Στην τελική ευθεία η νέα ταινία της κινηματογραφικής ομάδας του 1ου ΓΕΛ Κερατσινίου

Σε στάδιο τελικής προετοιμασίας βρίσκεται η νέα ταινία μικρού μήκους της κινηματογραφικής ομάδας του 1ου ΓΕΛ Κερατσινίου, ατιτλοφόρητη μέχρι στιγμής. Παρακολουθήσαμε τα γυρίσματα και μιλήσαμε με τους υπεύθυνους καθηγητές κ. Γιάννη Παππά και κ. Μάρθα Κοντοπούλου, οι οποίοι μας μίλησαν για τη νέα αυτή προσπάθεια.

Ερ. Ποια είναι η υπόθεση της ταινίας;  

Γ.Π.  Ο Χρήστος είναι ένα πολύ ευασθητοποιημένο παιδί που, όταν του δίνεται η ευκαιρία από το σχολείο του, θέλει να γνωρίσει από κοντά έναν συνομήλικο του από το κοντινό κέντρο υποδοχής προσφύγων του Σχιστού. Μια σχέση φιλίας που θα δοκιμαστεί καθώς παντού υπάρχουν σύνορα.. (η συνέχεια επί της οθόνης).

Ερ. Πώς πήρατε την απόφαση να επιλέξετε ένα τόσο ευαίσθητο όσο και φλέγον σύγχρονο θέμα για σενάριο στην ταινία;

Γ.Π. Κατ’αρχάς το σχολείο μας απέχει από το κέντρο υποδοχής προσφύγων του Σχιστού περίπου ένα χιλιόμετρο. Μάλιστα, όταν πρωτοάνοιξε, ομάδες  συγκεκριμένου πολιτικού προανατολισμού είχαν κάνει και συγκέντρωση για να μη γίνει. Επίσης, συζητήθηκε πολύ η φοίτηση των παιδιών στα σχολεία της περιοχής (και στο δικό μας σχολείο λόγω εγγύτητας) όπως και τα γεγονότα στο κοντινό μας, επίσης, Ικόνιο. Καταθέτω, όμως, και την χριστουγεννιάτικη εμπειρία μας όπου με λίγα παιδιά του 15μελούς του σχολείου πήγαμε, χορέψαμε , μιλήσαμε έστω και για λίγο. Όμως στη ταινία δεν υπάρχουν εμφανώς αυτά. Η ταινία δε περιγράφει ως ντοκιμαντέρ ή ρεπορτάζ τη ζωή των προσφύγων, ούτε εύκολα συνθηματολογεί. Είναι μια ταινία μυθοπλασίας που θέτει ως άξονες την αποδοχή, τη φιλία και την έκφραση των συναισθημάτων μας .

Ερ. κ. Κοντοπούλου ήταν η πρώτη σας επαφή με την κινηματογραφική ομάδα του 1ου ΓΕΛ Κερατσινίου. Πώς θα περιγράφατε την εμπειρία σας αυτή;

Μ.Κ. Η εμπειρία ήταν πρωτόγνωρη και μοναδική… Νιώθω μεγάλη χαρά γιατί ο παραγωγός, εμψυχωτής, άνθρωπος ορχήστρα, υποδιευθυντής κ. Γιάννης Παππάς έχει φροντίσει για τη δημιουργία ενός πολύ ωραίου κλίματος, που σε μεταφέρει κυριολεκτικά στο…μαγικό κόσμο του κινηματογράφου. Άγχος ,ανασφάλεια, αμφιβολίες για το τι θα συναντήσεις, τιθασεύονται και χαίρεσαι την εμπειρία πίσω αλλά και…μπροστά από την κάμερα….μικροί και μεγάλοι συνεργάζονται αρμονικά, με μικρές αλλά και…μεγάλες  εντάσεις…τελικά όμως το αποτέλεσμα ευχαριστεί την ομάδα…γιατί είναι ομάδα δυνατή, δεκτική και ανοικτή σε όλους …. Εύχομαι να συνεχίσει έτσι δυναμικά…

Ερ. κ. Παππά θεωρείτε ότι είναι αναγκαία η κινηματογραφική παιδεία;

