For a better world… ?

     Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, ακούω φίλους, γνωστούς, άγνωστους, στις προσωπικές συζητήσεις, στις παρέες, στα διάφορα κέντρα, με κάθε αφορμή να λένε: «Θέλω έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν που ζούμε. Δεν μπορώ άλλο να ζω σ? αυτόν που υπάρχει σήμερα».

      Ωραία, ρε παιδιά. Κι εγώ θέλω έναν κόσμο καλύτερο. Θέλω έναν κόσμο ανθρώπινο. Έναν κόσμο που ο άλλος (ο όποιος άλλος) θα είναι φίλος και όχι αντίπαλος. Έναν κόσμο όπου το ενδιαφέρον των ανθρώπων θα είναι στο τι θα δώσουν και όχι στο τι θα πάρουν. Έναν κόσμο όπου όλοι μαζί θα νοιαζόμαστε για το γείτονα, τη γειτονιά μας, για την πόλη και τη χώρα μας. Έναν κόσμο που η αξία ΟΛΩΝ μας θα εκτιμάται όχι από τα πόσα έχεις, αλλά από το ποιος είσαι, όπου θα είναι σεβαστή η διαφορετικότητα, τα ταλέντα και τα όνειρα του καθενός.

      Πολύ ωραία? Και πώς θα υπάρξει αυτός ο κόσμος; Μήπως θα πρέπει να κάτσουμε όλοι μας ήσυχα και να περιμένουμε κάποιο θαύμα; Μήπως θα πρέπει να υπάρξει κάποιο τέλειο πολιτικό σύστημα που όταν βρεθεί και εφαρμοστεί τότε όλα θα γίνουν υπέροχα κι ο κόσμος καλύτερος; Μήπως οφείλουμε να περιμένουμε να βρεθεί κάποια εμπνευσμένη πολιτική προσωπικότητα, που θα μας πάρει από το χέρι και θα μας οδηγήσει σε έναν καλύτερο κόσμο; Αυτός ο κόσμος που αναζητούμε είμαστε εμείς!!!

     Για να το καταλάβουμε, ας κάνουμε στον εαυτό μας κάποιες άλλες ερωτήσεις. Όταν εγώ δεν κάνω αυτά που λέω, τότε με ποιο δικαίωμα περιμένω και απαιτώ οι άλλοι να κάνουν αυτά που λένε;  Όταν συμπεριφέρομαι χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς αξίες, χωρίς όνειρα και απλά με νοιάζει να δείξω στους άλλους ότι πέτυχα και ότι αξίζω, ο κακός κόσμος φταίει; Όταν βρίσκω δικαιολογίες για να μένω στο θυμό, το παράπονο ή την αδράνεια και δεν μπορώ να καταλάβω ότι έτσι, η όποια πιθανή μου επιτυχία θα είναι πρόσκαιρη, γιατί έχει στηριχθεί στο βαθύτερο πιστεύω μου ότι δεν είμαι αρκετά καλός, δυνατός, άξιος, ώστε να γίνω ο πραγματικός δημιουργός, όταν θα έρθει η στιγμή της κατακρήμνισης ποιος θα φταίει; Ο κακός ο κόσμος; Η ατυχία μου; Ή οι αδυναμίες μου;

Με άλλα λόγια, ο «καλύτερος κόσμος» που όλοι αναζητάμε, είμαστε ΕΜΕΙΣ. Όταν στηρίζω τη ζωή μου στο ψέμα, στην εξαπάτηση, στο βόλεμα, στην αναζήτηση της ασφάλειας με κάθε μέσον, τότε θα ζω μέσα σ? έναν κόσμο ψεύτικο, απογοητευτικό και βρώμικο. Όσο βαρύ κι αν είναι αυτό που θα σας πω, ΑΣ ΑΝΑΛΑΒΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ.

      Όταν εμείς σταματήσουμε να συμμετέχουμε στα παιχνίδια των φοβισμένων, των ανασφαλών και των αρπακτικών, ακόμα και με το όποιο προσωπικό κόστος, τότε μόνο ο κόσμος θα γίνει καλύτερος. Το παιχνίδι δεν παίζεται ΠΟΤΕ από έναν. Όταν εμείς δεν συμμετέχουμε στο παιχνίδι τους, από το δικό μας φόβο μήπως χάσουμε, τότε ο κόσμος θα γίνει καλύτερος.

