1ο Φεστιβάλ Μεσογειακού Πολιτισμού στη Νάξο

16-22 Σεπτεμβρίου 2020, κάθε βράδυ 8-11, στην πλατεία της μητρόπολης Χώρας Νάξου, στο γειτονικό Πνευματικό της Κέντρο και στο Αμφιθέατρο του Επιτόπιου Μουσείου, προβολή ταινιών μικρού μήκους, Μουσικά και Θεατρικά δρώμενα, Εκθέσεις Φωτογραφίας και Γλυπτικής με Ελεύθερη Είσοδο.

 

Αναλυτικό Πρόγραμμα προβολών ταινιών μικρού μήκους

Πέμπτη 17/9/2020

‘Egeo Η θάλασσα για μένα’ των Βίκυ Μαρκολέφα & Bastian Fischer (13′)

Το EGEO αποτελεί ένα οδοιπορικό για τη σχέση ανθρώπου και θάλασσας με επίκεντρο τις Κυκλάδες. Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στη Σίκινο, τη Φολέγανδρο, την Κίμωλο και τη Σέριφο. Το EGEO μας καλεί να επανεξετάσουμε τη σχέση μας με τη θάλασσα, την ανεκτίμητη αυτή πηγή ζωής που σήμερα περισσότερο από ποτέ, κινδυνεύει.

‘Γης Μαδιάμ’ του Δημήτρη Νάκου (17′)

Μια οικογένεια έχει χάσει το σπίτι της από χρέη. Ο νέος ιδιοκτήτης, που της έχει επιτρέψει να μένει για ένα διάστημα έρχεται απρόσμενα ένα βράδυ στο σπίτι με σκοπό να μείνει στο σπίτι που πλέον του ανήκει. Η 24ωρη συγκατοίκηση θα καταλήξει στο να γίνουν όλα… γης μαδιάμ.

‘Rom’ του Μενέλαου Καραμαγγιώλη (75′)

Ένα από τα πιο υποδειγματικά φιλμ τεκμηρίωσης του ελληνικού σινεμά. Ο σκηνοθέτης προσπαθεί να δώσει το στίγμα των Ρομά στην Ευρωπαϊκή ήπειρο και κυρίως στην Ελλάδα. Το Ρόμ δεν είναι ένα απλό ντοκυμαντέρ για τους τσιγγάνους, αλλά ένα έξοχο οπτικοακουστικό δοκίμιο. Έχει τη σκέψη, την πυκνότητα, την ελευθερία, τη γοητεία και την αλήθεια που έχουμε συναντήσει στα δοκίμια του Κρίς Μαρκέρ.

Περισσότερα για το ROM και τον Σκηνοθέτη Μενέλαο Καραμαγγιώλη

‘Ελεύθερη Βούληση’ του Αντώνη Σωτηρόπουλου (20′)

Ποια θέση θα μπορούσε να έχει ο «κυρ Αντώνης» του Μάνου Χατζιδάκη σε μια κοινωνία που την ορίζει ο «Μεγάλος Αδερφός» και το «Τέρας» που σχηματίζει η ανοχή μας;

Παρασκευή 18/9/2020

‘Οι Υφάντρες’ του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου (54′)

Το 1963, η σουηδική ανθρωπιστική οργάνωση ΙΜ ιδρύει στη Βλάστη, ορεινό χωριό του νομού Κοζάνης, ένα πρότυπο κέντρο υφαντικής. Για είκοσι πέντε χρόνια αυτό το διαπολιτισμικό εγχείρημα θα στηρίξει τις γυναίκες της κοινότητας, αλλά και αυτόν τον προικισμένο τόπο που δοκιμάστηκε σκληρά από τους πολέμους, τη φτώχεια και την εγκατάλειψη. Η κάμερα του Κουτσιαμπασάκου μπαίνει στους χώρους του μαζί με τις υφάντρες. Το κοντράστ με τα χρόνια της νιότης, οι αργαλειοί, τα νήματα στην ανεμώνη, τα πολύχρωμα κουβάρια. Ένα χρονικό που προσφέρει μια γλυκόπικρη ματιά, διατυπώνοντας καίρια ερωτήματα σχετικά με την ανάπτυξη της ελληνικής υπαίθρου.

