|
·
ΕΚΚΛΗΣΙΑ - ΠΑΙΔΕΙΑ
Το χωριό ανήκε εκκλησιαστικά στη δικαιοδοσία της
επισκοπής Απολλωνιάδος της
μητρόπολης Νικομηδείας. Η εκκλησία του χωριού ήταν
αφιερωμένη στη Ζωοδόχο Πηγή (γιόρταζε την Παρασκευή μετά
το Πάσχα, οπότε και γινόταν μεγάλο πανηγύρι) και ήταν
χτισμένη σε τοποθεσία βορειοανατολικά του οικισμού. Η
γύρω τοποθεσία είχε πυκνό δάσος από κρανιές και δρύες,
το οποίο ανήκε στην εκκλησία.
Η
πετρόκτιστη εκκλησία κατασκευάστηκε το 1847.
Δεν είχε τοιχογραφίες παρά
μόνο φορητές εικόνες ρωσικής προέλευσης. Η εκκλησία
μάλιστα διέθετε και παλαιό εικόνισμα της Κοιμήσεως της
Θεοτόκου, γι’ αυτό και γιόρταζε
για δεύτερη φορά και τον Δεκαπενταύγουστο.
Όταν γιόρταζε η Παναγία , έκαναν όμορφα πανηγύρια με
γλέντια και χαρές, όπου ξεφάντωναν οι χωριανοί μέχρι το
πρωί. Οι άντρες πήγαιναν πρωί - πρωί στην εκκλησία,
φορώντας τις ξακουστές και πανέμορφες βράκες τους, που
τις έραβαν μόνο στην Κήδεια, και μετά ξεφάντωναν στην
πλατεία, χορεύοντας και τραγουδώντας.
 |
|
Η εικόνα
της
Ζωοδόχου Πηγής, η μόνη
που έφεραν οι κάτοικοι στη νέα τους πατρίδα.
|
Σήμερα η Ζωοδόχος Πηγή βρίσκεται σε ένα πολύ όμορφο
μέρος, ιδανικό για πικ-νικ, γεμάτο πλατάνια και ελιές. Η
οροφή της έχει πέσει και αυτό που απέμεινε, είναι οι
τέσσερις τοίχοι. Πάνω στους τοίχους έχουν φυτρώσει
συκιές, οι οποίες με τις ρίζες τους διευκολύνουν την
τελική καταστροφή της.
Παλαιότερα έρχονταν εδώ
ορισμένοι σερσερήδες και έσκαβαν να βρουν λίρες και
θησαυρούς, γι' αυτό είναι σκαμμένο το εσωτερικό της αλλά
και ο περίβολός της
Στο χωριό υπήρχαν δύο παρεκκλήσια αυτό του
Προφήτη Ηλία και του Ιωάννη του Προδρόμου.
.
Άλλωστε, σε όλα τα χριστιανικά χωριά της Προύσας υπήρχαν
παντού σκορπισμένα πολλά εκκλησάκια με τα αγιάσματά
τους, που έδειχναν την πίστη των Ελλήνων προς τον Θεό.
Όταν υπήρχε κάποια ανάγκη, σ' αυτούς τους αγίους
κατέφευγαν, ζητώντας τη βοήθειά τους. Πού αλλού να
πήγαιναν, όταν ήταν περικυκλωμένοι από μουσουλμανικά
χωριά;
Όταν τα παιδιά αρρωσταίνανε, οι μάνες τα πήγαιναν
στο εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, όπου δίπλα
στο Αγίασμά του υπήρχε ένα τεράστιο πλατάνι. Πλένονταν
με το νερό του Αγιάσματος, λέγανε μια προσευχή στον
Άγιο, για να τα βοηθήσει, και φεύγανε, αφού πρώτα
αφαιρούσανε μια κλωστή από τα ρούχα τους και την
τοποθετούσανε στα κλαδιά του πλατανιού, για να του
μεταφέρουνε την αρρώστια τους.
Το άλλο παρεκκλήσι του χωριού ήταν αφιερωμένο στον
Προφήτη Ηλία και ήταν κτισμένο πάνω στην κορυφή του
όρους Καράκοτζα, το οποίο είχε δώσει και το τούρκικο
όνομά του στο χωριό. Σ' αυτήν την τοποθεσία, που ήταν
γεμάτη λιόδεντρα, κατέφυγαν το 1914 τα γυναικόπαιδα του
χωριού, για να αποφύγουν τη μανία των Τσέτηδων Τούρκων,
οι οποίοι λεηλάτησαν το χωριό.
Το σχολείο είχε
κτιστεί με έξοδα της εκκλησίας το
1907 και βρισκόταν στην πλατεία του χωριού. Είχε λίγους
μαθητές, οι οποίοι προτιμούσαν να δουλεύουν στα χωράφια
των γονιών τους, παρά να πηγαίνουν
σχολείο και να ξυλοφορτώνονται από του… άγριους
δασκάλους! Το ξύλο που τρώγανε,
ήταν το κάτι άλλο! Πού να τολμήσουν
να κάνουν φασαρία ή να πειράξουν
κάποιον συμμαθητή τους. Όλη την
ημέρα για τιμωρία θα καθότανε
όρθιοι, στο ένα πόδι σε μια γωνία της τάξης ή θα τρώγανε
το ξύλο της χρονιάς τους με το
χάρακα. Οπότε καλύτερα χωράφια,
παρά μαρτύρια! Έτσι και έτσι δεν μαθαίνανε
τίποτε.
ΠΗΓΗ:
|