Τελικά, όλοι μας θαυμάζουμε εκείνους που στέκονται όρθιοι, μπροστά στο οποιοδήποτε εμπόδιο και «ξαναχτίζουν απ? την αρχή, με εργαλεία που είναι φθαρμένα» όπως λέει και ο Κίπλινγκ στο ποίημα του «Εάν».

      Ας μάθουμε όταν δεχόμαστε την όποια επίθεση ή αρνητική συμπεριφορά ή άσχημο γεγονός, εμείς να στέλνουμε κατανόηση και αγάπη. Δεν εννοώ με αυτό να γίνουμε θύματα. Κάθε άλλο. Απλά να μάθουμε αντί να ανταποδίδουμε τα ίδια και να γινόμαστε ίδιοι, να κατανοούμε. Να καταλάβουμε επιτέλους ότι όλοι αυτοί που κάνουν τον κόσμο να μην μας αρέσει είναι φοβισμένοι ή πονάνε. Ακριβώς όπως κι εμείς όποτε φερθήκαμε άσχημα, είτε στον εαυτό μας είτε σε κάποιον άλλον, ήταν μια στιγμή που πονάγαμε ή φοβόμαστε.

      Έχουμε ιερό χρέος να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο και θα τον κάνουμε όταν κάνουμε τον εαυτό μας καλύτερο. Όταν δώσουμε με τις πράξεις μας, στον εαυτό μας και στον κόσμο αληθινή αγάπη, πίστη, ελπίδα και όραμα. Όταν μας κάνουμε παράδειγμα για τα παιδιά, τους φίλους και την κοινωνία μας.

                  Ας κάνουμε λοιπόν τους εαυτούς μας άξιους θαυμασμού και όχι άξιους λύπησης?

WORLDFor a better world

Με μαθηματικό κώδικα έγραψε ο Όμηρος τα έπη…! «Πυρήνας» είναι η πυθαγόρεια αρμονία και αριθμός κλειδί το 3

 Τα ομηρικά έπη, όπως φαίνεται, δεν είναι μόνο ένα λογοτεχνικό επίτευγμα αλλά και ένα… μαθηματικό!

AC2DB959B47789FCD853AB0D14172A15

‘Aριστος γνώστης των μαθηματικών, με ιδιαίτερη προτίμηση στον αριθμό τρία φαίνεται πως ήταν ο Όμηρος: τόσο στην Ιλιάδα, όσο και στην Οδύσσεια, χρησιμοποιεί με αξιοσημείωτο τρόπο στις αναφορές του χαρακτηριστικούς αριθμούς από το ένα ως το εννέα και τα πολλαπλάσιά τους, ενώ το ίδιο το μέτρο των στίχων διαπνέεται από αρμονία που θυμίζει τα πυθαγόρεια μαθηματικά μοντέλα.

Μαθηματική μαεστρία

Για τον ρόλο των μαθηματικών στα ομηρικά έπη μίλησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η διδάκτωρ φιλοσοφίας Αναστασία Τσώνη, ομιλήτρια στην 8η Μαθηματική Εβδομάδα που διοργανώνει στη Θεσσαλονίκη η Ελληνική Μαθηματική Εταιρεία-Παράρτημα Κεντρικής Μακεδονίας.

«Το έπος [της Ιλιάδας] είναι γραμμένο σε δακτυλικό εξάμετρο, κάτι που σημαίνει ότι έχουμε μια μακρόχρονη συλλαβή και δύο βραχύχρονες. Η εναλλαγή αυτή θυμίζει τα πυθαγόρεια μαθηματικά και πετυχαίνει αρμονία στον λόγο. Η ποιητικότητα και η μαεστρία του Ομήρου υπάρχουν με αντίστοιχο τρόπο και στην εσωτερική σύνταξη των Απολόγων [της Οδύσσειας]» εξηγεί η δρ. Τσώνη, σύμφωνα με την οποία ό,τι και να κάνει, ο ‘Ομηρος σχηματίζει πάντα και με επιμονή μαθηματικό λόγο.