‘Ο μανάβης’ του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου (82′)

Ο Νίκος Αναστασίου, πλανόδιος μανάβης, κάνει μαζί με τη γυναίκα του, Σοφία, το ίδιο δρομολόγιο κάθε βδομάδα, όλο το χρόνο, από τη δεκαετία του ’80. Ξεκινώντας από τα Τρίκαλα, επισκέπτονται τα εγκαταλειμμένα χωριά της νοτιοδυτικής Πίνδου, διανύοντας μια απόσταση 75 χιλιομέτρων. Τα τελευταία χρόνια, τους βοηθάνε και τα δύο τους παιδιά, ο Κώστας κι ο Θύμιος. Ο Κουτσιαμπασάκος διεξάγει μία ανθρωπολογική μελέτη, η οποία αναδεικνύει το αντιφατικό πορτρέτο μιας χώρας που ονειρεύτηκε μεγαλεία, αδιαφορώντας για τα πάντα.

Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος

Κυριακή 20/9/2020

‘MasterPiece (Part I)’ του Στέφανου Μονδέλου (26′)

«Οι γυναίκες είναι τρυφερές μαζί μου, δείχνουν ότι με συμπαθούν… Δεν ξέρω αν είμαι όμορφος, εσείς τι λέτε;». Με αυτή την ερώτηση, από τα χείλη του 36χρονου Στέλιου Πάγια που υποφέρει από σπαστική τετραπληγία, τελειώνει το α’ μέρος του «Masterpiece», του μοναδικού ελληνικού ντοκιμαντέρ που βραβεύθηκε στο πλαίσιο του φεστιβάλ Emotion Pictures 2007 με θέμα την αναπηρία.

“MASTERPIECE” είναι ο Στέλιος Πάγιας, γιατί, εκτός του ενδιαφέροντος που έλκει η όρεξη για ζωή ενός ανθρώπου με σπαστική τετραπληγία, μας παρέχει τη δυνατότητα να σκεφτούμε και να επανεξετάσουμε τους κοινά αποδεκτούς κανόνες της αισθητικής. Εφόσον η αναπηρία φαίνεται εξ’ ορισμού να μην ανταποκρίνεται σ’ αυτούς, ο Στέλιος μας προκαλεί να ανακαλύψουμε νέους όρους, έτσι ώστε αναπηρία και ομορφιά να μην αποκλείουν κατ’ ανάγκη η μία την άλλη.

‘MasterPiece (Part IΙ)’ του Στέφανου Μονδέλου (16′)

Μία παρέα κάνει πικ-νίκ στο Πάρκο Ελευθερίας.

Γιατί ονόμασες το ντοκιμαντέρ «Masterpiece»;

Αυτή η λέξη μού καρφώθηκε στο μυαλό όταν πρωτογνώρισα τον Στέλιο. Αρχικά φαντάστηκα μία ταινία fiction, η οποία τελικά θα είναι το δεύτερο μέρος του «Masterpiece». Από την πρώτη στιγμή τον έβλεπα σαν ζωντανό γλυπτό – λόγω της σπαστικότητας δεν ξέρεις αν γελάει ή κλαίει.. «Masterpiece» σημαίνει το αριστούργημα του δημιουργού. Για μένα αυτό είναι ο Στέλιος.

Τον Στέλιο, τον ήρωα των ταινιών MasterPiece (Μέρος 1ο) & (Μέρος 2ο), τον γνώρισα ένα βράδυ στη Θεσσαλονίκη την άνοιξη του 2006. Καθόμασταν σχεδόν απέναντι, ανάμεσα σε μια μεγάλη παρέα γύρω από ένα τραπέζι, και η εκφραστικότητα του προσώπου του μαγνήτιζε τόσο πολύ το βλέμμα μου που φοβήθηκα πως θα με παρεξηγούσε. Το ίδιο βράδυ του πρότεινα να κάνουμε μαζί μια ταινία χρησιμοποιώντας τη βιογραφία του και δέχτηκε αμέσως. Αυτή η αρχική ιδέα δημιούργησε τελικά 2 ταινίες, μία ταινία ντοκιμαντέρ το 2007 και μία ταινία μυθοπλασίας το 2010.

Η συγκεκριμένη προβολή (στο 1ο Φεστιβάλ Μεσογειακού Πολιτισμού στη Νάξο) με τιμά ιδιαίτερα γιατί είναι η πρώτη φορά που προβάλλονται και οι 2 ταινίες μαζί.

Στέφανος Δ. Μονδέλος (Βιογραφικό)

Ο Στέφανος Μονδέλος ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Κατάγεται απ’ τον Κυνίδαρο της Νάξου. Είναι σεναριογράφος, σκηνοθέτης και παραγωγός, απόφοιτος του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και της Σχολής Δραματικής Τέχνης «Βεάκη». Το 2003 παρακολούθησε σεμινάρια του Robert Wilson στη Νέα Υόρκη. Ταινίες του έχουν χρηματοδοτηθεί από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και την ΕΡΤ και έχουν προβληθεί σε πολλά φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Κύπρος, Ηνωμένο Βασίλειο, Αυστρία, Ολλανδία, Ιταλία, Πολωνία, Κροατία, Ινδία, Χιλή, Αργεντινή, Καναδά), καθώς και στην ΕΡΤ.  Έχει βραβευτεί 2 φορές για τις ταινίες του και 2 φορές για σενάριό του στην Ελλάδα (ΕΚΕΒΙ) και στο Ηνωμένο Βασίλειο (London Greek Film Festival).

