Τα αυγά

Οι βυζαντινοί αγαπούσαν ιδιαίτερα τα αυγά. Συνήθως έτρωγαν αυγά από κότες αλλά και από χήνες, πέρδικες ή φασιανούς. Τα αυγά από τις κότες και τους φασιανούς θεωρούνταν άριστη τροφή και γι' αυτό ήταν άφθονα στα σπίτια των φτωχών. Τα μαγείρευαν κυρίως τηγανιτά ή βραστά αλλά και για "λόγους υγείας" ωμά, τα λεγόμενα και "οπτορροφητά". Αναφέρεται και ειδικό σκεύος το "σφουγγατερόν", περίπου σαν το δικό μας σφουγγάτο, τηγανισμένα δηλαδή αφού τα είχαν χτυπήσει.

Πουλερικά

Πολύ διαδεδομένα στους Βυζαντινούς ήταν τα πουλερικά και ιδιαίτερα ο κόκορας. Τον κόκορα, μάλιστα, τον ευνούχιζαν για να γίνει παχύτερος, δηλαδή πιο νόστιμος. Το ίδιο νόστιμη θεωρούσαν και την παχιά κότα. το λίπος της κότας ήταν ένδειξη καλής ποιότητας και εξαιρετικής νοστιμιάς και γι' αυτό τη διαφήμιζαν στην αγορά. Οι κότες ελεύθερης βοσκής ήταν, κατά την άποψη των καλοφαγάδων, πιο νόστιμες από αυτές που τους παρείχαν έτοιμη τροφή. Τα πουλερικά τα έβραζαν ή τα έψηναν. Συναντάμε και τη συνήθειά τους να τα παραγεμίζουν με καρυκεύματα και μετά να τα ψήνουν. Τις κότες δεν τις μαγείρευαν αμέσως μετά τη σφαγή αλλά αφού είχαν μείνει μια μέρα μέσα σε ξύδι.

Οι Βυζαντινοί έτρωγαν επίσης, ινδικές όρνιθες, περιστέρια, αλλά και παγώνια, των οποίων η τιμή έφτανε τα 200 δηνάρια. Το κρέας των παγωνιών θεωρούνταν ιδιαίτερα σκληρό και γι' αυτό τα μεγάλα παγώνια έπρεπε να τα σφάξουν 5-6 ημέρες πριν το μαγείρεμα και τα μικρά 2-3 ημέρες πριν.

Εξαιρετικός μεζές ήταν οι πέρδικες, κυρίως το Δεκέμβριο στα τραπέζια των πλουσίων. Οι πέρδικες στέλνονταν και ως δώρο και εκείνη την εποχή ήταν οικόσιτο πτηνό. Παράλληλα αναφέρονται τα ορτύκια και τα τρυγόνια. Όλα αυτά τα άφηναν περίπου μια μέρα πριν τα μαγειρέψουν. Ένας άλλος τρόπος μαγειρέματος ήταν το πάστωμα, που συνήθως γινόταν στις τσίχλες.

Οι φασιανοί, θεωρούνταν πολυτελές έδεσμα, γιατί το κρέας τους εκτός από νόστιμο ήταν και πιο εύπεπτο από των άλλων πουλερικών. Οι γερανοί επίσης ήταν διαδεδομένοι και τους μαγείρευαν κρασάτους, όπως και οι πάπιες και οι χήνες.