Για να δώσει μαθηματικές προεκτάσεις στους στίχους του, ο ‘Ομηρος χρησιμοποιεί, σύμφωνα με την κα Τσώνη, τους λεξάριθμους, στους οποίους το γράμμα «άλφα» αντιστοιχεί στον αριθμό «ένα», το «Β» στο δύο και ούτω καθεξής (μετά το «κάππα» οι αριθμοί ανεβαίνουν ανά γράμμα σε δεκάδες και μετά το «ρο» σε εκατοντάδες). Ενδεικτικά αναφέρει, ότι αν οι πρώτες τέσσερις λέξεις της Α’ Ραψωδίας της Οδύσσειας («άνδρα μοι έννεπε, μούσα») «αποκωδικοποιηθούν» με λεξάριθμους προκύπτει ο αριθμός 1182, που αν αθροιστεί ανά ψηφίο, προκύπτει και πάλι ο αριθμός τρία.

«Ολόκληρες αριθμητικές παραστάσεις καταλήγουν στον αριθμό τρία και τα πολλαπλάσιά του» υποστηρίζει η κα Τσώνη και προσθέτει ότι στην Ιλιάδα, ολόκληρο το κείμενο οργανώνεται μαθηματικά σε τρία επίπεδα. «Στο κείμενο αναφέρονται 29 ελληνικά βασίλεια στη νότια Βαλκανική, σε έξι γεωγραφικές ενότητες, σε 164 συγκεκριμένες θέσεις με 64 ηγεμόνες. Κάθε βασίλειο συμμετέχει στην εκστρατεία με συγκεκριμένο αριθμό πλοίων κι όλα μαζί αθροίζονται σε 1186. Καθένα από αυτά έχει 50 έως 120 στρατιώτες. Αν όλοι οι αριθμοί αθροιστούν, καταλήγουμε και πάλι στο τρία» εξηγεί η δρ Τσώνη, η οποία διδάσκει στο Β? Πειραματικό Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης.

Αριθμητική επιμονή

Ο Όμηρος αποδεικνύεται επίμονος – και με μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια – και σε ό,τι αφορά τον αριθμό των δώρων του Αγαμέμνονα προς τον Αχιλλέα, του Πρίαμου προς τον Αχιλλέα, ακόμη και των λάφυρων μετά από συγκεκριμένες μάχες. Ολόκληρη η Ιλιάδα περιγράφει μια περίοδο 51 ημερών (5+1=6, οπότε καταλήγουμε και πάλι σε πολλαπλάσιο του αριθμού τρία), ενώ εννέα μέρες διαρκεί ο λοιμός και 12 η απραξία του Έκτορα. Επιπλέον, «τρεις φορές τίναξε ο Θεός Απόλλωνας τη φωτεινή του ασπίδα στην Ε’ Ραψωδία, τρεις φορές σκάλωσε ο Πάτροκλος στο τείχος κτλ» σημειώνει.

Σχετικά με τα επεισόδια της Οδύσσειας και την εσωτερική σύνταξη των Απολόγων, αυτά σχηματίζουν και πάλι τριάδες και μάλιστα με πολύ συγκεκριμένη σειρά: Κίκονες, Λωτοφάγοι και Κύκλωπες, Αίολος, Λαιστρυγόνες και Κίρκη και Σειρήνες, Σκύλλα-Χάρυβδη, Θρινάκια.«Πάντοτε το πρώτο είναι συνοπτικό και τα άλλα δύο διεξοδικά. Είναι συμμετρικά δεμένα μεταξύ τους με «κρίκους» και ο τρίτος κόμβος της αφήγησης είναι αυτός που αλλάζει αποφασιστικά την τύχη του Οδυσσέα και των εταίρων του» σημειώνει η κα Τσώνη.«Θέλουν οι μαθηματικοί, οι φιλόλογοι, οι καλλιτέχνες να βρουν τον εαυτό τους; Θα τον βρουν στα ομηρικά έπη» υπογραμμίζει η δρ Τσώνη κι αναφέρει εν κατακλείδι έναν στίχο του Κωστή Παλαμά από το ποίημά του «Pαψωδία»: «ω μεγαλόχαρο βιβλίο, σε καρτερούσα μάθημα κι εσύ ήρθες θάμα»..