Γ.Π. Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε για την κινηματογραφική παιδεία αλλά και για αυτό που ονομάζεται τελευταία οπτικοακουστικός εγγραμματισμός. Το σχολείο λοιπόν σήμερα κατά την άποψή μου δεν πρέπει να φοβάται  αλλά αντίθετα οφείλει να καλλιεργήσει  όλες τις μορφές τέχνης επομένως και τον κινηματογράφο. Στην εποχή της εικόνας, των δισεκατομμυρίων φωτογραφιών που βγαίνουν κάθε μέρα από τα κινητά, των εκατομμυρίων βίντεο, αλλά και των εκατοντάδων ταινιών που παράγονται κάθε χρόνο παγκοσμίως , το σχολείο δεν πρέπει να αδιαφορεί ή να φοβάται.  Ο κινηματογράφος είναι ΤΕΧΝΗ.  Με εικόνες, λέξεις και ήχους μας προβληματίζει για τα μεγάλα ζητήματα που  αφορούν διαχρονικά τον άνθρωπο, θέτει ερωτήματα,  προβάλλει αξίες.  Η κινηματογραφική παιδεία είναι λοιπόν απαραίτητη ειδικά σήμερα  που λόγω της τεχνολογίας κατακλυζόμαστε από εκατομμύρια άχρηστες, αντιαισθητικές ή ναρκισσιστικές εικόνες. Θα μπορούσαμε να πούμε και άλλα, να επισημάνω πάντως εδώ ότι ταυτόχρονα ή παράλληλα με το δημιουργικό κομμάτι στο σχολείο μας λειτουργεί τα τελευταία 4 χρόνια κινηματογραφική λέσχη κι έχουμε ζεσταθεί με ωραίες ταινίες πολλές κρύες Κυριακές.

Ερ. Τι πιστεύετε ότι αποκομίζουν τα παιδιά που συμμετέχουν σε τέτοιου είδους δράσεις;

Γ.Π. Πράγματι αυτό που συμβαίνει κάθε φορά που ξεκινούμε να φτιάξουμε μια ταινία δεν μπορεί εύκολα να ειπωθεί με λόγια, δεν είναι ένα διεκπεραιωτικό project, γιατί  όλο αυτό έχει πολύ κόπο,  κατάθεση ψυχής,  συναίσθημα. Αυτό συνέβη και φέτος, (τώρα που ολοκληρώνουμε την 4η ταινία μας μετά το ΘΑ ΔΟΥΜΕ ? ΤΙ ΤΟΥΣ ΝΟΙΑΖΕΙ – ΧΤΙΖΟΝΤΑΣ ) μπορώ να πω πάλι ότι η δημιουργία ταινιών  είναι ένα μαγευτικό ταξίδι που και τα παιδιά το αντιλαμβάνονται  προς το τέλος της διαδρομής. Είναι μια πορεία προς το άγνωστο γιατί μαθαίνουμε βήμα-βήμα τη γλώσσα του κινηματογράφου, το πώς η ιδέα γίνεται σενάριο και εικόνες,  δημιουργείται ομάδα που στον κινηματογράφο είναι εντελώς απαραίτητο , αντιλαμβανόμαστε ότι δεν πάμε για να κάνουμε ένα βιντεάκι αλλά προσπαθούμε κάτι να πούμε… κάτι να εκφράσουμε  όσο γίνεται πιο καλά και όμορφα. Και συνέχεια ψάχνουμε?(αυτή τη στιγμή και ενώ εκκρεμεί το μοντάζ  για τη νέα μας ταινία ψάχνουμε τίτλο και μουσική). Και όταν φτάνουμε στο τέλος τα συναισθήματα που μας κατακλύζουν είναι συγκλονιστικά.

Μ.Κ. Τα παιδιά πρώτα και πάνω από όλα χαίρονται το διαφορετικό που τα χαλαρώνει και τα απομακρύνει από τα μαθήματα και το άγχος…είναι μια ευχάριστη εκτόνωση που τα φέρνει σε επαφή με την τέχνη ….τη μοναδική τέχνη του κινηματογράφου…δοκιμάζουν και γνωρίζουν νέα πράγματα,από τη συγγραφή ενός σεναρίου μέχρι την οργάνωση της παραγωγής μιας ταινίας,ανακαλύπτουν ταλέντα και δεξιότητες που ίσως δεν γνώριζαν ότι είχαν…γίνονται όλοι μια παρέα,γνωρίζονται καλύτερα, περνούν καλά…και μένουν πάντα παιδιά…και μαζί τους και εμείς οι μεγαλύτεροι….

