John McCarthy
Ο John McCarthy επινόησε τον όρο Τεχνητή Νοημοσύνη και αναγνωρίζεται ως ο πατέρας της έρευνας στην Τεχνητή Νοημοσύνη. Ίδρυσε δύο από τα πιο σημαντικά εργαστήρια Τεχνητής Νοημοσύνης στον κόσμο και έγραψε την γλώσσα προγραμματισμού, που χρησιμοποιείται ευρέως στους ερευνητικούς τομείς της Τεχνητής Νοημοσύνης, τη LISP (LIst Processing Language). Ενώ η αναζήτησή του για μια έξυπνη μηχανή δεν εκπληρώθηκε, το έργο του στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές δημιούργησε μία σειρά από άλλες σημαντικές προόδους, όπως η επικοινωνία διαδραστικών υπολογιστών με διαμοιρασμό του χρόνου (interactive time-sharing), η σημασιολογία των υπολογιστών (computer semantics), και μία από τις πρώτες προτάσεις για τη σύνδεση υπολογιστών στο σπίτι, με το δημόσιο δίκτυο.
Μεγαλύτερος των δύο αδελφών, o McCarthy γεννήθηκε στη Βοστώνη της Μασαχουσέτης, στις 4 Σεπτεμβρίου, 1927. Ο πατέρας του, John Patrick McCarthy, ήταν ένας Ιρλανδός μετανάστης και μαχητής της εργατικής τάξης. Η μητέρα του, Ida Glatt, ήταν μία Λιθουανή Εβραία, ενεργή στο γυναικείο κίνημα για το δικαίωμα ψήφου. Ο John Patrick McCarthy εργάστηκε ως ξυλουργός, ψαράς, οργανωτής συγκεντρώσεων, αλλά και ως εφευρέτης. Κατείχε δύο διπλώματα ευρεσιτεχνίας, το πρώτο για μία μηχανή καλαφατίσματος πλοίου και το δεύτερο για ένα υδραυλικό αποχυμωτή πορτοκαλιών. Ο McCarthy ήταν ένα σχολαστικός νέος, του οποίου τα προβλήματα υγείας, ώθησαν τελικά την μετακίνηση της οικογένειάς του στο Λος Άντζελες. Παρακολούθησε το δημόσιο σχολείο και υπερκέρασε τρεις τάξεις, πριν την είσοδο του στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνιας (Cal Tech), το 1944, με στόχο να γίνει μαθηματικός. Μετά από αρκετές διακοπές, καθώς και ένα διάστημα που εργάστηκε ως υπάλληλος του στρατού, αποφοίτησε το 1948. Από το Cal Tech, ο McCarthy πήγε στο Πανεπιστήμιο του Princeton, όπου πήρε το διδακτορικό του στα μαθηματικά και στη συνέχεια την πρώτη του ακαδημαϊκή δουλειά ως καθηγητής στα μαθηματικά, το 1951. Δύο χρόνια αργότερα, έγινε επίκουρος καθηγητής των μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο του Stanford, όπου παρέμεινε μέχρι τη μετάβαση του στο κολλέγιο του Dartmouth, το 1955. Στο Dartmouth, το καλοκαίρι του 1956, διοργάνωσε την πρώτη διάσκεψη για τη μελέτη της νοημοσύνης των υπολογιστών και επινόησε τον όρο Τεχνητή Νοημοσύνη, σαν πρόταση του συνεδρίου. Αυτή την περίοδο, ο McCarthy, εργαζόταν σε ένα πρόγραμμα για να παίζει σκάκι με τον υπολογιστή. Προκειμένου να περιορίσει τις κινήσεις, που ο υπολογιστής έπρεπε να εξετάσει, ο McCarthy επινόησε μια στρατηγική αναζήτησης και μαθηματική μέθοδο, που σήμερα ονομάζεται alpha-beta heuristic, η οποία έδινε τη δυνατότητα στον υπολογιστή να προβλέψει τις κινήσεις του αντιπάλου του, για να τον αποτρέψει από το να αποκτήσει γρήγορα ένα πλεονέκτημα.
Το 1958, ο McCarthy μετακόμισε στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ), όπου έγινε αναπληρωτής καθηγητής και ίδρυσε το πρώτο εργαστήριο Τεχνητής Νοημοσύνης. Εδώ, ο McCarthy σχεδίασε την γλώσσα προγραμματισμού που ονομάζεται List Processing Language, ή LISP, η οποία εξακολουθεί να είναι η πιο διαδεδομένη γλώσσα απ' αυτές που χρησιμοποιούνται στους ερευνητικούς κλάδους της Τεχνητής Νοημοσύνης. Άρχισε επίσης τις εργασίες σχετικά με την ιδέα να δοθεί σε έναν υπολογιστή "κοινή λογική" - ένα δύσκολο πρόβλημα που έγινε το επίκεντρο πολλών ερευνητών της Τεχνητής Νοημοσύνης, στα τέλη του 1980 - και ανέπτυξε την πρώτη διαδραστική τεχνολογία, που διαμοιράζει το χρόνο σε υπολογιστές και επιτρέπει σε εκατοντάδες, ή ακόμα και χιλιάδες ανθρώπους, να χρησιμοποιούν έναν μεγάλο υπολογιστή ταυτόχρονα. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στο MIT, ο McCarthy, παντρεύτηκε για πρώτη φορά και απέκτησε την πρώτη από τις δύο κόρες του, τη Susan Joanne. Το 1962, μετακόμισε με την οικογένειά του στο Stanford, για να αναλάβει καθηγητής στην Επιστήμη των Υπολογιστών και να αρχίσει ένα δεύτερο εργαστήριο Τεχνητής Νοημοσύνης. Απέκτησε άλλα δύο παιδιά, τη Sarah Kathleen και Timothy Talcott. Στο Πανεπιστήμιο του Stanford, ο McCarthy συνέχισε να συμβάλλει στην έρευνα της Τεχνητής Νοημοσύνης, με διάφορους τρόπους, από την καθοδήγηση πολλών από τους καλύτερους νέους επιστήμονες στο χώρο, μέχρι την αποσαφήνιση των διαφόρων ρόλων της μαθηματικής λογικής και της κοινής λογικής (που ο McCarthy ονόμαζε μη μονοτονικό συλλογισμό) στη Τεχνητή Νοημοσύνη. Η μεγαλύτερη, όμως, συμβολή του ήταν στην περιοχή των τεχνητών γλωσσών, και ιδιαίτερα στη σημασιολογία. Ο Philip J. Hilts, στο βιβλίο του Scientific Temperaments (Επιστημονικές ιδιοσυγκρασίες), παραθέτει την άποψη ενός μαθηματικού για τη LISP: "Η νέα διεύρινση της ανθρώπινης θεώρησης για τη φύση των μαθηματικών αντικειμένων, που κατέστη δυνατή από τη LISP, είναι συναρπαστική. Φαίνεται να μην υπάρχει κανένα όριο στην διαφορετικότητα των προβλημάτων, στα οποία η LISP μπορεί να εφαρμοστεί. Φαίνεται να είναι μια πραγματικά γενική γλώσσα, με ανάλογη υπολογιστική ισχύ." Επιπλέον, ο McCarthy ερεύνησε τη σχεδίαση μηχανημάτων, τα οποία θα μπορούσαν να κάνουν αντίγραφα του εαυτού τους (αυτόματα), καθώς και την τεχνητή νοημοσύνη, που είναι πιο έξυπνη από τον δημιουργό της.
Οι περιπετειώδεις παρορμήσεις του McCarthy δεν περιορίστηκαν στις ακαδημαϊκές εικασίες. Υπήρξε ορειβάτης, πιλότος, και έκανε δωδεκάδες άλματα με αλεξίπτωτο. Μετά από τον πρώτο γάμο του, που τελείωσε με διαζύγιο το 1960, ο McCarthy παντρεύτηκε την Vera Watson, μία προγραμματίστρια υπολογιστών και παγκόσμιας κλάσης ορειβάτη. Ήταν η πρώτη γυναίκα που αναρριχήθηκε μόνη στην κορυφή Aconcagua, 22.800 ποδιών, στις Άνδεις, και για πολλά χρόνια, η ίδια και ο McCarthy αναρριχήθηκαν μαζί σε χαμηλότερες κορυφές. Δυστυχώς, η Watson πέθανε, ενώ ένα μέλος της γυναικείας αποστολής προσπαθούσε να ανέβει στην κορυφή Annapurna, στα Ιμαλάια. Η πολιτική, ήταν ανέκαθεν σημαντική για τον McCarthy, όπως ήταν για τους γονείς του. Στη δεκαετία του 1960, ασχολήθηκε με πολλές πολιτικές εκστρατείες και προγράμματα, όπως το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο στο Palo Alto της Καλιφόρνιας, αλλά τελικά απογοητεύτηκε από τις μεθόδους, που χρησιμοποίησαν μερικές από τις αριστερές ομάδες με τις οποίες εργάστηκε. Παρόλα αυτά, ένιωθε ότι το δικό του έργο σχετικά με την τεχνολογία των υπολογιστών θα μπορούσε να ωφελήσει τη δημοκρατία, επιτρέποντας στους ανθρώπους την εύκολη πρόσβαση στις πληροφορίες. Ο κίνδυνος του ανεξέλεγκτου ελέγχου στην τεχνολογία των υπολογιστών, τον οδήγησε να προτείνει την επέκταση του Χάρτη των Δικαιωμάτων για την κάλυψη των ηλεκτρονικών δεδομένων και επικοινωνιών, μια ιδέα που έγινε μέρος της εθνικής συζήτησης σχετικά με τα δίκτυα υπολογιστών, στη δεκαετία του 1990. Συγκεκριμένα, ο McCarthy πρότεινε να περιοριστούν τα δικαιώματα ελέγχου στα δημοσία αρχεία δεδομένων, επιτρέποντας σε κάθε άτομο το δικαίωμα να διαβάζει, να διορθώσει και να έχει πρόσβαση στα δικά του αρχεία.
Το 1971, ο McCarthy κέρδισε το αναγνωρισμένου κύρους βραβείο Alan Mathison Turing Award, από την ένωση Association for Computing Machinery, της οποίας ήταν μέλος. Επιπλέον, ήταν πρώην πρόεδρος της Αμερικανικής Ένωσης για την Τεχνητή Νοημοσύνη. Επίσης, έλαβε το Βραβείο Κιότο, το 1988, και το Εθνικό Μετάλλιο Επιστημών, το 1990. Το 1987, αντικατέστησε τον Charles M. Pigott ως πρόεδρος της Σχολής Μηχανικών του Πανεπιστημίου του Stanford και έγινε καθηγητής στο Τμήμα Επιστήμης Υπολογιστών του Πανεπιστημίου του Stanford, και διευθυντής του Εργαστηρίου της Τεχνητής Νοημοσύνης του Πανεπιστημίου του Stanford. Ο McCarthy υποστήριξε ότι η παραγωγή ρομπότ με τεχνητή νοημοσύνη, που είναι πιο έξυπνα από τον άνθρωπο, είναι πολύ πιθανή, αφού (σύμφωνα με τον McCarthy) η νοημοσύνη αποτελείται από λογική και κοινή αντίληψη, που μπορούν να αναπαρασταθούν με μαθηματικό τρόπο. Παρά την αισιοδοξία του, στοχεύοντας την κατασκευή ευφυών μηχανών, ο McCarthy υπήρξε ένας από τους πιο αυστηρούς επικριτές της έρευνας στην Τεχνητή Νοημοσύνη. Σε μια μελέτη, που πραγματοποιήθηκε το 1970, και επανεκδόθηκε στη συλλογή δοκιμίων του Formalizing Common Sense, ο McCarthy κατέληξε στο συμπέρασμα ότι "η έρευνα στην Τεχνητή Νοημοσύνη έχει μέχρι στιγμής μόνο μέτρια επιτυχία. Ο σταθερός ρυθμός της προόδου είναι ίσως μεγαλύτερος, απ' ότι στις περισσότερες κοινωνικές επιστήμες και λιγότερο απ' ότι σε πολλές φυσικές επιστήμες. Αυτό είναι ίσως αναμενόμενο, λαμβάνοντας υπόψη τη δυσκολία του προβλήματος."
Παρέμεινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Stanford, μέχρι την αποχώρησή του, στο τέλος του 2000. Πέθανε στις 24 Οκτωβρίου 2011, σε ηλικία 84 ετών.
Βιογραφία
- John McCarthy Biography, http://www.bookrags.com/biography/john-mccarthy-wcs/