Φιλμογραφία

2005 “Η Ιστορία της Κατάκτησης του Διαστήματος – Πρωινό 1, Πρωινό 2, Πρωινό 3, Πρωινό 4”, 19 λεπτά, Μυθοπλασία

2006 “Εάν δεν πάθεις δε θα μάθεις;”, 45 λεπτά, Ντοκιμαντέρ

2007 “MasterPiece (Μέρος 1o)”, 25 λεπτά, Ντοκιμαντέρ https://vimeo.com/327359702010 “Vis-a-Vis-e”, 7 λεπτά, Μη αφηγηματικό

2010 “MasterPiece (Μέρος 2ο)”, 16 λεπτά, Μυθοπλασία

2011 “Αύριο Θα Ηταν Μια Αλλη Μέρα”, 28 λεπτά, Ντοκιμαντέρ https://vimeo.com/68383238

2016 “FACK MSUV-Tο Μουσείο ως Κοινό και το Κοινό ως Μουσείο, 60 λεπτά, Ντοκιμαντέρ https://vimeo.com/251069647 password:FACKMSUV

Θέατρο/Περφόρμανς:

2010 Τα Ερμαια, devised παράσταση.

2011/2012 Ο Γρ. Λαμπράκης ζει (Lambrakis LivZ) περφόρμανς/re-enactment https://ogrigorislambrakiszei.blogspot.com/

Βραβεία:

2007 Ειδικό Βραβείο Επιτροπής για το ντοκιμαντέρ “MasterPiece (Μέρος 1ο)” στο 1ο Διεθνές Φεστιβάλ Emotion Pictures – Ντοκιμαντέρ & Αναπηρία.

2009 3ο Βραβείο Διασκευασμένου Σεναρίου για Μικρού Μήκους Ταινία από το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου και Best Short Script στο 2nd London Greek Film Festival 2009, για τη διασκευή σε σενάριο του παραμυθιού “Δυο παπούτσια σε Καρότσι” του Νίκου Ανδρικόπουλου.

2012 Ειδικό Βραβείο δραματοποιημένου αντιρατσιστικού ντοκιμαντέρ για την ταινία “Αύριο Θα Ηταν Μια Αλλη Μέρα” στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Πάτρας.

‘Blind Trust’ του Δημήτρη Αγγελίδη (15′)

Η Σοφία είναι μια νεαρή γυναίκα τυφλή εκ γενετής και η οποία έχει μακροχρόνια σχέση με τον Λεωνίδα. Ο Λεωνίδας θέλει να την παντρευτεί και να κάνουν οικογένεια. Η Σοφία δέχεται μόνο εάν δει το φως της.

‘Δίλεπτο’ του Μιχάλη Λυγκιάρη (2′)

Ένας άστεγος έχει μαζέψει χρήματα για να αγοράσει ένα σάντουιτς… είναι όμως αυτό αρκετό;

‘Απέναντι Όχθη’ του Μιχάλη Φελάνη (10′)

Ένας στρατιώτης παρακούει τις εντολές της Μεραρχίας, το όριο που τους έχουν θέσει, για να φτάσει στο ποτάμι που είναι ο απαγορευμένος καρπός για τους στρατιώτες, έτσι έρχεται αντιμέτωπος με έναν άλλο άντρα. Είναι εχθρός; Και αν ναι, τι τους χωρίζει πραγματικά; Η ιστορία παραβάλει το αντιπολεμικό μήνυμα που ήθελε να εκφράσει ο συγγραφέας Αντώνης Σαμαράκης

‘Με ανοιχτά φτερά’ της Βίβιαν Παπαγεωργίου (22′)

Ένα μικρού μήκους ντοκιμαντέρ για μια ομάδα χορευτών με αναπηρία. Τους ακολουθούμε στις πρόβες και στις παραστάσεις τους και παρακολουθούμε τον τρόπο που κινούνται στην πόλη και το πως αντιμετωπίζουν την ζωή και την καθημερινότητα τους μέσα από την τέχνη τους.