Ερ.  Ο εκπαιδευτικός τι αποκομίζει ;

Γ.Π. Μα όλα αυτά μαζί με τα παιδιά. Στιγμές δημιουργίας, ψυχικής ανάτασης, (ο Κορνήλιος Καστοριάδης έλεγε εξάλλου ότι δεν υπάρχει εκπαίδευση χωρίς έρωτα). Από τη πρώτη βράβευση  στο φεστιβάλ Κινηματογράφου  Camera Zizanio ως σήμερα έχουν περάσει σχεδόν 4 χρόνια. Kαι από τότε έχω μάθει αλλά και έχω νιώσει πολλά και ανεπανάληπτα. Επιλέγω κάτι τελευταίο. Όταν  ανέβαινα τα σκαλιά του σχολείου μαζί με τον σχολικό φύλακα και τον 77χρονο Νίκο Καβουκίδη για κάποια τελευταία πλάνα, που ο Καβουκίδης είπε, ότι πρέπει να τραβηχτούν από την ταράτσα «για να είναι σωστή η δουλειά», κατάλαβα ότι δεν υπάρχει ζωή χωρίς αγάπη και πάθος.

Ερ. Ποιες προκλήσεις και δυσκολίες συναντά ένα τέτοιο εγχείρημα;

Γ.Π. Στο Λύκειο τέτοια εγχειρήματα είναι δύσκολα γιατί καλώς ή κακώς  τα παιδιά ακόμη και από την Α΄ Λυκείου δεν έχουν ελεύθερο χρόνο. Αυτή η δυσκολία είναι η πρωταρχική γιατί τέτοια πράγματα γίνονται με μεράκι και θέλουν χρόνο. Από κει και πέρα -διερωτώμαι-  το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα, το σχολείο  θέλει «να σπαταλάται  χρόνος» εις βάρος της τυπικής μάθησης;   Θέλει τη δημιουργική έκφραση των μαθητών;  Θέλει χαρούμενους μαθητές;

Κατά τα άλλα μερικά πράγματα θέλουν επιμονή και υπομονή. Στην αρχή ένιωθα ότι ο περίγυρος  με κοιτά κάπως παράξενα (ως γραφικό  κ.λπ. ) αλλά προχωρούσαμε  μαζί με τα παιδιά σχεδόν συνωμοτικά, ακόμη και αν νιώσαμε στην αρχή ?αρχή κάπως μόνοι.  Στη συνέχεια σε οδηγούν τα παιδιά?  Με την κ. Τσιώλη και την κ. Ζερβουδάκη και τώρα με την κ. Κοντοπούλου προχωρούμε ως ομάδα,  συνεννοούμαστε με τα μάτια, ?.τρώμε σουβλάκια, αφήνουμε πίσω μας γκρίνιες, από όπου και αν προέρχονται και το ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ !!! Αρκεί να σας πω ότι στο τέλος κάθε σκηνής χειροκροτούμε λυτρωτικά! Να σημειώσω εδώ ότι καθοριστικής σημασίας γεγονός που απελευθέρωσε επιπλέον ενέργεια στην ομάδα είναι ότι με πρωτοβουλία της Δ/ντριας κ. Τσιώλη η κινηματογραφική ομάδα/ το σχολείο ΕΧΕΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΚΑΜΕΡΑ (σπάνιο για σχολείο) που ανοίγει τα φτερά μας για ακόμη καλύτερα αποτελέσματα!  Να το πούμε αλλιώς : η μοναξιά είναι φίλος της τέχνης  αλλά και η  αποδοχή ,  η εμπιστοσύνη και η ενθάρρυνση  κάνουν ένα  σχολείο χαρούμενο και δημιουργικό!

Ερ. Πότε αναμένεται να ολοκληρωθεί και να προβληθεί η ταινία;

Γ.Π. Το τρέιλερ της ταινίας θα βγει τον Ιούνιο αλλά πρεμιέρα θα γίνει το Σεπτέμβριο. Θα συμμετέχουμε και φέτος στο φεστιβάλ μαθητικού κινηματογράφου Camera Zizanio.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *