Οι αλλαγές που παρατηρήθηκαν την τελευταία περίοδο της αρχαϊκής τέχνης πολύ γρήγορα αποδείχτηκε ότι ήταν απλώς η αρχή των όσων θα ακολουθούσαν τα επόμενα εκατό χρόνια.
Η σχηματοποίηση των αρχών της αρχαϊκής τέχνης έδωσε τη θέση της στο ρεαλισμό. Σ' ένα ρεαλισμό, όμως, που κατά τον Μπόρντμαν «οι μορφές δεν απέδιδαν τίποτε περισσότερο από το σύνολο των μερών τους, σχεδιασμένων και τοποθετημένων με κάποια ακρίβεια».
Μπορεί ο πρώιμος αρχαϊκός καλλιτέχνης να μην ενδιαφερόταν για την αναπαράσταση της πραγματικότητας, και κατά συνέπεια να μην την απέδιδε. Όμως και ο πρώιμος κλασικός που στρέφεται προς τον ρεαλισμό, τελικά δεν κατάφερε να απεμπλακεί από το παρελθόν του. Έτσι, μπορεί η παρατήρηση της πραγματικότητας να έφερε σημαντικές αλλαγές στο στήσιμο της μορφής, εξακολουθούσε όμως να έχει μεγάλη ισχύ η δύναμη της αναλογίας και του μέτρου. Συνεπώς η τέχνη των αρχών της κλασικής συνδυάζει αφενός την τέχνη που αντικατοπτρίζει τη ζωή, που εκφράζει ένα ιδανικό στις ανθρώπινες μορφές και αφετέρου την κυριαρχία του σχήματος και της αναλογίας.
Ενδεικτικά παραδείγματα