‘Travel Express’ της Νατάσσας Ξύδη (23′)

Μια νεαρή κοπέλα χάνει τα πράγματα της στο λιμάνι του Πειραιά και για μια μέρα περιπλανιέται σε μια «άγνωστη» Αθήνα.

‘Μαμά Βασίλισσα’ της Άρτεμης Αναστασιά (12′)

Ο Γρηγόρης έχει γενέθλια. Η μαμά Βασίλισσα οργανώνει το «τέλειο» πάρτυ. Μόνο αυτή γνωρίζει τη μαγική συνταγή για μια πετυχημένη γιορτή. Όμως τα πράγματα δε θα εξελιχθούν όπως τα σχεδίαζε. Μια παραβολή για την εξουσία και τις αμφίσημες μεθόδους της.

Δευτέρα 21/9/2020

‘Holy Boom’ της Μαρίας Λάφη (99′)

Τρεις ιστορίες μιας αθηναϊκής πολυκατοικίας οδηγούν το κινηματογραφικό σκηνοθετικό ντεμπούτο της τηλεοπτικής Μαρίας Λάφη, μέσα από τις οποίες αναδύεται η πολυπολιτισμικότητα, η πολύμορφη βία και η μάχη για επιβίωση που κυριαρχούν στην καθημερινότητα της ελληνικής πρωτεύουσας.

‘Χρυσόψαρο’ του Γιώργου Αγγελόπουλου (15′)

Ο εφτάχρονος Στρατής είναι διαφορετικός από τα υπόλοιπα αγόρια της ηλικίας του κι αυτό είναι κάτι που ανησυχεί τον πατέρα του. Τα πράγματα όμως πρόκειται να δυσκολέψουν ακόμα περισσότερο, όταν αποκαλυφθεί ότι το δώρο γενεθλίων του Στρατή, δεν είναι ένα απλό χρυσόψαρο σαν τ’ άλλα.

‘Το Μάτι’ του Στέργιου Ντινόπουλου (23′)

Μία νεαρή καθηγήτρια φωτογραφίας επιστρέφει στο νησί της γιαγιάς της ώστε να προσφέρει εθελοντισμό σε στρατόπεδο προσφύγων ούτως ώστε να ανακαλύψει το προσφυγικό παρελθόν της οικογένειάς της.

‘Inverse’ του Σπύρου Γρατσία (7′)

Ο Αγάστροφος, ένα αρχαίο ελληνικό άγαλμα παγιδευμένο σε ένα μικρό νησί, επικεντρώνει την προσοχή του σε έναν αναποδογυρισμένο σκαθάρι. Τα πόδια και τα χέρια του βρίσκονται στον αέρα και τα κινεί απεγνωσμένα σε μια προσπάθεια ανατροπής και σωτηρίας. Καθώς ο Αγάστροφος προσπαθεί να τον βοηθήσει και να «αντιστρέψει» το πεπρωμένο του, καταφέρνει να του δώσει μια δεύτερη ευκαιρία ζωής.

‘Το Εισιτήριο’ του Χάρη Σταθόπουλου (17′)

Ακολουθούμε την πορεία ενός εισιτηρίου των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς καθώς περνά από το ένα χέρι στο άλλο. Κάθε άτομο που κατέχει το εισιτήριο φέρει τη δική του ιστορία καθώς και ένα κοινωνικό πρόβλημα. Μια κοινωνική καταγραφή της ελληνικής κρίσης.

‘Παγόβουνο’ του Κώστα Γεραμπίνη (19′)

Ο Στέφανος, ένας υπέρβαρος νέος στη σύγχρονη Αθήνα, υποφέρει μετά τον θάνατο του αδερφού του. Ζητώντας εκδίκηση από τον άνθρωπο που θεωρεί υπεύθυνο, μπλέκει σε ένα κόσμο στον οποίο δεν ανήκει.

Τρίτη 22/9/2020

‘The March of Hope’ των Bastian Fischer-Jim Croft (90′)

Δύο φίλοι ξεκίνησαν από το Βερολίνο με την ελπίδα να μάθουν από πρώτο χέρι για τη ζωή των προσφύγων στην Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια της κινηματογράφησης, η «κρίση των προσφύγων» θα φτάσει στην αποθέωση της, γιατί ενώ υπογράφεται το σύμφωνο ΕΕ-Τουρκίας, η «Βαλκανική διαδρομή» είναι κλειστή.

‘Escape Shadows’ του Αντώνη Ροζάκη (3′)

Δραπέτευση από τα κρύα και απρόσωπα κτήρια της Αθήνας.

