ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ-ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Η Maria Gaetana Agnesi γεννήθηκε στο Μιλάνο στις 16 Μαΐου 1718 και ήταν το πρώτο από τα 21 παιδιά μιας εύπορης και μορφωμένης οικογένειας του Μιλάνου. Ο πατέρας της ήταν καθηγητής Μαθηματικών και της παρείχε ανώτατη μόρφωση.

Από μικρή έδειξε τις ιδιαίτερες ικανότητές της, μαθαίνοντας τέσσερις γλώσσες ως τα εννιά της χρόνια. Στη δε εφηβεία της έδειξε ιδιαίτερη κλίση στα μαθηματικά.

Το οικογενειακό της σπίτι ήταν κέντρο συγκεντρώσεων των πιο διακεκριμένων διανοουμένων και η Μαρία είχε τη δυνατότητα να συμμετέχει σε συζητήσεις σχετικές με τη φιλοσοφία και τα μαθηματικά. Αντίθετα όμως με τη Μπάσι και τη Σατλέ απεχθανόταν την κοσμική ζωή των σαλονιών και έτσι μετά το θάνατο της μητέρας της αποτραβήχτηκε από τη δημόσια ζωή και ανέλαβε τη φροντίδα των μικρών αδελφών της.

Το 1938 δημοσίευσε μια συλλογή δοκιμίων με θέμα τις φυσικές επιστήμες και τη φιλοσοφία με τίτλο Propositiones Philosophicai.Σε πολλά από αυτά τα δοκίμια εξέφραζε την άποψη ότι οι γυναίκες θα έπρεπε να μορφώνονται. Το πιο σημαντικό της έργο έχει τίτλο Analytical Institutions και προκάλεσε αίσθηση στην ακαδημαϊκή κοινότητα. Είναι ένα έργο πάνω στον διαφορικό και ολοκληρωτικό λογισμό, αποτελώντας μια σύνθεση των μαθηματικών του Ντεκάρτ, του Νεύτωνα και του Λάϊμπνιτς.

Στον πρωτοπόρο της «θεωρίας του χάους» Γιακόβ Σινάι το βραβείο Abel για το 2014

Με το Βραβείο Άμπελ 2014, που θεωρείται το «Νόμπελ» των Μαθηματικών, τιμήθηκε από τη Νορβηγική Ακαδημία Επιστημών ο ρωσικής καταγωγής καθηγητής μαθηματικών του αμερικανικού πανεπιστημίου Πρίνστον, Γιακόβ Σινάι.

Ο Ρωσοαμερικανός μαθηματικός, που συνεργάζεται επίσης με το ρωσικό Ινστιτούτο Θεωρητικής Φυσικής Λαντάου, υπήρξε πρωτοπόρος της «θεωρίας του χάους» και καινοτόμος στο πεδίο της μαθηματικής φυσικής. Το βραβείο συνοδεύεται με το ποσό των 6 εκατ. νορβηγικών κορωνών (περίπου 1 εκατ. δολ.), σύμφωνα με το "Nature" και το "New Scientist".

O 78χρονος Γιακόβ Σινάι με το έργο του, κατέρριψε τη διάκριση ανάμεσα στην αιτιοκρατική και την τυχαία συμπεριφορά των πολύπλοκων δυναμικών συστημάτων, τα οποία υπάρχουν παντού γύρω μας, από τη διαμόρφωση του καιρού, έως την οικονομία. Όπως έδειξε, τελικά κάθε δυναμικό σύστημα συγκλίνει σε μία μεταξύ λίγων «τυχαίων σταθερών καταστάσεων».

Το νόημα αυτής της ανακάλυψης είναι ότι ακόμη και τα «ντετερμινιστικά» συστήματα μπορούν να εμφανίζουν μία «τυχαία σταθερότητα», έτσι ώστε ενώ οι κανόνες του συστήματος είναι πλήρως προβλέψιμοι, η μακροπρόθεσμη συμπεριφορά του να είναι αβέβαιη.

Νέα στοιχεία για τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου φέρνει κορυφαίος τοξικολόγος από τη Ν. Ζηλανδία με αφορμή έρευνα που ξεκίνησε χάρη σε ντοκιμαντέρ του BBC. Υποστηρίζει ότι ο Αλέξανδρος είχε έναν αργό και βασανιστικό θάνατο, αφού ήπιε κρασί δηλητηριασμένο με ένα «θεραπευτικό» λουλούδι.

Σύμφωνα με τον Independent, ο θάνατος του ηγέτη της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας στον αρχαίο κόσμο, αποτελεί μυστήριο μέχρι σήμερα. Μία μερίδα επιστημόνων θεωρεί ότι πέθανε από φυσικά αίτια και άλλοι ότι τον δολοφόνησαν με δηλητήριο κατά τη διάρκεια ενός συμποσίου.

Ο θάνατος συνέβη το 323 πΧ στο παλάτι του στη Βαβυλώνα, όταν ο Μακεδόνας βασιλιάς ήταν μόνο 32 ετών, μετά από «πυρετό» που διήρκεσε 12 ημέρες και τον έκανε ανίκανο να περπατήσει ή να μιλήσει.

Μεταξύ των ιατρικών «σεναρίων» που έχουν κατά καιρούς προταθεί για τον θάνατό του, είναι η σωρευτική επίπτωση από προηγούμενα τραύματά του σε μάχες (με τελική συνέπειά την οριστική κατάρρευσή του), οι επιπλοκές από την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ (που οδήγησαν σε ηπατίτιδα και οξεία παγκρεατίτιδα), η κατάθλιψη, κάποια οργανική ανωμαλία εκ γενετής, καθώς επίσης το ανθυγιεινό περιβάλλον της Βαβυλώνας, στο οποίο ήλθε να προστεθεί κάποια λοίμωξη λόγω ελονοσίας, τυφοειδούς πυρετού ή άλλης ασθένειας που οφειλόταν σε ιό ή παράσιτο.

Εκτός από τις ανωτέρω πιθανές φυσικές αιτίες, παραμένει πάντα η πιθανότητα της δηλητηρίασης. Ο δρ Σκεπ και οι συνεργάτες του από το Εθνικό Κέντρο Δηλητηρίων του πανεπιστημίου Οτάγκο της Νέας Ζηλανδίας και το πανεπιστήμιο του Μπίρμιγχαμ της Βρετανίας, θεωρούν αδύνατο να ευθύνεται κάποιο γνωστό δηλητήριο όπως το αρσενικό ή η στρυχνίνη, όπως υποστηρίζουν μερικές θεωρίες, γιατί τότε ο θάνατός του θα ήταν πολύ πιο γρήγορος.