Μια φωτογραφία… μια ιστορία!

      Η φωτογραφία αποτελεί προσπάθεια του ανθρώπου να απαθανατίσει τη στιγμή.
Ο φόβος απώλειας της εικόνας που έχουμε στην μνήμη προσώπων και γεγονότων, μετέτρεψε την φωτογραφία σε ενθύμιο και ιστορικό ντοκουμέντο, πηγή άμεση προς επίρρωση ιστορικών αφηγήσεων και σχολιασμού ιστορικών γεγονότων. Όλα αυτά βέβαια με την προϋπόθεση να μην αλλοιωθεί το φωτογραφικό υλικό με διάφορες παρεμβάσεις. Εκτός αυτού η φωτογραφία θεωρείται ένα από τα πιο ισχυρά όπλα ευαισθητοποίησης του κοινού σε θέματα παραβιάσεις δικαιωμάτων.                               Κάθε φωτογραφία λοιπόν έχει την ιστορία της!  Ας τη γνωρίσουμε …                                       

              Ακολουθεί παρουσίαση powerpoint με ενσωματωμένο ήχο.

                                        ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ…ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ!

Ιαπωνική ποίηση ~Χαϊκού

*Μουσική:Becoming a Geisha(Memoirs of a Geisha soundtrack/Composer:John Williams)

Η Γιαπωνέζικη Κερασιά είναι το εθνικό δέντρο της Ιαπωνίας.Την Άνοιξη, που όλη η ύπαιθρος της χώρας ομορφαίνει από τα ροζ λουλούδια της κερασιάς, εορτάζεται από τους Ιάπωνες σαν εθνική γιορτή.

Ιαπωνική ποίηση -Χαϊκού

         Τα χαϊκού είναι είδος ποίησης που πρωτοεμφανίστηκε στην Ιαπωνία το δέκατο έκτο αιώνα και υιοθετήθηκε στην Ευρώπη στις αρχές του εικοστού. Από εκεί πέρασαν τον Ατλαντικό και έφτασαν να γίνουν πολύ δημοφιλή σε όλο το Δυτικό κόσμο. Στην αυθεντική στιχουργική μορφή τους, τα χαϊκού είναι μικρά ποιήματα από 17 συλλαβές σε ένα ενιαίο στίχο. Τα χαϊκού συμπυκνώνουν ευφυΐα και σοφία, που εκφράζονται με λυρική, ή άλλοτε, χιουμοριστική διάθεση, ενώ συχνά υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης. Στα χαϊκού σημαντική θέση έχουν η φύση, οι εποχές και τα χρώματα, η ομορφιά των λέξεων και των αντιθέσεων, ενώ το νόημα κάποιες φορές αποκτά δευτερεύουσα σημασία.
Ο γνωστότερος Ιάπωνας ποιητής των χαϊκού ήταν ο Ματσούο Μπασό (Matsuo Basho, 1644-1694). (ΠΗΓΗ:http://www.sigmatropic.gr) Το χαϊκού, σύμφωνα με τον Donald Keene, «πρέπει να περιέχει δυο στοιχεία που συνήθως διαχωρίζονται με μία τομή, δηλαδή λέξη που κόβει. Το ένα από τα δύο στοιχεία αντιπροσωπεύει μια γενική κατάσταση και το άλλο, τη στιγμιαία αντίληψη ή αποκάλυψη.
    Το χαϊκού είναι ένας από τους δρόμους του βουδισμού-ζεν. Το ζεν, μία πνευματική πορεία πρακτικής άσκησης στην καθημερινή ζωή -ανάλογη αλλά άλλη από αυτή της δικής μας ανατολικής ελληνορθόδοξης- διαστέλλει τη συνείδηση, ανασύρει τον αληθινό άνθρωπο μέσα από τον άνθρωπο, τον επιστρέφει στη φύση, στη φύση μας δηλαδή, τον αναδημιουργεί. Στο χαϊκού ζωή και φύση, αίσθηση και έκφραση, πνευματική διάσταση και υλική κατάσταση είναι το ίδιο και το αυτό.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
    Τα χαϊκάι (η λέξη χαϊκού καθιερώθηκε πολύ αργότερα, τον 20ο αιώνα) άρχισαν ν’ αναπτύσσονται στο τέλος του 12ου αιώνα. Προήλθαν από την ομαδική ποίηση γνωστή σαν ρυάκα (ποίηση με ερωτήσεις-απαντήσεις). Λίγο λίγο και πάντα προφορικά, θέλοντας να ενώσουν τις στροφές νοηματικά και σαν ένα είδους ομαδικού παιχνιδιού, δημιουργήθηκε μια σειρά στίχων που οδήγησε στα λεγόμενα χαϊκάι-ρένγκα.
  Τα χαϊκάι αποτελούντο από δύο λέξεις και σήμαιναν «διασκεδαστικό» και «αστείο». Ήσαν δε γραμμένα στην καθημερινή γλώσσα, σαν αντίδραση στην επίσημη ανακτορική γλώσσα .
   Τον 13ο αιώνα, εμφανίζονται τα πρώτα χόκκου σαν ξεχωριστή μορφή, έχοντας έναν περιπαιχτικό κυρίως χαρακτήρα. Μέχρι τον 15ο αιώνα, αυτονομήθηκαν σαν ποίηση δίνοντας έμφαση στο παιχνίδι με τις λέξεις και τις εικόνες.
    Το «κλασσικό» χαϊκού, εδραιώθηκε τον 16ο αιώνα. Σημαντικοί εκπρόσωποι ήταν οι Ματσούο Μπασό και Κομπαγιάσι Ίσσα.
    Πρόκειται για βίωμα και γι’ αυτό, επειδή στους ποιητές των χαϊκού υπάρχει η συνείδηση ότι η ζωή είναι πάνω από τις λέξεις, τα λόγια είναι ελάχιστα, αφήνοντας τον αναγνώστη να «συμπληρώσει» αυτή την γεύση του αιώνιου. Γίνεται προσπάθεια να συλληφθεί η στιγμή και να περάσει στο απυρόβλητο του χρόνου.
Πρώτος ο Μασαόκα Σίκι (1867-1902) που θεωρείται ο ιδρυτής του σύγχρονου χαϊκού, ακολούθησε μια αυτόνομη μορφή ποίησης. Ο ίδιος μάλιστα καθιέρωσε τον όρο χαϊκού από χακάϊ ή χόκκου.  Στην Ευρώπη πρωτοεμφανίζεται στις αρχές του 20ού αι. Επηρεάζονται ή και γράφουν χαϊκού από τον Έζρα Πάουντ και τους Εικονιστές μέχρι τον Άλλεν Γκίνσμπεργκ και τον Χ. Λ. Μπόρχες. Ο Ε. Πάουντ έλεγε πως το χαϊκού είναι ένα ποίημα εικόνων.  Στην Ελλάδα, το 1940 ο Γ. Σεφέρης δημοσιεύει τη συλλογή του Τετράδιο Γυμνασμάτων (1928-1937), όπου εκεί βρίσκονται τα γνωστά «Δεκαέξι Χαϊκού» γραμμένα από το 1929 και μετά. Είναι η πρώτη πιο γνωστή δοκιμή σε αυτήν την ιαπωνική τρίστιχη 17σύλλαβη ποίηση.
(ΠΗΓΗ:http://pteroen.wordpress.com)

Music : Japanese dream

Ταξίδι στην παραμυθένια Ιαπωνία

      Η Ιαπωνία είναι η χώρα των μεγάλων αντιθέσεων…Με μακραίωνη ιστορία και ξακουστό πολιτισμό, το ταξίδι στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, είναι μια συναρπαστική εμπειρία.Τα πανύψηλα επιβλητικά κτίρια που συμβολίζουν τη δύναμη της ισχυρής ιαπωνικής οικονομίας και τεχνολογίας, έρχονται σε «σύγκρουση» με τις παραγκουπόλεις και τις φτωχές συνοικίες. Ο υπέρμετρος καταναλωτισμός και ο σχεδιασμός υπερμοντέρνων πόλεων, δεν δείχνει να συμβαδίζει με την ιαπωνική παράδοση…
«Το άνθος πέφτει κι ας το αγαπάμε και το αγριόχορτο φυτρώνει κι ας μη το θέλουμε…»  Ντόγκεν (1200-1253)

.