‘Θα Πάρω Μια Βαθιά Ανάσα Και Θα Σου Πω’ του Αλέξανδρου Χαντζή (15′)

Ιούλιος. Η ζέστη της Αθήνας είναι ανυπόφορη, το air-condition στο Μίνι-Μάρκετ του Χρήστου έχει χαλάσει και τα όνειρα του Βασίλη είναι γεμάτα από σουρ… Πλάκα κάνεις!!! Ποίος είναι αυτός με το χοντρό μπουφάν;

’06:19′ του Μιχάλη Φελάνη (3′)

Πραγματεύεται την αδράνεια “Το σύνδρομο του θεατή”. Η αδιαφορία είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο… Οι άνθρωποι πολλές φορές επιλέγουν την απραξία, δεν συμμετέχουν γιατί βαριούνται, γιατί δεν θέλουν να χάσουν χρόνο, γιατί δεν θέλουν να μπλέξουν. Η ιστορία μιλάει για έναν άντρα που ανήκει στην αστική τάξη αδιαφορεί για το τι συμβαίνει γύρω του και την αδικία που επικρατεί. Γιατί πολύ απλά θεωρεί ότι δεν τον αφορά. Όμως έρχεται και η σειρά του. Και τότε δεν υπάρχει κανείς να τον βοηθήσει…

‘Firaq’ της Kάλλι Ζήφου (10′)

Ένα ζευγάρι Σύριων παρουσιάζεται στις τελευταίες στιγμές του μαζί αφού δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να αναζητήσουν και οι δύο καταφύγιο μακριά από τη χώρα τους.

‘No Parking’ του Στάμου Τσάμη (11′)

Η εποχή που ζούμε δεν χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερο ιδεαλισμό. Οι περισσότεροι άνθρωποι μπροστά στα καθημερινά προβλήματα ζωής που αντιμετωπίζουν ή στο κυνηγητό του κέρδους και της επιτυχίας είναι εύκολο να χάσουν την ευαισθησία τους για τις κοινωνικές ομάδες που θέλουν στήριξη. Η αναγνώριση των δικαιωμάτων των ατόμων με ειδικές ανάγκες (ΑΜΕΑ) είναι αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα κάθε κοινωνίας.

‘Κατάψυξη-Freezer’ του Δημήτρη Νάκου (17′)

Ο Τάσος, ένας άντρας λίγο πάνω από τα 50 με καριέρα στην εμπορική διεύθυνση και το marketing μεγάλων εταιριών, βρίσκεται εδώ και τρία χρόνια άνεργος. Μεγάλος για μια νέα αρχή, αλλά και νέος για να παραιτηθεί. Οι σχέσεις του με τους κοντινούς του ανθρώπους δοκιμάζονται, ενώ η ψυχολογική του κατάσταση είναι οριακή. Ο στόχος του είναι ένας: να βγει από την «κατάψυξη».

‘Diversity’ του Δημήτρη Μανιώρου (3′)

“Ο Ρίγας” έχει συνηθίσει να βρίσκεται στο περιθώριο μιας και η διαφορετικότητά του φοβίζει τους γύρω του. Δεν έχει μάθει να κάνει απλά, καθημερινά πράγματα με τους συνΠοδούς του. Ξυπνάει μόνος, περπατάει μόνος, χορεύει μόνος κι όλα αυτά επειδή έχει επιπλέον μαύρες ρίγες.

‘Ρίζωμα’ του Γιάννη Ζαφείρη (7′)

Ο Ανέστης, έχοντας χάσει την γυναίκα του, βρίσκει τρόπους ώστε να την έχει και πάλι κοντά του.

‘The Gift of Magi’ της Ισμήνης Δασκαρόλη (16′)

Μια γλυκιά και συγκινητική ιστορία ενός σύγχρονου ζευγαριού που τα βγάζει δύσκολα πέρα. Προκειμένου να δωρίσουν κάτι πολύτιμο ο ένας στον άλλο για τις γιορτές των Χριστουγέννων οδηγούνται σε μια απίστευτα ρομαντική “γκάφα”!

Το κινηματογραφικό αυτό αφιέρωμα προβάλλει στο κοινό, ταινίες που αναδεικνύουν και σκιαγραφούν τις σύγχρονες τάσεις, τους προβληματισμούς αλλά και τις ίδιες τις κοινωνίες, ως μια μικρογραφία μιας πολυπολιτισμικής πραγματικότητας. Η κινηματογραφική αυτή ματιά, κυρίως από Έλληνες σκηνοθέτες, αποτελεί το πρώτο μόνο βήμα των δραστηριοτήτων του Φεστιβάλ, με σκοπό την εξοικείωση του κοινού με τη θεματολογία του σύγχρονου μεσογειακού κινηματογράφου.