ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ-ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Επήγε ένας στου συντέκνου¹ του το σπίτι και τους εβρήκε κι ετρώγανε.

- Κόπιασε σύντεκνε να φάμε, του είπε.

- Έχω φάει, σύντεκνε! Ίσαμε το λαιμό είμαι και δεν μπορώ να φάω άλλο, μόνο τρώτε εσείς.

Μα ο σύντεκνος επέμενε και του ΄βαλε η συντέκνισσα¹ ένα πιάτο φαγητό και το έφαγε. Του έβαλε ύστερα και δεύτερο πιάτο. Το έφαγε κι αυτό κι ήπιε και δυο τρία ποτήρια κρασί.

Όταν έφυγε, το παιδί που παρακολούθησε όλη αυτή την ώρα με απορία τα φερσίματα του μουσαφίρη, λέει στον πατέρα του:

- Ε, μααα!... Κι είντα² δε βάνει του σύντεκνου μας η κοιλιά από το λαιμό και πάνω!...

Περασμένα χρόνια στη Κρήτη, σε ένα μικρό χωριό κοντά στο Αρκαλοχώρι, έχτιζαν δυο ζευγάρια χτίστες ένα πετρότοιχο. Το αφεντικό τους λυπόταν να χάσει δουλειά από τους εργάτες και στενοχωριόταν ακόμη και για την ώρα που έχαναν όταν τρώγανε το φαγητό τους.

Εκείνη την ημέρα ήταν περασμένο το μεσημέρι ώρα πολλή κι ιδέα δεν είχε να σταματήσουν το χτίσιμο, για να φάνε το μεσημεριάτικο. Ο πιο τολμηρός χτίστης στην απογοήτευσή του το έφερε από το πλάι.

- Αφεντικό, προλαβαίνει κανείς μέχρι το μεσημέρι να πάει στο Αρκαλοχώρι να πάρει τσιγάρα;

- Εδά μπλειό⁽¹⁾ μεσημέρι! Αυτό είναι περασμένο από ώρα! Του είπε.

- Ε, και γιάντα⁽²⁾ δεν τρώμε;