Βρήκα……..

Βρήκα μέσα στα μάτια σου

                             τα χρυσά ηνία των αστεριών,

και τ'αναμμένο μέταλλο,

που δένει τα οικοδομήματα του χρόνου.

Βρήκα τα ελαφροπατήματα

του χρυσού ελαφιού,

που πετώντας στον αγέρα

συντρίβει τα στάχυα του φωτός.

Βρήκα τ'ανέμου πείσματα και ψιθυρίσματα

που ξεπηδώντας απ' το λευκό κλαδί της άκρης,

δίνουν μια γεύση τρικυμίας στα χείλη σου.

Βρήκα τους αετοφόρους ανέμους,

που φτεροκοπώντας από δένδρο σε δένδρο,

μπατσίζουν τους απέναντι λόφους.

Βρήκα τα μεθυστικά πουλιά

να τραγουδάνε στους κόρφους του ήλιου.

Βρήκα τα χλωμά μαργαριτάρια του δειλινού,

που ξεδιπλώνοντας μιαν απέραντη γαλήνη

υφαίνουν το μαλαματένιο σκέπασμα της ύπαρξης μας.

Βρήκα μέσα στα μάτια σου

τις ξανθές κρινοτράχηλες αγάπες

που στα ρόδινα σούρουπα,

φωτίζουν τις χρυσές, θυμητικών ονείρων, ώρες.

Αρναίος ο Ταΰγετιώτης  (Γεώργιος Ατσαβές)

Σε παρακαλώ!

Σηκώνω το σπασμένο βλέμμα μου ,

και ζητώ άσυλο στους κάμπους της ψυχής σου.

Το φιλικό μήνυμα του Θεού

ανιχνεύω στα μάτια σου.

Της θλίψης την αστροφεγγιά,

που το χλωμό περίχυμα της,

ποτίζει τις απέραντες εκτάσεις

της σιωπής μου, θέλω να αποδιώξω.

Σηκώνω το σπασμένο βλέμμα μου

και βρίσκω καταφύγιο,

στη σελήνη της μορφής σου.

Προσπαθώ να σπάσω της απόγνωσης το τείχος,

αλλά όλα, κοροϊδευτικά,

αλαλάζουν, μπρος στη θελησή μου.

Μέσα απ' τα μάτια μου,

κυλάνε, βασανιστικά, οι νύχτες

και χύνονται αργά-αργά 

στις θάλασσες της αγωνίας μου. Σε παρακαλώ!

Πήγαινε με στον ήλιο σου,

χάιδεψε τη μορφή μου,

με τα γαλάζια πρίσματα των ματιών σου.

Βοήθησε με να περπατήσω ξανά, 

στους ουράνιους παραδείσους της ηρεμίας.

Αρναίος ο Ταΰγετιώτης  (Γεώργιος Ατσαβές)  

Να με ακούσεις μόνον θέλω...

Εσύ που υφαίνεις τα κιλίμια των άστρων,

να μ' ακούσεις, μόνον, θέλω.

Με στυλωμένη κατατειχίς,

την έρμη μου μοναξιά,

με εικόνες ανείπωτες,

φυλαγμένες στα άδυτα μέσα της ψυχής,

κριτή μου υπέρτατε,

να μ' ακούσεις, μόνον, θέλω

Και σε παρακαλώ!

Μη γίνει και διαρρεύσουν,

οι ποταμοί της δυστυχίας μου

Πρόσεξε!

Μήπως απ' των άστρων τ' ανοίγματα

μάθει κανείς κάτι.

Μες στη σκοτεινιά, το βήμα της ελπίδας

με αβέβαιες κινήσεις

παλεύει να με τροχιοδρομήσει,

στης γαλήνης τη γυμνή απέραντη βεβαιότητα

Όμως, οι πέτρινες κοιλάδες του χρόνου,

προβάλλοντας, σαγηνευτικά,

μια λαχτάρα απονήρευτη

στραγγίζουν το μάταιο φως της ψυχής μου,

ως τη στερνή του σταγόνα.

Αρναίος ο Ταΰγετιώτης  (Γεώργιος Ατσαβές)