τον πατέρα πηγαίναμε θάλασσα σχεδόν κάθε Κυριακή. Είχε ένα παμπάλαιο αυτοκίνητο που 'μοιαζε οβίδα και το λέγαμε «Καραϊσκάκη». Έτσι το 'χε βαφτίσει ένα παιδί καθώς περνούσαμε έναν κεντρικό δρόμο της Αθήνας, και μεις χαρήκαμε, γιατί το αυτοκίνητο του πατέρα δεν ήταν κοινό αυτοκίνητο και του άξιζε να έχει ένα όνομα. Το χρώμα του ήταν καφέ ή γκρίζο ή ίσως και χακί, μέσα ήταν στρωμένο βυσσινί πετσί αληθινό, μια πολυτέλεια που ερχόταν αντίθεση το σύνολο· ήταν ψηλό, εντελώς ανοιχτό και κουκούλα, τη μηχανή του κομμένη μπροστά κατακόρυφα φάτσα μούργικου σκύλου· πίσω κατέληγε μύτη που θύμιζε ουρά τσαλαπετεινού· κι εκεί μύτη υπήρχε ένα ξύλινο ντουλαπάκι, όπου πετούσαμε τα κοστούμια του μπάνιου, τα ψαρικά, κι ό,τι άλλο, ανάκατα. Κοντολογίς, ήταν ένα αυτοκίνητο δικό του χαρακτήρα και εμφάνιση προκλητική.