδου

Καθηγήτρια Γαλλικών

 

Copyright ©  -  Χουρμουζιάδου Δέσποινα 2010