This Site

Για το κλειστό σχολείο

Στέκομαι στο πεζοδρόμιο και κοιτώ το λουκέτο στα κάγκελα του σχολείου. Στο δρόμο οι περαστικοί αποστρέφουν το βλέμμα, όταν δεν σκύβουν το κεφάλι. Να συνήθισαν πια τις λέξεις και τις εικόνες, να μην έχουν το κουράγιο να πουν κουβέντες, έστω μια βρισιά, όπως άλλοτε;

Θέση μου είναι ότι το όποιο κλειστό σχολείο είναι σε βάρος των ίδιων των μαθητών και άρα της ίδιας της κοινωνίας. Την ώρα που άλλοι συνομήλικοι των παιδιών σε άλλες χώρες έχουν μοναδικές ευκαρίες να βιώσουν τη μάθηση, τα δικά μας παιδιά εμπλέκονται σε μια διαδικασία που έρχεται από το παρελθόν με άγνωστες συνέπειες στο μέλλον.

Κλειστό για πρώτη μέρα το σχολείο σήμερα. Οι μαθητές το κετέλαβαν με μια σειρά ετερογενών αιτημάτων. Στο σχολικό συμβούλιο που έγινε τα περισσότερα από τα αιτήματα μου ακούστηκαν "φυτεμένα" στα κεφάλια των παιδιών, άλλα πάλι ως συνέπεια μιας παιδικής αφέλειας που πρέπει ως ένα σημείο να δικαιολογούμε.

Γιατί τι άλλο να σκεφτεί κανείς πέρα από την προπαγάνδα που υπέστησαν παιδάκια ηλικίας 13-15 ετών όταν ακούει ως αιτήματα π.χ. το "μαζικό διορισμό μόνιμων εκπαιδευτικών", "την κατάργηση του 23% ΦΠΑ στις τιμές του κυλικείου", "την καλύτερη διαπαιδαγώγιση", αλλά και "την ανάγκη για αντισυπτικά στις τουαλέτες", "τον ένα χαλασμένο ανεμιστήρα"; Και τι να υποθέσει κανείς όταν για μια σειρά αιτημάτων της πλάκας ως μορφή διεκδίκησης επιλέγεται η κατάληψη ενός σχολείου;

Αν τα παιδιά είναι ο καθρέφτης μας, τότε φέρουν ένα μόνο μικρό μέρος ευθύνης, το οποίο δικαιολογείται λόγω ηλικίας. Το μεγάλο λάθος, η μεγάλη ευθύνη βαρύνει εμάς. Εμείς καταλαμβάνουμε δημόσιες υπηρεσίες, εμείς ζητάμε την εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων, εμείς παρέχουμε εκπαίδευση χαμηλής ποιότητας, εμείς δεν τυπώσαμε βιβλία, εμείς στεγάζουμε μαθητές σε φυλακές, εμείς δεν ξέρουμε πως να διεκδικούμε. Εμείς σε τελική ανάλυση κατευθύνουμε άλλους για να εξυπηρετούμε συμφέροντα τρίτων.

Το μόνο θετικό από την ιστορία είναι ότι οι μαθητές εκτέθηκαν. Βγήκαν μπροστά και άρθρωσαν έναν λόγο. Συμμετείχαν σε μια διαδικασία διαλόγου και αντιπαράθεσης. Πείστηκαν ότι η μόνη διέξοδος από το πρόβλημα είναι η διαβούλευση.

Ελπίζω ότι όσοι μαθητές συμμετείχαν στο σχολικό συμβούλιο θα καταφέρουν να πείσουν τους συμμαθητές τους με επιχειρήματα για τη λήξη της κατάληψης.

 

 

Για τα νέα προγράμματα σπουδών

Σχετικά με τα νέα προγράμματα σπουδών όπως αυτά έχουν αναρτηθεί στο Ψηφιακό Σχολείου του ΥΠΔΒΜΘ, στο Επιστημονικό Πεδίο Πληροφορική και Νέες Τεχνολογίες με τη σχετική Υπουργική Απόφαση για τις ΤΠΕ στο Δημοτικό και τις ΤΠΕ στο Γυμνάσιο, με βάση όσα διαβάζω από συναδέλφους και βιώνω στο σχολείο, έγραψα τα εξής:

 Χρειαζόμαστε όχι μια ή δυο, αλλά πολλές “ώρες του παιδιού” και “δημιουργική” φασαρία στην τάξη κι όχι τη νεκρική σιγή την οποία διαταράσσει η δική μας μονότονη ψαλμωδία για το Word το οποίο ουδείς από το ποίμνιό μας πιστεύει πλέον…
 Οι βιωματικές προσεγγίσεις, εκ των ων ουκ άνευ, απαιτούν προετοιμασία του εμψυχωτή,   ανεκτικότητα στη διαφορετικότητα των εκπαιδευομένων και υπομονή για τη συγκομιδή των καρπών τους, δηλαδή της ωριμότητάς τους και άρα της παραγωγής νέας γνώσης και δεξιοτήτων. Χώρια που ως μέθοδοι θα πρέπει να ακολουθούνται από το σύνολο των ειδικοτήτων των εκπαιδευτικών, ώστε η/ο συνάδελφος της Πληροφορικής OR/AND ΤΠΕ να μην κομίζει γλαύκας ες Αθήνας. Αλήθεια, τα Προγράμματα Σπουδών (ΠΣ) των υπόλοιπων ειδικοτήτων συντονίζονται με τα δικά μας;
  Τα projects απαιτούν οργάνωση ιδεών, στόχων και σκοπών. Α, και κατάθεση ψυχής και ωρών από το περίσσευμά μας – τουλάχιστον από το δεύτερο δεν πρέπει να έχουμε παράπονο. Αν κάτι αποδεικνύει η ιστορία είναι ότι η νοοτροπία αλλάζει δύσκολα και όχι πάντως σε μια νύκτα, αν και συνήθως οι επιμορφώσεις πραγματοποιούνται με φως… Οι οποίες έχουν τη δική τους αξία και σημασία, τουλάχιστον όταν δεν επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους και για όσες και όσους από εμάς έχουν να προσδώσουν εμπειρία, ίσως απαλλαγή από τα διδακτικά μας καθήκοντα και, γιατί όχι, μια αμοιβή – ανταμοιβή ας το πούμε – από τα κονδύλια ενός κάποιου ΕΣΠΑ.
 Να, κάπως έτσι αλληλοσυμπληρώνονται οι δυνάμεις στον κλάδο, την ειδικότητά μας. Για το λόγο αυτό οι υψηλοί βαθμοί ελευθερίας των νέων ΠΣ απελευθερώνουν και εγκλωβίζουν, χαροποιούν και προκαλούν κατήφεια. Στη δεξαμενή των συναδέλφων συμβιώνουμε το καινούργιο με το παλιό και είναι δική μας η πρόκληση να εμπνεύσουμε με το έργο μας. Κι αυτό δεν γίνεται αβρόχοις ποσί.
Contribute!
Books!
Shop!